dlaczego ten tekst jest przeniesiony do opowiadaĂą i co on ma z nimi wspĂłlnego? Albo z poezjÂą?

dlaczego ten tekst jest przeniesiony do opowiadaĂą i co on ma z nimi wspĂłlnego? Albo z poezjÂą?

MyÂślimy stereotypowo; poglÂądy nasze oparte sÂą przecieÂż na wÂłasnych doÂświadczeniach. Zdrowy nie byÂł niepeÂłnosprawnym, wiĂŞc i o ludziach „zmniejszonych szans" pojĂŞcie ma nikÂłe. I odwrotnie, chory od urodzenia nie byÂł nigdy czÂłowiekiem zdrowym i nie ma Âżadnych odniesieĂą do sytuacji czÂłowieka zdrowego. Egoistyczny brak wyobraÂźni, przewidywania i zastanowienia, pomaga ludziom zdrowym w chodzeniu po ziemi. Nie widzÂą przez to czyhajÂących na nich barier. MogÂą siĂŞ od nich oderwaĂŚ, wejœÌ na chodnik i byĂŚ tam, gdzie chcÂą. A o chorych moÂżna powiedzieĂŚ, Âże zwyczajny chodnik i brak wszelkich barier, istniejÂą tylko w ich marzeniach.

b

Doszed³em do wniosku, ¿e z chorob¹ ¿yÌ siê da, lecz jak, sprawa to indywidualna. Mo¿na siê turlaÌ po zawiœciach, pieniactwach i wymaganiach ale to nie mój styl. Mój polega na rozumnym przyzwyczajeniu i pogodzeniu siê z postêpuj¹cymi nieuchronnoœciami. Z biologi¹ narastaj¹cych ograniczeù. Z tym, czego nie potrafiê zmieniÌ. Jestem przecie¿ d³u¿ej chory, ni¿ by³em zdrowy, a wiêc w pewnym sensie znajdujê siê w stanie naturalnym. Kto wie, czy umia³bym byÌ zdrowym po tylu latach? Od nowa przystosowywaÌ siê do ¿ycia bez przeszkód? Do œwiadomoœci, ¿e mogê wykonaÌ to, czego nie potrafi³em przez lata? IœÌ ulic¹ nie boj¹c siê upadku? Stan¹Ì w szczerym polu nie szukaj¹c oparcia? Powtórnie wykszta³ciÌ w sobie zapomniane zachowania i prawid³owe nawyki? PrzewalczyÌ rutynê, obawy i przyzwyczajenia?

c

Przez okres nieprzerwanej choroby oduczy³em siê ¿ycia poœród szarej codziennoœci. Teraz ka¿da czynnoœÌ wymaga ode mnie precyzji, koncentracji, zharmonizowania faktycznego ruchu cia³a z ruchem opartym na jego wyobra¿eniu. Przedtem by³em zadbanym pedantem. Rzeczy, których u¿ywa³em, mia³y swoje miejsce. Teraz nie mam si³y na to, by je tam od³o¿yÌ. Dano mi rentê, nie chodzi³em wiêc do pracy, nie styka³em siê z ludŸmi zajêtymi u¿eraniem siê ze zwyk³ymi problemami, z tym, za co przetrwaÌ do wyp³aty, co w³o¿yÌ do gara, z czego zap³aciÌ czynsz. W zamian mog³em cieszyÌ siê nieustannie pod³ym zdrowiem, lataÌ po przychodniach, czepiaÌ siê nadziei na cud. A w przerwach pomiêdzy pobytami w szpitalach, sanatoriach i u znachorów, œwitem lub nocami mog³em uczyÌ siê, czytaÌ, jeŸdziÌ palcem po mapie, podró¿owaÌ po tych miejscach, do których nie pojadê nigdy.

I w takich chwilach uÂświadamiaÂłem sobie, Âże mam szczĂŞÂście. Moi znajomi ze szpitala, chorzy na to samo, juÂż od dawna nie wstawali z barÂłogu, podczas gdy ja hopsaÂłem po caÂłej sali i wszĂŞdzie byÂło mnie peÂłno, wszĂŞdzie byÂł nadmiar mojej obecnoÂści, na korytarzu, w dyÂżurce, w innych salach. Patrzyli na mnie z zazdroÂściÂą, a wieczorami zwierzali siĂŞ, Âże nie czytajÂą, bo nie potrafiÂą skupiĂŚ siĂŞ na jednym rzÂądku liter. Podobnie z oglÂądaniem telewizji. SkarÂżyli siĂŞ, Âże litery i obrazy sÂą pÂłynne, oleiste, zamazane.WiĂŞc gdzie mi do nich, jak mogÂłem przypuszczaĂŚ, Âże jestem do nich podobny? PrzecieÂż moje cierpienia byÂły niczym, byÂły bÂłahostkami w porĂłwnaniu z ich. I jak ludzi idÂących do pracy, zdrowych i zagonionych walkÂą o byt, zrozumieĂŚ nie byÂłem w stanie, tak i ludzi chorych bardziej ode mnie, teÂż. Bo trzeba byĂŚ w skĂłrze drugiego czÂłowieka, trzeba ÂżyĂŚ w jego trudnoÂściach, kompleksach i „nierealnoÂści", by wydawaĂŚ o nich sÂąd.

d

WÂłaÂściwie wszystko przemawiaÂło za moim milczeniem. Ale Âże nie chciaÂłem poniechaĂŚ walki z wiatrakami, czyli z absurdami swojego Âżycia, postanowiÂłem wrĂłciĂŚ do publicznego mĂłwienia. Wiem jednak, iÂż mĂłwienie o czymÂś, co trwa bez przerwy i towarzyszy mi tak dotkliwie, Âże staje siĂŞ mojÂą czĂŞÂściÂą egzystencji, jest bardzo ryzykownym przedsiĂŞwziĂŞciem. Ryzykownym, poniewaÂż poczucie otaczajÂących mnie i osaczajÂących bzdur, przepisĂłw i prawnych zawirowaĂą - wyzwala ze mnie stylistycznÂą agresjĂŞ, budzi tak silny emocjonalny sprzeciw, Âże przestajĂŞ nad sobÂą panowaĂŚ.

Czy¿bym przesadza³ z reakcjami? W¹tpiê, gdy¿ mam usprawiedliwienie: niecierpliwoœÌ. NiecierpliwoœÌ jest moim argumentem istnienia, katalizatorem mojego postêpowania i czêœci¹ mnie. NiecierpliwoœÌ zwi¹zan¹ jest z moj¹ przesz³oœci¹ i przysz³oœci¹. Ze mn¹. Z moj¹ pamiêci¹. Z moimi odczuciami i wci¹¿ odwlekanymi zmianami na lepsze.

Kiedy zastanawiam siĂŞ nad tym, przypomina mi siĂŞ  opowiadanie Malcolma Lowryego – "Lapis", autora gÂłoÂśnej powieÂści  "Pod wulkanem".

Akcja rozgrywa siĂŞ w szpitalu. Jeden  z wspó³pacjentĂłw g³ównego bohatera zwierza mu siĂŞ, Âże nad historiÂą jego choroby, nad ustaleniem diagnozy i dalszym leczeniem osobiÂście czuwa jeden z najlepszych tutejszych medykĂłw. MyÂśl, Âże jest pod opiekÂą, Âże ktoÂś zajmuje siĂŞ jego sprawÂą, pozwalaÂła mu przetrwaĂŚ pobyt w tym miejscu, pozwala mu ÂżyĂŚ nadziejÂą na wyzdrowienie. Lecz gdy nareszcie, po paru tygodniach bezskutecznego oczekiwania na lekarza, dostrzegÂł go na korytarzu, podszedÂł do niego i staraÂł siĂŞ dowiedzieĂŚ, jak tam z jego  problemem, zdziwiony lekarz zapytaÂł go, kim jest i na co siĂŞ skarÂży, bo go nie pamiĂŞta.

I druga przypowieœÌ, tym razem z kolekcji moich niepowodzeù: w trakcie wêdrówek po urzêdach zdarza³o mi siê spotykaÌ z tak zwanymi decydentami. Kiedy po raz pierwszy mia³em rozmowê z oficjelem, z radoœci, ¿e mogê mu przedstawiÌ sprawê, z któr¹ do niego przyszed³em, nie wiedzia³em, gdzie mam siê podziaÌ. By³em otumaniony ze szczêœcia, ¿e przy nim siedzê, ¿e docieraj¹ do mnie jego wznios³e sentencje, ¿e w koùcu doczeka³em siê wizyty u cz³owieka obdarzonego inteligencj¹.

W trakcie rozmowy kaÂżdy z tych notabli wykazywaÂł zrozumienie dla prezentowanych przeze mnie zagadnieĂą, uznawaÂł trafnoœÌ i zasadnoœÌ moich argumentĂłw, wspĂłlnie ze mnÂą zastanawiaÂł siĂŞ, jak naleÂżaÂłoby je  rozwiÂązaĂŚ, obiecywaÂł pomoc, jednym sÂłowem wychodziÂłem z ich gabinetĂłw podniesiony na duchu, usatysfakcjonowany tym, Âże w koĂącu znalazÂłem kogoÂś zdolnego do odczuwania cudzego losu. Lecz gdy po tygodniu nie nastĂŞpowaÂły Âżadne tej rozmowy reperkusje, szedÂłem do nich jeszcze raz. Witali mnie jak dobrego znajomego, juÂż od progu zapraszali do wnĂŞtrza swoich pokoi, uÂśmiechali siĂŞ nawet, tyle Âże juÂż na poczÂątku rozmowy kazali mi przypomnieĂŚ, co mnie gnĂŞbi.

WchodziÂłem do ich biur, siadaÂłem w fotelu i zaczynaÂłem od nowa. MĂłwiÂłem, przytaczaÂłem, powoÂływaÂłem siĂŞ na przepisy, paragrafy i ustawy.

W lot chwytali, w czym rzecz. Jak poprzednio, ubolewali nad absurdami dotykajÂącymi niepeÂłnosprawnych, ofiarowywali siĂŞ z pomocÂą, obiecywali, Âże pogadajÂą z innymi dyrektorami wydzia³ów, a to z Architektem Miasta, a to z Lekarzem  WojewĂłdzkim. I znowu wychodziÂłem od nich z optymizmem, z wiarÂą  i ufnoÂściÂą. Ale moja otucha, optymizm oraz pozostaÂłe niedorzecznoÂści, legÂły w gruzach, gdy odwiedzaÂłem ich po raz trzeci i gdy po raz trzeci musiaÂłem przypominaĂŚ, z czym przychodzĂŞ.

Tego rodzaju eskapad miaÂłem w swoim Âżyciu od pioruna i trochĂŞ, wszystkie razem wszelako nauczyÂły mnie ostroÂżnoÂści, rezerwy, sceptycyzmu.

AÂżeby  cokolwiek leczyĂŚ, trzeba wiedzieĂŚ, ilu jest chorych, w jakim sÂą stanie, jak im pomĂłc, z czego ÂżyjÂą, gdzie, w jakich warunkach, ile miejsc w szpitalach i na oddziaÂłach rehabilitacyjnych trzeba dla nich przeznaczyĂŚ.
Przedstawiam wstĂŞpny projekt ankiet mogÂących byĂŚ podstawÂą przeprowadzenia szczegó³owych i profesjonalnych badaĂą dotyczÂących ludzi chorych i niepeÂłnosprawnych. OczywiÂście jest to tylko projekt wymagajÂący szerszej dyskusji: 
a)   wiek
b)   stan cywilny(czy mieszka samotnie)
c)   wyksztaÂłcenie (jaki jest wpÂływ choroby na kwalifikacje zawodowe?)
d)   rodzaj schorzenia
e)   kto pomaga: instytucje rzÂądowe – np. PFRON -,  pozarzÂądowe, nikt,
f)   zainteresowania (teatr, film, telewizja, radio, muzyka, malarstwo, sport itp.)
g)   liczba chorych zdiagnozowanych wedÂług specyfiki schorzenia (np. gÂłusi, niewidomi, cukrzycy)
h)   stopieĂą inwalidztwa
i)   rodzina
j)   dochĂłd na rodzinĂŞ
k)   czy wymaga opieki (jakiej)
l)   Âśrodki utrzymania (wysokoœÌ ewentualnych zarobkĂłw, renta, zasiÂłek, praca)
m)   sposĂłb poruszania siĂŞ (samodzielnie, tylko z opiekunem, po mieszkaniu, po ulicy)
n)   warunki lokalowe (bariery w domu, osobny pokĂłj, przystosowywana Âłazienka. JeÂżeli nie posiada, to dlaczego)
o)   dostĂŞp do lekarstw, przychodni zdrowia, szpitala, sanatorium, lekarza - specjalisty, psychologa
p)   rodzaj stosowanej rehabilitacji
q)   potrzeby i oczekiwania (pod adresem jakich instytucji powinny  byĂŚ kierowane)
r)   liczba chorych objĂŞtych programami pomocowymi
s)   czy placĂłwki zdrowia (szpitale, przychodnie) dostarczajÂą  dane liczbowe o iloÂści chorych poddawanych leczeniu
t)   czy pomiĂŞdzy przychodniami, a szpitalami istnieje wymiana informacji na temat liczby przewlekle chorych
u)   Czy dane sÂłuÂżby zdrowia dotyczÂące zaleceĂą sposobu udzielania wszechstronnej pomocy ludziom niepeÂłnosprawnym docierajÂą do sÂłuÂżb odpowiedzialnych za pomoc spoÂłecznÂą?

Jak kraj dÂługi i niesmaczny, rozlega siĂŞ woÂłanie o poratowanie PAÑSTWA. Radio, TV, gazety, ogÂłaszajÂą, Âże jak najbardziej sÂą skÂłonne pomagaĂŚ, patronowaĂŚ, sponsorowaĂŚ, Âże chĂŞtnie siĂŞ w³¹czÂą, Âże trzeba byĂŚ czÂłowiekiem i otworzyĂŚ serce. Po koÂścioÂłach i schroniskach brata Alberta, po ulicach i norach  z emerytami, przetacza siĂŞ zbiorowy jĂŞk bÂłagajÂących o pomoc. Skrzykuje siĂŞ wiĂŞc legiony, hufce, czeredy kwestarzy, ochotnikĂłw - jaÂłmuÂżnikĂłw, maÂłoletnich dziadĂłw kalwaryjskich, by wyrĂŞczali nasze niegospodarne ministerstwa, ZUS-y,   PFRONY i NFZ-y. Bo, jak stale sÂłyszymy, instytucje te znajdujÂą siĂŞ na krawĂŞdzi ubĂłstwa, ledwie wi¹¿¹ koniec z koĂącem, Âściga je posĂŞpne widmo sfiksowanego komornika. GdyÂż jak siĂŞ niejednokrotnie przekonywaliÂśmy, nie majÂą one pieniĂŞdzy na przekrĂŞty i kanciarstwo, na malwersacje, premie i ustawowe podwyÂżki wielotysiĂŞcznych pensji dla swojej armii niepotrzebnych urzĂŞdnikĂłw, a na dodatek, sÂą gnĂŞbione jakimiÂś durnowatymi wymaganiami chorych...Chorych miesiÂącami czekajÂących na operacjĂŞ, na wizytĂŞ u lekarza – specjalisty, na lekarstwo pomagajÂące ÂżyĂŚ, na rehabilitacjĂŞ…

2

Nie od dziÂś wiadomÂą jest rzeczÂą, Âże lepiej zapobiegaĂŚ, niÂż leczyĂŚ. Lepiej i taniej. Nawet jeÂśli drogim specyfikiem, to przebieg terapii jest krĂłtszy i skuteczniejszy.  A zwÂłaszcza – ekonomicznie uzasadniony. Jednak proces leczenia, szczegĂłlnie – leczenia chorĂłb przewlekÂłych, bĂŞdÂących w stadium znacznego zawansowania, jest kosztowny: wymaga drogiej aparatury. Teoryjka: urzÂądzenia medyczne ratujÂące ludzkie Âżycie, tak jak leki najnowszych generacji, sÂą  REFUNDOWANE. Przynajmniej tak byĂŚ powinno w myÂśl ustaw. ÂŻe jednak tak nie jest, Âże jest to teoryjka przeznaczona dla naiwnych, przekonujemy siĂŞ na kaÂżdym kroku.

3

CzĂŞsto siĂŞ  czyta o rozmaitych wyÂścigach ze sÂłoikiem, puszkÂą lub tacÂą, o akcjach humanitarnych, zbiĂłrkach spoÂłecznych, Âżebraninach i charytatywnych koncertach organizowanych na rzecz wspierania konkretnych chorych lub caÂłych grup spoÂłecznych. Co rusz jesteÂśmy Âświadkami czyjejÂś bezradnoÂści, czyjegoÂś pÂłaczu. Widok rodzicĂłw proszÂących o finansowÂą pomoc dla swojego dziecka, jest widokiem wstrzÂąsajÂącym. Lecz wstrzÂąsajÂącym dla ludzi wraÂżliwych. PosiadajÂących sumienie. To znaczy dla ludzi nie pracujÂących w Ministerstwie Zdrowia.   

ciekawe i poÂżyteczne

ProszĂŞ nie traktowaĂŚ tego tekstu jako reklamy:  w moim mieÂście (Bydgoszcz) istnieje  komora termiczna (dziaÂłanie na organy wewnĂŞtrzne - skrajnie niskimi temperaturami: -160 stopni przez 3 minuty). MobilizujĂŞ siĂŞ  i chodzĂŞ na te zabiegi. ChodzĂŞ, to duÂżo powiedziane. PrzejdĂŞ parĂŞ metrĂłw i muszĂŞ odpocz¹Ì. WiĂŞc nie chodziÂłem, a jeÂździÂłem wĂłzkiem…

Podj¹Ì kuracjĂŞ moÂżna w Centrum Rekreacji  85 – 850 Sport Factory ul. ToruĂąska 151). JuÂż po czterech wejÂściach do kriokomory zaszÂły we mnie bardzo dziwne i zaskakujÂące zmiany. Przede wszystkim czĂŞÂściowo ustÂąpiÂły „kurcze”. JeÂżeli przed zabiegami przydarzaÂły mi siĂŞ ze dwa lub trzy razy dziennie, to teraz ich czĂŞstotliwoœÌ ograniczaÂła siĂŞ do jednego na tydzieĂą. Drugim objawem polepszenia byÂło zmniejszenie zaburzeĂą rĂłwnowagi.  Trzecim, istotnym, byÂło rzucenie palenia. Czwartym, moje jazdy tramwajem i codzienne piesze wĂŞdrĂłwki. Dla czÂłowieka, ktĂłry od dziesiĂŞciu lat nie korzystaÂł z usÂług miejskiej komunikacji, paliÂł i bez opamiĂŞtania ÂłykaÂł tabletki na wszystkie swoje dolegliwoÂści, otworzyÂły siĂŞ nowe i nieznane perspektywy. 

Leczenie szokiem termicznym przynosi efekty zwÂłaszcza w schorzeniach neurologicznych (np. SM), w depresjach...Krioterapia ogĂłlnoustrojowa znosi czĂŞÂściowo lub likwiduje caÂłkowicie nieznoÂśny bĂłl, poprawia cyrkulacjĂŞ  krwi, przez co wzrasta dotlenienie wszystkich koĂączyn oraz wszystkich narzÂądĂłw wewnĂŞtrznych. Zmniejsza siĂŞ teÂż usztywnienie miĂŞÂśni, co jest wykorzystywane podczas  ĂŚwiczeĂą rehabilitacyjnych. StÂąd jest  stosowana przy leczeniu schorzeĂą reumatycznych.

InteresujÂące wyniki przynosi uÂżycie tej metody wobec ludzi zdrowych. Na przykÂład sportowcĂłw, ktĂłrzy chcÂą podnieœÌ ogĂłlnorozwojowÂą sprawnoœÌ swojego organizmu. Ten rewelacyjny system terapeutyczny jest powszechnie znany i propagowany w Âświecie jako doskonaÂły sposĂłb wspomagania medycyny tradycyjnej. W Âświecie, ale nie w Polsce. Nam europejski rozsÂądek nie przystoi. My mamy swĂłj. A  podpowiada on naszym pociesznym urzĂŞdnikom od zdrowia, Âże optymalnym sposobem leczenia jest nie nowoczesna profilaktyka, lecz  Âśredniowieczne metody pod  swojskÂą nazwÂą „szklana kula”.

Zaczynam wÂątpiĂŚ w ekonomiczny rozsÂądek naszych wÂładz. Od lat nic siĂŞ nie zmienia; urzĂŞdowy ping - pong nie ma koĂąca i powoli staje siĂŞ naszym zwyczajem, tak jak nonszalancka maniera nieodpowiadania na listy. Unia wytyka nam niechlujstwo w nieracjonalnym leczeniu i ma sÂłusznoœÌ: rozpoznanie patologicznego zjawiska decyduje o skutecznoÂści terapii. Narzekania  na bezustanny brak ÂśrodkĂłw, odwieczne apele o zaciskanie pasa, powoÂływanie siĂŞ na dziury budÂżetowe i ubogie paĂąstwo, nie wytrzymujÂą krytyki i sÂą Âśmieszne, gdy widzi siĂŞ, Âże jednoczeÂśnie staĂŚ nas  na ponoszenie kosztĂłw nagminnych malwersacji (np. ostatnie aresztowania skorumpowanych ”szefĂłw” ZUS i wycieczka jego pracownikĂłw do Tunezji na koszt rencistĂłw).

Zastanawiam siĂŞ, kiedy zaczniemy myÂśleĂŚ w sposĂłb racjonalny, to znaczy - ekonomiczny. Kiedy zacznie siĂŞ nam opÂłacaĂŚ zdrowy rozsÂądek? Czy nastanie za naszego Âżycia i wreszcie przestaniemy byĂŚ swawolnymi utracjuszami? A moÂże UrzĂŞdy te nie sÂą zainteresowane prawidÂłowÂą dziaÂłalnoÂściÂą?  Mam wraÂżenie, Âże powoÂłane sÂą tylko do lamentowania, a chory jest w tych Instytucjach traktowany jak zÂło konieczne, zawalidroga, oszust i pieniacz ÂżerujÂący na urzĂŞdniczych uczuciach.  Nie sÂą  zainteresowane polepszeniem obecnej sytuacji, lecz wolÂą o niej DYSKUTOWAÆ, GAWORZYÆ, UBIJAÆ DEMAGOGICZNÂĄ PIANÊ. Wniosek: okazuje siĂŞ, Âże nie wspĂłlny interes jest dla nich waÂżny, ale gospodarcza zadyma, tradycyjna korupcja, odwieczny baÂłagan, trwa zatem zabawa w przeciÂąganie liny, ta nasza wzajemna i demagogiczna licytacja o to, ktĂłry urzÂąd wymaga wiĂŞkszych subsydiĂłw.

PS.

Po có¿ ja to mówiê? Mówiê po to, by uœwiadomiÌ ró¿nym marnotrawcom naszych pieniêdzy, ¿e Ÿle siê bawi¹ ZA NASZYM PRZYZWOLENIEM. Za naszym, gdy¿ nie ma w nas tej œwiadomoœci, ¿e urzêdnik, to nie nos, ale tabakierka; urzêdnik, to nie Pan i W³adca; urzêdnik, to nie funkcja do¿ywotnia i dziedziczna; urzêdnik, to S£U¯¥CY; np. ja go powo³a³em i ja mogê go odwo³aÌ, gdy¿ to ja op³acam mu liberiê.

Przez okres nieprzerwanej choroby (44 lata SM) oduczy³em siê ¿ycia poœród szarej codziennoœci. Teraz ka¿da czynnoœÌ wymaga ode mnie precyzji, koncentracji, zharmonizowania faktycznego ruchu cia³a z ruchem opartym na jego wyobra¿eniu. Przedtem by³em zadbanym pedantem. Rzeczy, których u¿ywa³em, mia³y swoje miejsce. Teraz nie mam si³y na to, by je tam od³o¿yÌ.

Dano mi rentĂŞ, nie chodziÂłem wiĂŞc do pracy (I grupa), nie stykaÂłem siĂŞ z ludÂźmi zajĂŞtymi uÂżeraniem siĂŞ ze zwykÂłymi problemami, z tym, za co przetrwaĂŚ do wypÂłaty, co wÂłoÂżyĂŚ do gara, z czego zapÂłaciĂŚ czynsz. W zamian mogÂłem cieszyĂŚ siĂŞ nieustannie podÂłym zdrowiem, lataĂŚ po przychodniach, czepiaĂŚ  siĂŞ nadziei na cud. A w przerwach pomiĂŞdzy pobytami w szpitalach, sanatoriach i u znachorĂłw, Âświtem lub nocami mogÂłem uczyĂŚ siĂŞ, czytaĂŚ, jeÂździĂŚ palcem po mapie, podró¿owaĂŚ po tych miejscach, do ktĂłrych nie pojadĂŞ nigdy. 

Wtedy chodzi³em jeszcze, jeszcze kuœtyka³em trzymaj¹c siê mebli i nie wyobra¿a³em sobie, ¿e mo¿e byÌ gorzej. S¹dzi³em, ¿e osi¹gn¹³em dno. I tak mi siê wydawa³o, a¿ do momentu, gdy przesta³em wychodziÌ na zewn¹trz, gdy zadomowi³em siê w ³ó¿ku. Porównujê tamtejsze oceny swojej zdrowotnej sytuacji z obecn¹ i dochodzê do wniosku, ¿e za kolejne parê lat znowu bêdê zdziwiony dzisiejszymi narzekaniami. Znowu zapadnê w ciemnoœÌ. I znowu bêdê s¹dzi³, ¿e ju¿ gorzej byÌ nie da rady.; w takich chwilach uœwiadamia³em sobie, ¿e mam szczêœcie. Moi znajomi ze szpitala, chorzy na to samo, ju¿ od dawna nie wstawali z bar³ogu, podczas gdy ja hopsa³em po ca³ej sali i wszêdzie by³o mnie pe³no, wszêdzie by³ nadmiar mojej obecnoœci, na korytarzu, w dy¿urce, w innych salach. Patrzyli na mnie z zazdroœci¹, a wieczorami zwierzali siê, ¿e nie czytaj¹, bo nie potrafi¹ skupiÌ siê na jednym rz¹dku liter. Podobnie z ogl¹daniem telewizji. Skar¿yli siê, ¿e litery i obrazy s¹ p³ynne, oleiste, zamazane.

WiĂŞc gdzie mi do nich, jak mogÂłem przypuszczaĂŚ, Âże jestem do nich podobny? PrzecieÂż moje cierpienia byÂły niczym, byÂły bÂłahostkami w porĂłwnaniu z ich. I jak ludzi idÂących do pracy, zdrowych i zagonionych walkÂą o byt, zrozumieĂŚ nie byÂłem w stanie, tak i ludzi chorych bardziej ode mnie, teÂż. Bo trzeba byĂŚ w skĂłrze drugiego czÂłowieka, trzeba ÂżyĂŚ w jego trudnoÂściach, kompleksach i „nierealnoÂści", by wydawaĂŚ o nim sÂąd; wiĂŞkszoœÌ z nas jedzie na podobnym wĂłzku, ale to my decydujemy, dokÂąd nas powiezie: czy w sÂłoĂące,  czy w deszcz.

Nie od dziÂś wiadomo, Âże Âłatwiej zapobiegaĂŚ chorobie, gdy jest w stadium poczÂątkowym, aniÂżeli leczyĂŚ jÂą, kiedy jest zaawansowana. NaleÂży pamiĂŞtaĂŚ, Âże profilaktyka nie tylko wydÂłuÂża nam Âżycie, ale teÂż powoduje, Âże chorujemy mniej i krĂłcej. DziĂŞki szeroko pojĂŞtej prewencji, wracamy do zdrowia szybciej i nie w tak kosztowny sposĂłb.
PrĂŞdzej jesteÂśmy na powrĂłt aktywni, w zwiÂązku z czym nasze pazerne INSTYTUCJE SOCJALNEGO i MEDYCZNEGO WSPARCIA, ponoszÂą mniejsze trudy finansowe.

Natomiast leczenie chorĂłb zaawansowanych, jest dÂługotrwaÂłe, nie zawsze prowadzi do caÂłkowitego wyzdrowienia pacjenta, zawsze jednak wymaga stosowania droÂższych lekĂłw, a takÂże - skomplikowanej aparatury.

Niestety, instytucji pos³uguj±cych siê ekonomicznymi racjami, nie mamy za wiele; dla tych, które s± w wiêkszo¶ci, liczy siê PRÊDKI ZYSK. Zysk, dora¼na op³acalno¶æ, co owocuje wdra¿aniem i wycofywaniem siê z nieustannie b³êdnych eksperymentów szukania oszczêdno¶ci. Np. bezkarnym testowaniem chorych pomys³ów na uzdrowienie MEDYCYNY, czy POMOCY SPO£ECZNEJ.

W tym miejscu nale¿a³oby sprecyzowaæ, co kryje siê pod okre¶leniem: POMOC WSZECHSTRONNA. Najkrócej i najw³a¶ciwiej mo¿na powiedzieæ, ¿e jest to pomoc OSZCZÊDNA i ODCZUWALNA dla tych, co jej potrzebuj±. A wiêc inna od obecnej: przypadkowej i rozrzutnej, bo bezplanowej i nieraz udzielanej kilkukrotnie.

POMOC WSZECHSTRONNA polega na rozumnym wspó³dzia³aniu WSZYSTKICH ISTNIEJ¡CYCH PLACÓWEK, pomoc wszechstronna polega wiêc na wymianie niezbêdnych informacji. Na ustaleniu liczby chorych, np. chorych wymagaj±cych interwencji medycznej, lub ilo¶ci sprzêtu rehabilitacyjnego..

Jak wiemy, statystyka jest podstawÂą rozumnego planowania. ÂŹrĂłdÂłem wiedzy o  zjawiskach i zagroÂżeniach. Rejestracja zagroÂżeĂą pomaga zorientowaĂŚ siĂŞ w potrzebach i rozmiarach udzielanej pomocy. Finansowych lub medycznych.

ChoĂŚby dlatego warto mieĂŚ rozeznanie  w ich wielkoÂści, wiedzieĂŚ na pewno, gdzie wystĂŞpujÂą najczĂŞÂściej i jak im zaradziĂŚ. Rejestracja pozwala wiĂŞc na oszczĂŞdne gospodarowanie Âśrodkami. Nie „na oko", w przybliÂżeniu,  orientacyjnie.

Ale czy na pewno wiemy, ile czego na co przeznaczyĂŚ? Ilu jest chorych i w jakim sÂą stanie? Czy wymagajÂą opieki i czy jÂą majÂą? Czy pomiĂŞdzy przychodniami, a szpitalami istnieje wymiana informacji na temat liczby przewlekle chorych. Czy dane sÂłuÂżby zdrowia dotyczÂące zaleceĂą sposobu udzielania wszechstronnej pomocy ludziom niepeÂłnosprawnym docierajÂą do sÂłuÂżb odpowiedzialnych za pomoc spoÂłecznÂą?

Czy placĂłwki zdrowia (szpitale, przychodnie) dostarczajÂą dane liczbowe o iloÂści chorych poddawanych leczeniu? Czy pomiĂŞdzy przychodniami, a szpitalami i oÂśrodkami pomocowymi istnieje prawidÂłowa wymiana informacji na temat liczby przewlekle chorych

Czy dane sÂłuÂżby zdrowia dotyczÂące zaleceĂą sposobu udzielania wszechstronnej pomocy ludziom niepeÂłnosprawnym docierajÂą do sÂłuÂżb odpowiedzialnych za pomoc spoÂłecznÂą?

Przychodnie, szpitale, oÂśrodki pomocy spoÂłecznej, instytucje prywatne i paĂąstwowe, samorzÂądy lokalne, zwiÂązki i stowarzyszenia o charakterze pomocowym, winny mieĂŚ dostĂŞp do jednolitej bazy informacji o ludziach wymagajÂących pomocy. DostĂŞp do informacji o chorym, czy biednym.