Drukuj stronę - Polskie Absurdy

APEL DO POSÂŁĂW I SENATORĂW RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

My, przedstawiciele niÂżej podpisanych organizacji pozarzÂądowych i oÂśrodkĂłw dla osĂłb niepeÂłnosprawnych protestujemy przeciwko dziaÂłaniom Ministra Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministra — PeÂłnomocnika RzÂądu ds. NiepeÂłnosprawnych, majÂącym na celu pozbawienie od 1 stycznia 2003 r. prawie 1000 niepeÂłnosprawnych mieszkaĂącĂłw rĂłÂżnych domĂłw pomocy spoÂłecznej prawa do uczestnictwa w Warsztatach Terapii ZajĂŞciowej, finansowanych z ÂśrodkĂłw PaĂąstwowego Funduszu Rehabilitacji OsĂłb NiepeÂłnosprawnych. Protestujemy przeciwko rozporzÂądzeniu Ministra Pracy z dnia 30 wrzeÂśnia 2002 r. i przeciwko niektĂłrym zapisom rzÂądowego projektu ustawy o rehabilitacji spoÂłecznej i zawodowej /druk nr 826 — na stronie internetowej www.sejm.gov.pl /.

SzczegĂłlnie chodzi o zapis w rozdz. 3, pkt 10 b: „Ze ÂśrodkĂłw Funduszu nie mogÂą byĂŚ dofinansowane koszty uczestnictwa w warsztacie osĂłb niepeÂłnosprawnych, bĂŞdÂących staÂłymi podopiecznymi jednostek organizacyjnych prowadzÂących terapiĂŞ zajĂŞciowÂą na podstawie odrĂŞbnych przepisĂłw”.

Protestujemy takÂże przeciwko argumentacji, Âże wyrzucanie jednych osĂłb niepeÂłnosprawnych z WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej ma stworzyĂŚ miejsca dla innych. Nie moÂżna bowiem budowaĂŚ dobra na krzywdzie innych osĂłb. Poza tym, dziaÂłania te sÂą zabronionÂą przez KonstytucjĂŞ RP dyskryminacjÂą, gdyÂż dzielÂą osoby niepeÂłnosprawne na „lepszych”, ÂżyjÂących w domach rodzinnych, i na „gorszych”, mieszkajÂących w Domach Pomocy SpoÂłecznej. Jest to tym bardziej bulwersujÂące, Âże ta dyskryminacja ma siĂŞ staĂŚ faktem w roku 2003, ktĂłry w Unii Europejskiej i w krajach do niej kandydujÂących ogÂłoszono Rokiem NiepeÂłnosprawnych.

Protestujemy rĂłwnieÂż przeciwko temu, Âże kontrowersyjny zapis w projekcie ustawy jest wprowadzany bez jakiejkolwiek konsultacji spoÂłecznej z nami, a wiĂŞc z tymi, ktĂłrzy na co dzieĂą ponoszÂą ciĂŞÂżar prowadzenia DomĂłw Pomocy SpoÂłecznej i WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej. Jest to zÂłamanie zasady dialogu spoÂłecznego, zasady pomocniczoÂści paĂąstwa i innych norm obowiÂązujÂących w Unii Europejskiej.

Trzeba teÂż wyraÂźnie zaznaczyĂŚ, Âże przez wspomniany zapis ustawodawca po raz kolejny udowodniÂł, iÂż problematyka dotyczÂąca funkcjonowania osĂłb niepeÂłnosprawnych w spoÂłeczeĂąstwie jest mu zupeÂłnie obca. PrzecieÂż zgodnie z obecnym stanem prawnym (Dz. U. 2000, nr 82, poz. 929) do domĂłw pomocy kierowane sÂą osoby, nie ze wzglĂŞdu na koniecznoÂśĂŚ prowadzenia wzglĂŞdem nich terapii zajĂŞciowej, tylko z powodu braku moÂżliwoÂści samodzielnego funkcjonowania w tymÂże Âśrodowisku. WzglĂŞdem tych podopiecznych domy pomocy zobowiÂązane sÂą do Âświadczenia usÂług w zakresie potrzeb bytowych, opiekuĂączych, edukacyjnych i wychowawczych oraz w zakresie UMOÂŻLIWIENIA udziaÂłu w terapii zajĂŞciowej.

Dla wypeÂłnienia tego obowiÂązku przy ogromnym wysiÂłku dyrektorĂłw placĂłwek dla niepeÂłnosprawnych i wolontariuszy z organizacji pozarzÂądowych, tworzono Warsztaty Terapii ZajĂŞciowej. Ich powstawanie odbywaÂło siĂŞ zgodnie z prawem i w oparciu o kwalifikacjĂŞ ze strony WojewĂłdzkich OÂśrodkĂłw Zatrudnienia i Rehabilitacji OsĂłb NiepeÂłnosprawnych. Jeszcze rok temu Ăłwczesny Minister — PeÂłnomocnik RzÂądu ds. NiepeÂłnosprawnych potwierdziÂł to prawo.

Wyrzucanie wiĂŞc z warsztatĂłw mieszkaĂącĂłw DomĂłw Pomocy SpoÂłecznej jest dziaÂłaniem prawa wstecz, a termin 1 stycznia 2003 r. nie daje organizacjom pozarzÂądowym i dyrektorom domĂłw Âżadnych szans na stworzenie jakiejkolwiek zastĂŞpczej terapii zajĂŞciowej. Wypowiedzi urzĂŞdnikĂłw paĂąstwowych, Âże przepeÂłnione domy pomocy, cierpiÂące na chroniczny brak ÂśrodkĂłw nawet na podstawowe nawet potrzeby, stworzÂą po raz kolejny nowÂą formĂŞ terapii Âświadczy na o absolutnym oderwaniu wÂładz ministerialnych od rzeczywistoÂści.

Pismo to jest wyrazem protestu na kolejne zmiany, ktĂłre wÂładza paĂąstwowa pod przykrywkÂą dostosowania naszego prawa do standardĂłw europejskich chce zafundowaĂŚ osobom niepeÂłnosprawnym. W rzeczywistoÂści zmiany te tylko oddalajÂą nas do standardĂłw Unii Europejskiej, w ktĂłrej mieszkaniec domu pomocy spoÂłecznej ma moÂżliwoÂśĂŚ korzystania na rĂłwni z kaÂżdym czÂłonkiem spoÂłeczeĂąstwa ze wszelkich i nieograniczonych form pomocy i rehabilitacji.

Szanowni PaĂąstwo ParlamentarzyÂści ! W odczuciu odpowiedzialnoÂśĂŚ za osoby niepeÂłnosprawne, ktĂłre bĂŞdÂąc osobami znacznie upoÂśledzonymi umysÂłowo same nie mogÂą siĂŞ broniĂŚ, apelujemy od odrzucenie w gÂłosowaniu wspomnianego zapisu w caÂłoÂści.

Nasza determinacja jest ogromna, dlatego teÂż, gdyby nasz apel nie znalazÂł zrozumienia, bĂŞdziemy rozsyÂłaĂŚ to pismo do najwiĂŞkszych organizacji pozarzÂądowych, zajmujÂących siĂŞ osobami niepeÂłnosprawnymi na terenie Unii Europejskiej, wzywajÂąc je do braterskiej solidarnoÂści z nami i do nagÂłoÂśnienia tej sprawy w mediach Unii Europejskiej.

Dyrektorzy i Kierownicy

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej Fundacji „Arka” w ÂŚledziejowicach i Wieliczce

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej i Domu Pomocy SpoÂłecznej w Zebrzydowicach

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej i Domu Pomocy SpoÂłecznej w Harbutowicach

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej i Schroniska dla NiepeÂłnosprawnych Fundacji im. Brata Alberta w Radwanowicach

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej i Domu Pomocy SpoÂłecznej w Krakowie, ul. ÂŁanowej 41

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej w CheÂłmku

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej i Domu Pomocy SpoÂłecznej w Borowej Wsi-MikoÂłowie

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej i Domu Pomocy SpoÂłecznej w Gnojnie k. Buska Zdroju.

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej i Domu Pomocy SpoÂłecznej w ZgĂłrsku k. Kielc

WarsztatĂłw Terapii ZajĂŞciowej w Krakowie, ul. KrĂłlowej Jadwigi

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/Z/ZC/apel_terapiaz.html

SÂłowa kluczowe: ZUS, niewidomy, bezdusznoÂśĂŚ
26.03.2009, 01:11
JesteÂś niewidomy, nic nie sÂłyszysz? To nic, poradzisz sobie sam. Taki bezduszny wyrok usÂłyszaÂł w ZakÂładzie UbezpieczeĂą SpoÂłecznych Jan Nowakowski (58 l.) z Dobieszewka pod KcyniÂą (woj. kujawsko-pomorskie)
Autor: Marcin Maniewski

UrzĂŞdnicy odebrali mu dodatek opiekuĂączy, dziĂŞki ktĂłremu ktoÂś mĂłgÂł bez przerwy nim siĂŞ zajmowaĂŚ. MĂŞÂżczyzna zostaÂł pozostawiony sam sobie.

Trudno chyba wyobraziĂŚ sobie wiĂŞkszÂą tragediĂŞ niÂż jednoczesna utrata wzroku i sÂłuchu. CzÂłowiek traci wtedy caÂłkowicie kontakt ze Âświatem. Bez pomocnej rĂŞki nie jest w stanie siĂŞ ubraĂŚ, zjeÂśĂŚ ani wyjÂśĂŚ z domu. Takie wÂłaÂśnie nieszczĂŞÂście spotkaÂło pana Jana Nowakowskiego, rolnika z maÂłej wioski, wiele lat temu. ZostaÂł uznany przez ZUS za inwalidĂŞ I grupy. Ma mizernÂą rentĂŞ – 560 zÂł, miaÂł teÂż opiekuĂączy dodatek w wysokoÂści 170 zÂł miesiĂŞcznie.

Niedawno jednak urzĂŞdnicy zaprosili mĂŞÂżczyznĂŞ na kontrolĂŞ stanu zdrowia. CzyÂżby myÂśleli, Âże wzrok i sÂłuch mu powrĂłciÂł?

– Nie. ByÂło to konieczne po zmianie przepisĂłw o orzekaniu stanu zdrowia – tÂłumaczy Alina SzaÂłkowska z bydgoskiego oddziaÂłu ZUS. – Teraz nie ma juÂż grup inwalidĂłw. Biegli w kaÂżdym przypadku muszÂą po prostu na nowo oceniĂŚ stopieĂą niezdolnoÂści do pracy i samodzielnej egzystencji.

W przypadku Jana Nowakowskiego uznali oni co prawda, Âże jest trwale niezdolny do pracy, ale zupeÂłnie zdolny do samodzielnego Âżycia! Zdecydowali wiĂŞc, Âże trzeba mu zabraĂŚ dodatek na opiekĂŞ.

Rodzina pana Jana jest zaÂłamana. MĂŞÂżczyzna nawet nie moÂże ubraĂŚ siĂŞ samodzielnie. Zawsze ktoÂś z rodziny musi pilnowaĂŚ, czy aby nie zakÂłada bluzki tyÂłem do przodu. Przy jedzeniu teÂż pomaga albo Âżona Maria (53 l.), albo cĂłrka Agnieszka (22 l.). Tak jest bezpieczniej. Tym bardziej Âże Nowakowski nie jest w stanie usÂłyszeĂŚ ewentualnego zagroÂżenia, np kipiÂącego mleka, ktĂłre zalewa wÂłaÂśnie palniki.

Gdy mieli zasiÂłek opiekuĂączy, pani Maria mogÂła przynajmniej zrezygnowaĂŚ z czĂŞÂści obowiÂązkĂłw w pracy na roli. A tak musi zostawiaĂŚ go samego.

Werdykt ZUS zszokowaÂł Âśrodowiska niepeÂłnosprawnych.

– Nie rozumiem tego orzeczenia – mĂłwi Zbigniew TerpiÂłowski (60 l.), prezes Polskiego ZwiÂązku Niewidomych w Bydgoszczy. – Osoba taka jak ten pan nie ma szans na samodzielnÂą egzystencjĂŞ.
PaĂąstwo Nowakowscy zaskarÂżyli postanowienie ZUS do sÂądu. MajÂą nadziejĂŞ, Âże jego decyzja bĂŞdzie bardziej ludzka niÂż wyrok bezdusznych urzĂŞdnikĂłw.
[Grzegorz DudziĂąski]

Windy dla niepeÂłnosprawnych to nie lada wydatek. SÂą we wszystkich nowych blokach. Ale dowoÂżÂą tylko na pierwsze piĂŞtro

Z platformy zamocowanej przy schodach ni ...

Prawie 40 tys. zÂł wydajÂą spĂłÂłdzielnie mieszkaniowe na platformy, ktĂłre majÂą woziĂŚ niepeÂłnosprawnych. Tyle, Âże z wind nikt nie moÂże skorzystaĂŚ, bo wciÂąÂż stojÂą zafoliowane.

NiektĂłrzy nawet zastanawiajÂą siĂŞ jak ich siĂŞ pozbyĂŚ.

- TydzieĂą temu przeszedÂłem skomplikowanÂą operacjĂŞ kolana. Zanim dotarÂłem pod drzwi mojego mieszkania upÂłynĂŞÂło okoÂło 15 minut. Kilka schodĂłw okazaÂło siĂŞ dla mnie barierÂą nie do pokonania – mĂłwi pan Tomasz z os. Botanik. – ChciaÂłem skorzystaĂŚ z windy dla niepeÂłnosprawnych, ale ciÂągle jest okrĂŞcona gÂąbkÂą i foliÂą. Nie dziaÂła, chociaÂż zostaÂła zamontowana ponad rok temu – Âżali siĂŞ mĂŞÂżczyzna.

Jak siĂŞ okazuje, problem dotyczy wiĂŞkszoÂści lubelskich blokĂłw, ktĂłre powstaÂły w ciÂągu ostatnich kilku lat.

– Takie windy to koniecznoÂśĂŚ, nawet w budynkach, w ktĂłrych nie mieszka Âżaden niepeÂłnosprawny – tÂłumaczy Lucjan Koper, zastĂŞpca prezesa spĂłÂłdzielni mieszkaniowej „Felin”. Koszt jednej platformy to 30 - 40 tys. zÂł. – Dodatkowo pÂłacimy okoÂło 65 zÂł miesiĂŞcznie za konserwacjĂŞ. UrzÂądzenie jest zabezpieczone, Âżeby siĂŞ nie niszczyÂło. Wystarczy jeden telefon, a zdejmiemy foliĂŞ – zapewnia.

Wielu mieszkaĂącĂłw Lublina uwaÂża jednak, Âże montowanie sprzĂŞtu, z ktĂłrego nikt nie korzysta, to wyrzucanie pieniĂŞdzy w bÂłoto.

– NiektĂłre wspĂłlnoty mieszkaniowe zastanawiaÂły siĂŞ nawet nad sprzedaÂżÂą takich wind. PieniÂądze miaÂłyby trafiĂŚ np. na fundusz remontowy – usÂłyszeliÂśmy w firmie KSJ, ktĂłra administruje kilkoma blokami na os. Zielonym. Ale takiej moÂżliwoÂści nie ma. – Zgodnie z art. 5 prawa budowlanego oraz rozporzÂądzeniem ministra infrastruktury z 12 kwietnia 2002 roku, osoby niepeÂłnosprawne muszÂą mieĂŚ swobodny dostĂŞp do pierwszej kondygnacji w budynkach wielorodzinnych i uÂżytecznoÂści publicznej – wyjaÂśnia Robert Menarcik, powiatowy inspektor nadzoru budowlanego miasta Lublin.

A co z niepeÂłnosprawnymi, ktĂłrzy mieszkajÂą wyÂżej – na drugim, trzecim, szĂłstym piĂŞtrze?

– MuszÂą sobie jakoÂś radziĂŚ. To czĂŞsto kwestia dogadania z deweloperem czy spĂłÂłdzielniÂą mieszkaniowÂą. Przepis nakazuje zamontowanie platform, mechanicznych krzeseÂłek czy podjazdĂłw tylko na pierwsze piĂŞtro – tÂłumaczy Menarcik.

WÂłaÂściciele lubelskich firm budowlanych nie majÂą wiĂŞc wyboru. Windy muszÂą byĂŚ i juÂż.

– PÂłacimy za nie sÂłona kasĂŞ, a czĂŞsto stojÂą w pudÂłach. Przepisy powinno siĂŞ zmieniĂŚ – uwaÂża JĂłzef Krzysiak, wÂłaÂściciel „Budomu”. Ale nie wszyscy mieszkaĂący tak uwaÂżajÂą. – Nigdy nie wiadomo, kiedy taka winda siĂŞ przyda. W moim przypadku, byÂłaby zbawieniem. Dlatego powinna mieĂŚ instrukcjĂŞ obsÂługi i dziaÂłaĂŚ – mĂłwi pan Tomasz.

Stolica niebezpieczna dla osĂłb niewidomych
Autor: Dawid Michnik. Fot.: www.sxc.hu, ÂŹrĂłdÂło: NGO.pl

Niewidomym Warszawa wciÂąÂż jawi siĂŞ jako miasto nieprzyjazne i niebezpieczne. Za duÂżo w nim schodĂłw, krawĂŞÂżnikĂłw, a za maÂło ÂżyczliwoÂści i empatii. Nieprofesjonalni urzĂŞdnicy nieÂświadomie upokarzajÂą niewidomych. Kultura nie ma prawie nic do zaoferowania. Z dziaÂłaczami Polskiego ZwiÂązku Niewidomych rozmawiaÂł Dawid Michnik.

Co wyrĂłÂżnia Polski ZwiÂązek Niewidomych na tle innych organizacji pozarzÂądowych?
Anna WoÂźniak-SzymaĂąska: JesteÂśmy organizacjÂą czÂłonkowskÂą i samopomocowÂą. W tej formie dziaÂłamy od samego poczÂątku, od 1951 roku. W okresie PRL-u prezesi ZwiÂązku zajmowali stanowiska z nadania partyjnego. Polityki nie byÂło jednak widaĂŚ w naszej codziennej dziaÂłalnoÂści, ktĂłra do dnia dzisiejszego sprowadza siĂŞ przede wszystkim do rehabilitacji. W Polsce nie ma wyspecjalizowanej paĂąstwowej instytucji zajmujÂącej siĂŞ niewidomymi. Gdyby PZN splajtowaÂł, od jutra rodzic niewidomego dziecka, niedowidzÂący, ociemniaÂły zostanie bez wsparcia rehabilitacyjnego. IstniejÂą w Polsce szpitale okulistyczne, ktĂłre mogÂą zoperowaĂŚ osobĂŞ, ktĂłra straciÂła wzrok po wypadku, ale caÂły pĂłÂźniejszy proces rehabilitacji bez ZwiÂązku nie jest moÂżliwy.

Czy wÂładze powinny doprowadziĂŚ do powstania instytucji, ktĂłra przejĂŞÂłaby czĂŞÂśĂŚ waszych obowiÂązkĂłw?
A. W.-S: ChcielibyÂśmy byĂŚ organizacjÂą bardziej wyspecjalizowanÂą. WolelibyÂśmy przedstawiaĂŚ rzÂądowi nowoczesnÂą metodologiĂŞ i techniki rehabilitacyjne, ale ciÂągle jesteÂśmy na takim etapie, Âże absolutnie wszystko dzieje siĂŞ u nas. Nie powinno byĂŚ tak, Âże pomoc niewidomym w Polsce zaleÂży od tego, czy PZN wygra konkurs na wieloaspektowe obszary i zadania, ktĂłre prowadzi przez caÂły rok, np. podstawowe szkolenie osoby nowo ociemniaÂłej w zakresie bezpiecznego poruszania siĂŞ z biaÂłÂą laskÂą, czy wykonywania bezwzrokowo czynnoÂści dnia codziennego.

Nie jesteÂście zwolennikami konkursĂłw?
Robert WiĂŞckowski: Konkursy sÂą dobre, bo jest to gieÂłda pomysÂłĂłw i zmuszajÂą do aktywnoÂści, ale nie sprawdzajÂą siĂŞ, gdy chodzi o codziennÂą pracĂŞ rehabilitacyjnÂą. Ten problem dotyczy wszystkich instytucji prowadzÂących dziaÂłalnoÂśĂŚ caÂłorocznÂą, np. oÂśrodkĂłw dla gÂłĂŞboko upoÂśledzonych.

A. W.-S.: Nasza organizacja jest naprawdĂŞ duÂża. Zatrudniamy bardzo wielu pracownikĂłw i musimy utrzymaĂŚ nasze rozrzucone po Polsce placĂłwki specjalistyczne. Musimy mieĂŚ Âśrodki na bieÂżÂące funkcjonowanie, a pieniÂądze z konkursĂłw spÂływajÂą dopiero w kwietniu. MoÂże siĂŞ staĂŚ tak, Âże drugiego stycznia przyjdzie niewidomy potrzebujÂący pomocy, a nasz oÂśrodek bĂŞdzie nieczynny, bo nie mamy na prÂąd i ogrzewanie. OdmĂłwimy wsparcia i zaproponujemy przyjÂście za trzy miesiÂące. System konkursĂłw sprawdza siĂŞ w sprawach niszowych, ale my mamy ponad 70 tysiĂŞcy czÂłonkĂłw, a kaÂżdego roku o pomoc zwraca siĂŞ do nas okoÂło 4 tysiÂące osĂłb niewidomych i sÂłabowidzÂących.

Jak jeszcze zdobywacie pieniÂądze na dziaÂłalnoÂśĂŚ?
A. W.-S: Z trudem przychodzi nam pozyskiwanie pieniĂŞdzy z jednoprocentowych odpisĂłw od podatku. SkutecznoÂśĂŚ w tym wypadku zaleÂży od iloÂści pieniĂŞdzy zainwestowanych w kampaniĂŞ reklamowÂą. Jako organizacja samopomocowa mamy wielki dylemat, czy zatrudniĂŚ profesjonalnego PR-owca i zorganizowaĂŚ kampaniĂŞ medialnÂą, czy za te pieniÂądze pomĂłc 20 kolejnym niewidomym. CzymÂś innym jest prowadzenie fundacji na rzecz jakiejÂś grupy i wymyÂślanie projektĂłw, a czymÂś innym prowadzenie organizacji czÂłonkowskiej, gdzie zajmujemy siĂŞ potrzebami i problemami konkretnych ludzi.

Co musi siĂŞ zmieniĂŚ w Warszawie, Âżeby niewidomy uznaÂł jÂą za miasto marzeĂą?
Monika Cieniewska: W Warszawie marzeĂą projekty takie jak "Kino poza ciszÂą i ciemnoÂściÂą" powinny byĂŚ czymÂś normalnym (Kino "Poza ciszÂą i ciemnoÂściÂą" to projekt skierowany do osĂłb gÂłuchych i niewidomych. Niewidomi w czasie seansu sÂłuchajÂą specjalnie przygotowanej ÂścieÂżki dÂźwiĂŞkowej, tzw. audiodeskrypcji - przyp. red.). MogÂłabym siĂŞ tam wybraĂŚ z widzÂącÂą mamÂą lub przyjaciĂłÂłmi. ZakÂładaÂłabym sÂłuchawki i nie przeszkadzajÂąc nikomu uczestniczyÂła w Âżyciu kulturalnym. Nie liczĂŞ na to, Âże wszystkie kina stworzÂą ofertĂŞ dla niewidomych, byle nie byÂło to tak incydentalne jak teraz, kiedy seans jest raz w miesiÂącu i nie wiadomo, ile to jeszcze potrwa. Wszystko zaleÂży od tego, jak dÂługo fundacja realizujÂąca ten projekt (Fundacja Dzieciom "ZdÂąÂżyĂŚ z PomocÂą") bĂŞdzie miaÂła pieniÂądze.

R. W: Podobnie jest z teatrami, muzeami. Teatr Praski, ktĂłry chce realizowaĂŚ sztuki z audiodeskrypcjÂą wciÂąÂż nie moÂże wystĂŞpowaĂŚ na wÂłasnej, remontowanej od miesiĂŞcy, scenie. Od "biaÂłych lasek" nie roi siĂŞ w kinach, teatrach i galeriach.

WisÂła i Warszawa. Fot.: www.sxc.hu

Z czego to wynika?
R. W: MiĂŞdzy innymi z tego, Âże caÂłe pokolenia dorastaÂły w przekonaniu, Âże w polskiej kulturze nie ma oferty dla osĂłb niewidomych i ludzie przywykli do takiej sytuacji. JesteÂśmy w trakcie realizowania miĂŞdzynarodowego projektu, w ktĂłrym porĂłwnujemy WarszawĂŞ, FlorencjĂŞ i BrukselĂŞ pod kÂątem dostĂŞpnoÂści miejsc kultury dla niewidomych. Chodzi o kina, galerie, teatry, parki. Warszawa wypada bardzo sÂłabo.

Jakie rozwiÂązania wprowadziÂły te miasta?
R. W: OdwiedziÂłem KrĂłlewskie Muzeum Sztuk PiĂŞknych w Brukseli, gdzie przez caÂłe godziny sÂłuchaÂłem opowieÂści o obrazach. PodstawÂą tego programu byÂły makiety dotykowe, na ktĂłrych w formie wypukÂłej odwzorowane byÂły postaci, przedmioty. Z opowiadania muzealnego przewodnika dowiadywaÂłem siĂŞ co jest zielone, co czerwone. Gdzie koĂączy siĂŞ morze, a zaczyna niebo.

Na co narzekajÂą niewidomi korzystajÂący z transportu miejskiego?
R. W: Generalnie mankamentem warszawskiej komunikacji miejskiej jest to, Âże milczy. Wszystkie kupowane przez miasto autobusy mogÂą byĂŚ udÂźwiĂŞkowione. Dla nas to bardzo waÂżne, Âżeby pojazd podjeÂżdÂżajÂąc na przystanek "powiedziaÂł" nam jaki ma numer, a pĂłÂźniej, juÂż w wewnÂątrz, jaki bĂŞdzie kolejny przystanek. Jest to uÂłatwienie nie tylko dla niewidomych, ale przyjezdnych turystĂłw, osĂłb starszych, lub tych, ktĂłrzy po prostu siĂŞ zamyÂślili.

Co jeszcze przeszkadza niewidomym poruszajÂącym siĂŞ po mieÂście?
M. C: Dla nas, ludzi caÂłkowicie niewidomych, liczy siĂŞ to, Âżeby wszystkie rozwiÂązania, ktĂłre majÂą nam pomagaĂŚ, byÂły ujednolicone. Tymczasem na przykÂład szerokoÂśĂŚ pasa bezpieczeĂąstwa informujÂącego, Âże zbliÂżamy siĂŞ do krawĂŞdzi chodnika i sygnalizujÂącego niewidomemu, Âże stoi przy przejÂściu dla pieszych, wynosi w jednej dzielnicy 80 cm, a w innej 40 cm. Z podobnÂą sytuacjÂą mamy do czynienia w przypadku dÂźwiĂŞkowej sygnalizacji przy przejÂściach dla pieszych. Nie doÂśĂŚ, Âże to rozwiÂązanie jest w Warszawie rzadkoÂściÂą, to na dodatek na poszczegĂłlnych skrzyÂżowaniach uÂżywane sÂą rĂłÂżne dÂźwiĂŞki. DziÂś, Âżeby poruszaĂŚ siĂŞ bezpiecznie muszĂŞ bardzo dobrze poznaĂŚ okolicĂŞ.

R. W: Nie jestem niewidomy, ale mam ogromne kÂłopoty z widzeniem gÂłĂŞbi. ZwykÂłe schodzenie po schodach jest dla mnie niebezpieczne. OdpowiedziÂą na mĂłj problem byÂłyby umieszczone przed pierwszym i ostatnim stopniu schodĂłw kontrastowe pasy. Gdyby byÂły one dodatkowo wypukÂłe, uÂłatwiaÂłyby takÂże Âżycie niewidomym. To rozwiÂązanie jest bardzo proste i tanie, ale takich pasĂłw w Warszawie prawie nie ma.

A. W.-S.: KolejnÂą przeszkodÂą sÂą domofony sensoryczne z gÂładkÂą pÂłytkÂą. Projektanci nie przewidzieli, Âże niewidomi nie sÂą w stanie na takiej pÂłytce wystukaĂŚ numeru.

Jak miasto powinno zabraĂŚ siĂŞ do przystosowywania dla niewidomych i innych niepeÂłnosprawnych swojej infrastruktury? RozkopaĂŚ wszystkie przejÂścia, wyrĂłwnaĂŚ wszystkie krawĂŞÂżniki?
R. W: Najlepiej jest myÂśleĂŚ o tym na etapie planowania. KaÂżdy projektowany obiekt lub remontowana droga powinny uwzglĂŞdniaĂŚ potrzeby wszystkich potencjalnych uÂżytkownikĂłw, takÂże niewidomych. Wybitnym dowodem na to, Âże w naszym mieÂście to nie dziaÂła jest remont Krakowskiego PrzedmieÂścia. Co z tego, Âże moÂżna przejechaĂŚ caÂłÂą ulicĂŞ na wĂłzku inwalidzkim, skoro do niemal kaÂżdego lokalu prowadzÂą schody? Ja z kolei idÂąc tamtĂŞdy czĂŞsto wchodzĂŞ na stojÂące tam Âławki i sÂłupy, bo sÂą w takim samym kolorze jak chodnik.

Co zrobiĂŚ, Âżeby miasto powaÂżnie zaczĂŞÂło dbaĂŚ o potrzeby niepeÂłnosprawnych?
A. W.-S.: Sam obowiÂązek uwzglĂŞdniania potrzeb osĂłb z niepeÂłnosprawnoÂściÂą w projektach nowych inwestycji nie wystarczy. Za niestosowanie siĂŞ do takich wytycznych musi groziĂŚ kara. NieudolnoÂśĂŚ wykonawcĂłw w tym temacie powinna byĂŚ traktowana jako niewywiÂązanie siĂŞ z umowy przetargowej i podlegaĂŚ karze pieniĂŞÂżnej.

R. W: ÂŻyjemy w takim Âświecie, w ktĂłrym proÂśby krÂąÂżÂą od gabinetu do gabinetu i nic z tego nie wynika, dopĂłki problemem nie zajmÂą siĂŞ dziennikarze,. ChcĂŞ przy tym podkreÂśliĂŚ, Âże zaleÂży nam na tym, Âżeby to wszystko co ma pomagaĂŚ nam nie przeszkadzaÂło innym.

M. C: DokÂładnie. JeÂżeli uÂżyte zostanÂą zbyt wypukÂłe pasy nawierzchni na peronach metra, to rodzice z dzieciĂŞcymi wĂłzkami i osoby starsze bĂŞdÂą miaÂły kÂłopoty przy wsiadaniu do pociÂągu.

A. W.-S: Wierzymy, Âże w kaÂżdej sprawie moÂżna wypracowaĂŚ takÂą koncepcjĂŞ, ktĂłra bĂŞdzie przyjazna dla jednych i dla drugich. Nawet estetyka siĂŞ wybroni.

Co jeszcze powinno siĂŞ zmieniĂŚ, Âżeby z Warszawy zrobiĂŚ WarszawĂŞ marzeĂą?
R. W: ÂŚwiadomoÂśĂŚ urzĂŞdniczÂą. W kaÂżdym urzĂŞdzie, na kaÂżdej zmianie powinna byĂŚ osoba, ktĂłra potrafi siĂŞ zajÂąĂŚ osobÂą niewidomÂą, niesÂłyszÂącÂą czy poruszajÂącÂą siĂŞ na wĂłzku.

M. C: UrzĂŞdnicy muszÂą zrozumieĂŚ, Âże mnie, jako osobie ociemniaÂłej nic nie da wiszÂąca na Âścianie karteczka, na ktĂłrej jest napisane, Âże osoby z niepeÂłnosprawnoÂściÂą sÂą obsÂługiwane bez kolejki.

A. W.-S.: Osoby z niepeÂłnosprawnoÂściÂą czĂŞsto doznajÂą w urzĂŞdach upokorzenia. WraÂżliwoÂśĂŚ to za maÂło. WraÂżliwy urzĂŞdnik podejdzie do niewidomego interesanta i wskaÂże mu rĂŞkÂą, gdzie ma wolne krzesÂło. UrzĂŞdnik odpowiednio przeszkolony doprowadzi go i pomoÂże mu usiÂąÂśĂŚ.

M. C: Musi siĂŞ teÂż zmieniĂŚ ÂświadomoÂśĂŚ zwykÂłych ludzi. Wiele osĂłb nie moÂże sobie wyobraziĂŚ, Âże osoba niewidoma jest w stanie samodzielnie jeÂździĂŚ autobusem, korzystaĂŚ z telefonu komĂłrkowego, pracowaĂŚ. Tutaj w Warszawie czĂŞsto spotykam siĂŞ z takim podejÂściem. Taka mÂłoda, Âładna i nie widzi. ChciaÂłabym, Âżeby patrzyli na mnie jak na osobĂŞ wyksztaÂłconÂą i samodzielnÂą.

A. W.-S.: Nie moÂżemy mieĂŚ o to pretensji do spoÂłeczeĂąstwa. Musi zostaĂŚ wykonana ogromna praca, Âżeby zmieniĂŚ jego podejÂście. Dowodem na to, jak niski jest poziom ÂświadomoÂści spoÂłecznej jest niedawny przykÂład dziennikarki telewizyjnej, ktĂłra przygotowywaÂła spotkanie z nami w ramach promocji jednego z naszych projektĂłw. Nasza pracownica zaproponowaÂła jej pokazanie sprawnego niewidomego pracujÂącego przy komputerze. Dziennikarka oburzyÂła siĂŞ, jak niewidomy moÂże pracowaĂŚ na komputerze, skoro go nie widzi.

Czy istnieje w Warszawie jakieÂś miejsce naprawdĂŞ dobrze dostosowane do potrzeb niewidomych?
A. W.-S: NajbliÂższy ideaÂłu jest chyba ogrĂłd botaniczny w Powsinie.
I tylko on?

A. W.-S: Nic innego nie przychodzi mi do gÂłowy.

Anna WoÂźniak-SzymaĂąska - osoba sÂłabowidzÂąca, prezeska zarzÂądu gÂłĂłwnego Polskiego ZwiÂązku Niewidomych, prezeska ZarzÂądu Koalicji na rzecz OsĂłb z NiepeÂłnosprawnoÂściÂą.
Robert WiĂŞckowski - osoba sÂłabowidzÂąca, redaktor naczelny magazynu spoÂłecznego PZN „Pochodnia”. KaÂżdy numer wydawany jest w wersji czarnodrukowej, brajlowskiej i elektronicznej.
Monika Cieniewska - osoba ociemniaÂła, porusza siĂŞ po mieÂście z pomocÂą psa-przewodnika; zastĂŞpczyni redaktora naczelnego "Pochodni".

ArtykuÂł pochodzi z portalu NGO.pl.

Napromieniowani

SÂłowa na dobry poczÂątek.. => REGULAMIN => Wątek zaczęty przez: 62norbi Marzec 03, 2009, 01:00:39