Napromieniowani

Przez okres nieprzerwanej choroby (44 lata SM) oduczy³em siê ¿ycia poœród szarej codziennoœci. Teraz ka¿da czynnoœÌ wymaga ode mnie precyzji, koncentracji, zharmonizowania faktycznego ruchu cia³a z ruchem opartym na jego wyobra¿eniu. Przedtem by³em zadbanym pedantem. Rzeczy, których u¿ywa³em, mia³y swoje miejsce. Teraz nie mam si³y na to, by je tam od³o¿yÌ.

Dano mi rentĂŞ, nie chodziÂłem wiĂŞc do pracy (I grupa), nie stykaÂłem siĂŞ z ludÂźmi zajĂŞtymi uÂżeraniem siĂŞ ze zwykÂłymi problemami, z tym, za co przetrwaĂŚ do wypÂłaty, co wÂłoÂżyĂŚ do gara, z czego zapÂłaciĂŚ czynsz. W zamian mogÂłem cieszyĂŚ siĂŞ nieustannie podÂłym zdrowiem, lataĂŚ po przychodniach, czepiaĂŚ  siĂŞ nadziei na cud. A w przerwach pomiĂŞdzy pobytami w szpitalach, sanatoriach i u znachorĂłw, Âświtem lub nocami mogÂłem uczyĂŚ siĂŞ, czytaĂŚ, jeÂździĂŚ palcem po mapie, podró¿owaĂŚ po tych miejscach, do ktĂłrych nie pojadĂŞ nigdy. 

Wtedy chodzi³em jeszcze, jeszcze kuœtyka³em trzymaj¹c siê mebli i nie wyobra¿a³em sobie, ¿e mo¿e byÌ gorzej. S¹dzi³em, ¿e osi¹gn¹³em dno. I tak mi siê wydawa³o, a¿ do momentu, gdy przesta³em wychodziÌ na zewn¹trz, gdy zadomowi³em siê w ³ó¿ku. Porównujê tamtejsze oceny swojej zdrowotnej sytuacji z obecn¹ i dochodzê do wniosku, ¿e za kolejne parê lat znowu bêdê zdziwiony dzisiejszymi narzekaniami. Znowu zapadnê w ciemnoœÌ. I znowu bêdê s¹dzi³, ¿e ju¿ gorzej byÌ nie da rady.; w takich chwilach uœwiadamia³em sobie, ¿e mam szczêœcie. Moi znajomi ze szpitala, chorzy na to samo, ju¿ od dawna nie wstawali z bar³ogu, podczas gdy ja hopsa³em po ca³ej sali i wszêdzie by³o mnie pe³no, wszêdzie by³ nadmiar mojej obecnoœci, na korytarzu, w dy¿urce, w innych salach. Patrzyli na mnie z zazdroœci¹, a wieczorami zwierzali siê, ¿e nie czytaj¹, bo nie potrafi¹ skupiÌ siê na jednym rz¹dku liter. Podobnie z ogl¹daniem telewizji. Skar¿yli siê, ¿e litery i obrazy s¹ p³ynne, oleiste, zamazane.

WiĂŞc gdzie mi do nich, jak mogÂłem przypuszczaĂŚ, Âże jestem do nich podobny? PrzecieÂż moje cierpienia byÂły niczym, byÂły bÂłahostkami w porĂłwnaniu z ich. I jak ludzi idÂących do pracy, zdrowych i zagonionych walkÂą o byt, zrozumieĂŚ nie byÂłem w stanie, tak i ludzi chorych bardziej ode mnie, teÂż. Bo trzeba byĂŚ w skĂłrze drugiego czÂłowieka, trzeba ÂżyĂŚ w jego trudnoÂściach, kompleksach i „nierealnoÂści", by wydawaĂŚ o nim sÂąd; wiĂŞkszoœÌ z nas jedzie na podobnym wĂłzku, ale to my decydujemy, dokÂąd nas powiezie: czy w sÂłoĂące,  czy w deszcz.

ciekawa historia-opowiadanie,bardzo zyciowe i wzruszajÂące.

 NORBI, TY CHCESZ NAM  POMÓC. PAN OWSIANKO WIDZÊ TEÂŻ MÂĄDRZE PISZE O NASZYM ÂŻYCIU.
POZWOLÂĄ PANOWIE ÂŻE ZWRÓCÊ SIÊ DO UÂŻYTKOWNIKÓW TEGO FORUM?  KOCHANI JEÂŚLI KTOÂŚ OFERUJE NAM WSPARCIE MÓWIÂĄC ZRÓBMY COÂŚ RAZEM, NIE BÓJCIE SIÊ MY TEZ JESTEÂŚMY ON i WIEMY, CO CZUJECIE. TO NA MIÂŁE  ÂŻYCIE RÓBMY TO WALCZMY PRZEZ  PISANIE  TU SPOTYKANIE SIÊ NA CZACIE.ZAPRASZAJMY REHABILITANTÓW  I KOGO SIÊ DA, NIE ZMARNUJMY TEJ SZANSY, DRUGIEJ MOÂŻE NIE BYÆ......

ROBERTO ,TY TEÂŻ JESTEÂŚ WSPANIAÂŁY.

 

dziêki Gruszko,¿e mnie tak ocenilaœ,a Norbi...wspólczujê Tobie,ze takie mia³eœ nieudane dzieciùstwo,ja naogó³ mam udane ¿ycie,no mo¿e poza tym,ze mia³em operacjê na serce w dzieciùstwie na serce,ale z natury nie narzekam lub malutko.Ogólnie to mam udane ¿ycie.

to miÂło Norbi,ze tak napisaÂłeÂś. ;D ;D ;D ;) ;) ;)