Napromieniowani

Kiedy  tak  szedÂłem  sobie   uliczkÂą -  a  byÂło  ciemno i  piĂŞkny  ksiĂŞÂżyc - widziaÂłem  wtedy  przeró¿ne  dziwy,
jak  maÂły punkcik  rozÂświetla  drogĂŞ, jak  elf co leci zadowolony,  ku  niebu  skÂłania  skrzydÂła   swoje,
woÂłajÂąc pomsty  za czyny  zÂłe - ktĂłre  to  czyny  poczyniÂł  czÂłowiek -,  za mord na  lesie,  za Âżycia  trud,
bo pomsta,  o  ktĂłrÂą  Ăłw   ef  prosi  wÂłaÂśnie  dokonuje  siĂŞ i  czÂłowiek  cierpi  teraz  mocno  i  dogorywa w  ogniu  wnet.
Serce  mnie  boli  kiedy  to   widzĂŞ,  gdy  wszelkie  inne Âżywe  stworzenie  cierpi  z  powodu  bezmyÂślnoÂści  ludzi,
choĂŚ ludziom nie  obce sÂą   uczucia,  choĂŚ  czÂłowiek  ma  rĂłwnieÂż  swĂłj  dom,  dlaczego  jednak nisczy  go  stale
dlaczego nie  bije w  czyny zÂłe  grom?  Ja  nie wiem  czemu  serce  mnie  boli,  jeÂśli   cierpienie czujĂŞ  wÂśrĂłd  nas,
Dlaczego serce  moje  nie  czuje  tego  co czuÂł ten  elf wobec  nas??  Dlaczego  zÂłoÂści  nie  czujĂŞ  Âżadnej  choĂŚ
chciaÂłbym  poczuĂŚ  ca³¹  tÂą  zÂłoœÌ  i wypowiedzieĂŚ   w koĂącu  pragnĂŞ, Âże  sercem  moim  rozumiem   to,
JednakÂże  ten  elf  baÂł  siĂŞ  o  siebie i  o  tajemny magiczny  las,  co  jest mieszkaniem  dla  elfĂłw   w  niebie
nieosiÂągalnym  miejscem dla  mas,  Dlatego  proszĂŞ  zrozumcie  elfa - co  krzywdĂŞ chce  naprawiĂŚ  swÂą
i szuka w  sercu  swym  radoÂści - bo  nie  doÂświadczyÂł  on  miÂłoÂści,  WiĂŞc  przytul  elfa  sercem  swym  i  powiedz
mu  te  sÂłowa  szczerze, Âże tylko  w  miÂłoœÌ  jeszcze  wierzĂŞ