Napromieniowani

IdĂŞ tak sobie w mroku ciemnoÂści,
idĂŞ bez sensu i bez radoÂści,
IdĂŞ i zbliÂżam sie juÂż do koĂąca,
Nagle spoglÂądam, to promyk sÂłoĂąca,
IdĂŞ wiĂŞc szybciej w Âśrodku tunelu,
zmĂŞczony drogÂą stajĂŞ na chwilĂŞ,
 wnet widzĂŞ ÂświateÂłko siĂŞ do mnie zbliÂża.
ÂŚwiatÂło w tunelu dla mnie jest wszystkim,
 to wybawienie od mych kÂłopotĂłw.
JuÂż je dotykam juÂż czujĂŞ sobÂą
i juÂż opuszczam tunel mroku
Wracam do siebie do domu swego.
 Tutaj bezpieczny jestem po trudach,
tutaj odpocz¹Ì mogê ju¿ sobie.