Czy ktoÂś moÂże pomĂłc?

Drogi Ojcze!

W Tobie odnajdujĂŞ nadziejĂŞ na wyjÂście z tragicznej sytuacji, w ktĂłrej siĂŞ znalazÂłam. Trudno jest w paru sÂłowach opisaĂŚ stan ducha, ktĂłry towarzysz mi kaÂżdego dnia, brak nadziei i zmĂŞczenie. Jestem zrozpaczona!!!

ChorujĂŞ na nowotwĂłr zÂłoÂśliwy piersi, mÂąÂż mĂłj od 10 lat choruje na stwardnienie rozsiane, oboje jesteÂśmy na rencie inwalidzkiej I grupy mamy dwoje uczÂących siĂŞ dzieci. JesteÂśmy w bardzo trudnej sytuacji finansowej, brakuje nam pieniĂŞdzy na jedzenie nie mĂłwiÂąc juÂż o lekach (dokumentacje medyczne do wglÂądu ojca). Od kilku miesiĂŞcy jadamy raz dziennie. Nigdy nikogo nie prosiÂłam o pomoc, bo szukanie pomocy u osĂłb trzecich jest dla mnie upokarzajÂące, ale nie mam wyjÂścia (mam zalegÂłoÂści w pÂłaceniu rachunkĂłw).

Zwracam siĂŞ do Ciebie Ojcze pomĂłÂż mi znaleÂźĂŚ kogoÂś kto pomĂłgÂłby mi wyjÂśĂŚ z impasu, bo nie mam juÂż siÂły ani do Âżycia, ani do walki z chorobÂą ( jestem po amputacji obu piersi, biorĂŞ chemiĂŞ, po ktĂłrej czujĂŞ siĂŞ coraz gorzej ), kogoÂś kto poda mi rĂŞkĂŞ i pozwoli godnie walczyĂŚ o Âżycie.

Wybacz mi chaotycznoÂśĂŚ moich sÂłĂłw, ale jestem w takim stanie psychicznym, Âże nie potrafiĂŞ juÂż logicznie myÂśleĂŚ.

BoÂżena Gadzinowska

================

Ufam ludziom proszÂącym o pomoc, ale chcÂąc wiedzieĂŚ coÂś wiĂŞcej poprosiÂłem o wyjaÂśnienie i kilka bardziej dokÂładnych informacji. NastĂŞpnego dnia otrzymaÂłem –jak sÂądzĂŞ wyczerpujÂące- wiadomoÂści. Oto list Pani BoÂżeny. ObiecaÂłem go opublikowaĂŚ (za Jej zgodÂą) i prosiĂŚ Was o pomoc, a przynajmniej o modlitwĂŞ.

================

SzczĂŞÂśĂŚ BoÂże Ojcze

DziĂŞkujĂŞ Ci Ojcze za tak szybkÂą odpowiedÂź i zainteresowanie siĂŞ mojÂą proÂśbÂą. Jest to dla mnie bardzo waÂżne, bo uÂświadomiÂło mi to, Âże jest na Âświecie ktoÂś tak bardzo " namacalny ", komu mogĂŞ powierzyĂŚ swoje rozterki i kÂłopoty, swĂłj strach, ktĂłry towarzyszy mi kaÂżdego dnia.

Wiele razy modliÂłam siĂŞ do Boga, aby postawiÂł na mojej drodze kogoÂś, kto bĂŞdzie mi przyjacielem. BĂłg postawiÂł mi Ciebie Ojcze.

Kilka sÂłĂłw o mnie i mojej rodzinie: mieszkam w ÂŚwinoujÂściu, mam 50 lat, jestem mĂŞÂżatkÂą, mam dwoje wspaniaÂłych, kochajÂących dzieci - syna 23 lata i cĂłrkĂŞ 18 lat. Syn studiuje na Uniwersytecie SzczeciĂąskim, cĂłrka w tym roku zdaÂła maturĂŞ i dostaÂła siĂŞ na AkademiĂŞ RolniczÂą teÂż w Szczecinie. Oboje rozumiejÂą trudnÂą sytuacjĂŞ dlatego " chwytajÂą siĂŞ " kaÂżdej pracy, aby zarobiĂŚ sobie na naukĂŞ, niestety sÂą to grosze, ktĂłre wystarczajÂą jedynie na przybory szkolne. Oboje ciĂŞÂżko pracowali przez caÂłe lato, niestety pracodawca cĂłrki do dzisiaj nie wypÂłaciÂł jej pieniĂŞdzy, a to co zarobiÂł syn poszÂło na Âżycie. Dzisiaj oboje rozwaÂżajÂą przerwanie nauki i pĂłjÂście do pracy. Od 3 tygodni szukajÂą staÂłego zatrudnienia jednak z negatywnym skutkiem. W ÂŚwinoujÂściu jest duÂże bezrobocie, nie ma pracy, a jeÂśli juÂż coÂś jest to tylko dla osĂłb z solidnym wyksztaÂłceniem, a oni sÂą tylko po Liceum OgĂłlnoksztaÂłcÂącym.

Chwilami zastanawiam siĂŞ - czy mam prawo zamykaĂŚ im drogĂŞ do lepszego Âżycia, do tego by rezygnowali ze swoich marzeĂą, czy powinnam zrobiĂŚ wszystko by jednak przy nich trwali? PrzecieÂż moje Âżycie koĂączy siĂŞ, a ich zaczyna. Nie wiem co robiĂŚ!!!

Do 1990 r. byliÂśmy szczĂŞÂśliwÂą, otwartÂą na ludzi rodzinÂą. ÂŻyliÂśmy skromnie, ale godnie. W czerwcu 1990 r. mĂłj mÂąÂż zachorowaÂł na stwardnienie rozsiane. Diagnoza jak wyrok Âśmierci zawisÂła nad naszymi gÂłowami. Wszystko w naszym Âżyciu zaczĂŞÂło siĂŞ zmieniaĂŚ. CzĂŞste rzuty choroby, a kaÂżdy z nich pozostawiaÂł jakiÂś Âślad w postaci niedowÂładĂłw koĂączyn dolnych i gĂłrnych, czĂŞste pobyty w szpitalu, w Szczecinie oddalonym od ÂŚwinoujÂścia o 100 km., leki, kosztowna rehabilitacja - to wszystko zaczĂŞÂło uszczuplaĂŚ nasz budÂżet domowy. Dzisiaj mĂłj mÂąÂż jest osobÂą nieczynnÂą ruchowo, zaÂłatwia siĂŞ pod siebie, porusza siĂŞ na wĂłzku inwalidzkim, potrzebuje staÂłej opieki osĂłb trzecich, a do tego wszystkiego doÂłÂączyÂły zmiany psychiczne - trudno siĂŞ z nim komunikowaĂŚ.

MĂłwi siĂŞ, Âże nieszczĂŞÂścia chodzÂą parami. I tak chyba jest w istocie, bo jakby tego byÂło maÂło w lutym 2000 r. stwierdzono u mnie nowotwĂłr zÂłoÂśliwy piersi. PrzeszÂłam chemio i radioterapiĂŞ. NastÂąpiÂła remisja choroby lecz na krĂłtko, bo w czerwcu 2002 r. ( znowu czerwiec!!! ) podczas rutynowej kontroli lekarskiej wykryto wznowĂŞ w piersi leczonej i przerzut do drugiej piersi. Tym razem musiaÂłam poddaĂŚ siĂŞ mastektomii ( amputacja piersi ). W lipcu 2002 r, odjĂŞto mi jednÂą pierÂś, w sierpniu drugÂą. W badaniu histopatologicznym stwierdza siĂŞ: rak inwazyjny drugiego stopnia zÂłoÂśliwoÂści wg skali Blooma, niezaleÂżny hormonalnie czyli trudniejszy w leczeniu - rokowanie powaÂżne. ZaÂświadczenie lekarskie.

We wrzeÂśniu 2002 r. poddana zostaÂłam chemioterapii jako terapii uzupeÂłniajÂącej, ktĂłra nie przyniosÂła ÂżÂądanego efektu, bo nastÂąpiÂła wznowa wokĂłÂł szwu pooperacyjnego. Zmieniono rodzaj chemii i wydawaÂło siĂŞ, Âże ta bĂŞdzie skuteczna. Stracona nadzieja odÂżyÂła na nowo. Na krĂłtko! MĂłj organizm zmĂŞczony leczeniem, wyniszczony chemiÂą coraz trudniej znosi kolejne dawki trucizny. Zniszczony szpik kostny nie produkuje biaÂłych ciaÂłek i krwinek pÂłytkowych krwi. Walka o dobre parametry krwi coraz czĂŞÂściej przedÂłuÂża czas miĂŞdzy kolejnymi cyklami podawania chemii. KomĂłrki nowotworowe w tym czasie namnaÂżajÂą siĂŞ, tworzÂąc nowe guzy nowotworowe. Od czerwca 2002 r, praktycznie co miesiÂąc jestem hospitalizowana na okres dwĂłch - trzech tygodni. ZnoszĂŞ to bardzo ciĂŞÂżko tym bardziej, Âże szpital, w ktĂłrym siĂŞ leczĂŞ jest w Szczecinie, a wiĂŞc z dala od domu. Jest to mĂłj dramat, bo niczego bardziej na Âświecie nie pragnĂŞ jak wyzdrowieĂŚ, bo przecieÂż jestem tak bardzo potrzebna tutaj i teraz!

Powiedz mi Ojcze - dlaczego? Dlaczego wÂłaÂśnie teraz? Tak bardzo bojĂŞ siĂŞ Âśmierci. Tak bardzo bojĂŞ siĂŞ cierpienia. Czy jest to jakaÂś prĂłba, przez ktĂłrÂą musimy przejÂśĂŚ?

Przez ostatnie dwa lata Âżycie czĂŞsto stawiaÂło mnie przed wyborem - ratowaĂŚ zdrowie mĂŞÂża i moje Âżycie, czy opÂłacaĂŚ na bieÂżÂąco rachunki. MÂąÂż i ja jesteÂśmy na rentach inwalidzkich. Skromny budÂżet domowy zmusiÂł mnie do wybrania tego drugiego. Z miesiÂąca na miesiÂąc popadam w coraz wiĂŞksze dÂługi. Kiedy zaczynam pÂłaciĂŚ zalegÂłe rachunki nie mamy pieniĂŞdzy na leki i chleb. Od paru tygodni nie jemy obiadĂłw. Nie dam sobie sama rady, a na nikogo nie mogĂŞ liczyĂŚ. Wszyscy odwrĂłcili siĂŞ od nas jak od trĂŞdowatych. ZostaliÂśmy sami ze swoim cierpieniem i bĂłlem. Bezsenne noce i strach przed jutrem zmusiÂły mnie do rezygnacji z dumy i cierpienia w cichoÂści. Po raz pierwszy w Âżyciu poprosiÂłam kogoÂś o pomoc. OdezwaÂłeÂś siĂŞ tylko Ty Ojcze i jestem ci za to z caÂłego serca wdziĂŞczna. PrzywrĂłciÂłeÂś mi Ojcze wiarĂŞ w ludzi.

ProszĂŞ CiĂŞ Ojcze o wsparcie duchowe - tak bardzo tego potrzebujĂŞ. ProszĂŞ CiĂŞ o modlitwĂŞ w intencji naszego wyzdrowienia. Nie odchodÂź od nas - proszĂŞ.

BoÂżena Gadzinowska

ul. B. Chrobrego 18/27

72-600 ÂŚwinoujÂście

tel. + 48 (91) 321-34-72

bozenagadzinowska@wp.pl