Napromieniowani

Brunon urodzi³ siê w Kolonii oko³o 1030 r. Pochodzi³ ze znakomitej rodziny. Po ukoùczeniu szkó³ na miejscu uda³ siê do Reims, gdzie by³a g³oœna szko³a katedralna. Nastêpnie uda³ siê do Tours, gdzie za nauczyciela mia³ s³ynnego wówczas Berengariusza. W roku 1048 powróci³ do Kolonii, gdzie zosta³ kanonikiem przy koœciele œw. Kuniberta. Ok. roku 1055 przyj¹³ œwiêcenia kap³aùskie. W rok potem powo³a³ go do siebie biskup Reims, Manasses I, by prowadzi³ mu szko³ê katedraln¹. Pozosta³ tu 20 lat (1056-1075). Z jego szko³y wysz³o wielu wybitnych mê¿ów owych czasów. W roku 1075 arcybiskup Reims mianowa³ Brunona swoim kanclerzem. Kiedy Brunon wyst¹pi³ przeciw niemu z powodu symonii, straci³ urz¹d, maj¹tek i musia³ opuœciÌ miasto. Wróci³ do Reims w 1080 r., gdzie zaproponowano mu biskupstwo; nie przyj¹³ jednak tej godnoœci.
Wkrótce z dwoma towarzyszami opuœci³ Reims i uda³ siê do opactwa cystersów w Seche-Fontaine, by poddaÌ siê kierownictwu œw. Roberta. Po pewnym jednak czasie opuœci³ wspomniany klasztor i w towarzystwie 8 uczniów uda³ siê do Grenobli. Tam œw. Hugo przyj¹³ swojego mistrza z wielk¹ radoœci¹ i jako biskup odda³ mu w posiadanie 24 km odleg³¹ od Grenobli pustelniê, zwan¹ Kartuzj¹. Tutaj w roku 1084 Bruno sporz¹dzi³ sobie pustelniê. Zbudowano równie¿ skromny koœció³ek. Konsekracji koœció³ka i poœwiêcenia klasztoru oraz uroczystego wprowadzenia do niego zakonników dokona³ œw. Hugo. Klasztor niebawem tak siê rozrós³, ¿e otrzyma³ nazwê "Wielkiej Kartuzji". Osada ta sta³a siê kolebk¹ nowego zakonu - kartuzów.
W 1090 r. Bruno zostaÂł wezwany do Rzymu przez swojego dawnego ucznia - papieÂża bÂł. Urbana II - na doradcĂŞ. Bruno zabraÂł ze sobÂą kilku towarzyszy i z nimi zamieszkaÂł przy koÂściele Âśw. Cyriaka. W tym czasie na Rzym najechaÂł antypapieÂż i bÂł. Urban wraz z Brunonem musieli chroniĂŚ siĂŞ ucieczkÂą pod opiekĂŞ krĂłla NormanĂłw, Rogera. Daremnie Bruno bÂłagaÂł papieÂża, by mu pozwoliÂł wrĂłciĂŚ do Francji. PapieÂż zgodziÂł siĂŞ jedynie, by mnich zaÂłoÂżyÂł nowÂą kartuzjĂŞ w Kalabrii. KrĂłl Roger chĂŞtnie ofiarowaÂł mu ustronne miejsce, zwane La Torre. Tu z pomocÂą arcybiskupa Reggio Calabria wystawiono nowÂą kartuzjĂŞ w roku 1092, ktĂłra istnieje do dnia dzisiejszgo. W pobliskim San Stefano in Bosco Bruno stworzyÂł filiĂŞ. Tam zmarÂł 6 paÂździernika 1101 r.
Jego œmiertelne szcz¹tki pochowano w koœciele opactwa. W roku 1513 znaleziono je jeszcze nienaruszone. Obecnie koœci jego s¹ w trumience wraz z relikwiami jego nastêpcy. Jego kanonizacja nie odby³a siê nigdy uroczyœcie. Na oddawanie œw. Brunonowi kultu pozwoli³ Leon X w roku 1514. Grzegorz XV rozszerzy³ jego kult w 1623 r. na ca³y Koœció³. Œw. Brunon jest patronem kartuzów.

W ikonografii œw. Brunon przedstawiany jest w bia³ym habicie kartuzów. Jego atrybutami s¹: ga³¹zka oliwna, globus, krzy¿, mitra i pastora³ u stóp, palec przy ustach, czaszka.