Napromieniowani

zimna krew, jest teraz przede mnÂą, ma cyfrĂŞ i posmak peÂłnego miesiÂąca
do odÂłowienia na brzegu zarzucanych robakĂłw i much. ZnieruchomiaÂło
niebo, zapadÂł wiatr. Zmieniam siĂŞ w ksztaÂłt rozczochranej kobiety,
czujÂąc jak siĂŞ zbliÂża przeciekanie twarzy, skrzypienie zawiasĂłw –
wychodzisz w dobranej oprawie z rozkazami, ktĂłre zdobiÂą ciĂŞ jak medale,
jednak czegoÂś nie mĂłwiÂą. Od rozszarpywania linii Âżycia
mamy coÂś ciepÂłego na rĂŞkach, moÂże uda siĂŞ nie rozpoznaĂŚ
znajomych rysĂłw.

Czy to moÂżliwe, Âże to ciaÂło tak spokojnie na mnie patrzy?