DROGA KRZYÂŻOWA NIEPEÂŁNOSPRNYCH

ÂŻYCIOWA DROGA KRZYÂŻOWA
Stacja I Skazanie.
Kto mnie skazaÂł na kalectwo w dniu moich urodzin tego nie wiem i zapewne po-zostanie to dla mnie tajemnicÂą do koĂąca Âżycia. Czy ktoÂś w ogĂłle jest temu win-ny? Zapewne teÂż nie. To wszystko jest zbyt trudne, by to zrozumieĂŚ. Co mi wiĂŞc pozostaje? MoÂże tylko to, by doszukaĂŚ siĂŞ podobieĂąstwa pomiĂŞdzy sytuacjÂą Je-zusa i mojÂą - Jezus, tak jak ja, nie byÂł niczemu winny, a jednak zostaÂł skazany.
I co dalej? Chyba trzeba po prostu ÂżyĂŚ - i wobec faktu, Âże Âżycie moje wisiaÂło na wÂłosku -zawsze twierdziĂŚ, Âże Âżycie cudem jest.

Stacja II KrzyÂż.
PrzyjÂąĂŚ krzyÂż kalectwa? Nie, to niemoÂżliwe, za trudne, dlaczego ja? Zaraz, zaraz, przecieÂż Ty Jezu siĂŞ nie buntowaÂłeÂś, baÂłeÂś siĂŞ, ale to nie byÂł bunt, bowiem powiedziaÂłeÂś Ojcu „nie moja, lecz Twoja wola niech siĂŞ stanie” (Mt 26, 39). Wobec tego dlaczego ja siĂŞ buntujĂŞ? Dlaczego nie potrafiĂŞ rozpoznaĂŚ Twojej woli w moim Âżyciu i przyjmowaĂŚ jej? BoÂże pomĂłÂż mi zgodziĂŚ siĂŞ z tym krzyÂżem na tyle, na ile jest to moÂżliwe i bez drÂżenia wypowiadaĂŚ sÂłowa „bÂądÂź wola Twoja”.

Stacja III Pierwszy upadek.
Nie mam siÂły, nogi odmawiajÂą posÂłuszeĂąstwa. JakiÂś kamieĂą na drodze, potknĂŞÂłam siĂŞ - upadÂłam. NiektĂłrzy ludzie Âśmiali siĂŞ, mĂłwili, Âże kulawa, chodziĂŚ nie umie. Te nie udane kontakty z rĂłwieÂśnikami, to teÂż sÂą upadki. Jezu, jeÂśli Ty siĂŞ podniosÂłeÂś, to znaczy, Âże ja teÂż mogĂŞ. PomĂłÂż mi stanÂąĂŚ na nogi.

Stacja IV Rodzice.
Moje spotkania z rodzicami. Jakie byÂły, jakie sÂą? MoÂżna by powiedzieĂŚ, Âże sÂą czasem dobre, czasem zÂłe. Nie potrafiĂŞ im powiedzieĂŚ, jak bardzo ich kocham. Jedno wiem na pewno, Âże bez nich nie byÂłabym tym, kim jestem, ani nie osiÂągnĂŞÂłabym tego, co dziÂś mogĂŞ nazwaĂŚ sukcesem. Gdy myÂślĂŞ o rodzicach, to
w uszach czasami rozbrzmiewa pytanie: „CĂłÂż im zwrĂłcisz za to, co oni tobie dali?” (Syr 7,28). Nie wiem, czy w ogĂłle jestem w stanie to zwrĂłciĂŚ. MogĂŞ tylko ich kochaĂŚ.

Stacja V Szymon Cyrenejczyk.
Jezu jesteÂś jak Szymon. Idziesz obok mnie i pomagasz mi nieÂśĂŚ krzyÂż. Ciebie nie przymuszano jak Szymona, pomagasz z wÂłasnej woli. JesteÂś Szymonem w innych ludziach, ktĂłrzy mi pomagajÂą. Skoro chcesz, Âżebym niosÂła ten krzyÂż, to chcesz, Âżebym byÂła blisko Ciebie, tak jak Szymon.

Stacja VI Weronika.
I znowu ludzka pomoc. UÂśmiech, podanie rĂŞki, ciepÂłe sÂłowa. To wszystko jest piĂŞkne i za to ludziom dziĂŞkujĂŞ. Czy jednak ja potrafiĂŞ byĂŚ dla kogoÂś chustÂą Weroniki, czy mogĂŞ ludziom pomĂłc, skoro to najczĂŞÂściej oni mi pomagajÂą? Co ja im mogĂŞ daĂŚ? Nic, a moÂże tylko siebie samÂą?

Stacja VII Drugi upadek.
I znowu coÂś nie wyszÂło, kompletna poraÂżka, nic siĂŞ nie udaje. Ogarnia mnie pesymizm, jakby ktoÂś zaÂłoÂżyÂł mi czarne okulary. Nie mam siÂły. KrzyÂż Âżyciowych poraÂżek jest taki ciĂŞÂżki. Panie, pamiĂŞtam te sÂłowa poety: „KrzyÂż TwĂłj idzie razem z TobÂą”. To znaczy Panie, Âże jeÂśli daÂłeÂś mi krzyÂż, to Ty takÂże idziesz ze mnÂą. No tak, to oczywiste, przecieÂż sam mi kiedyÂś powiedziaÂłeÂś:„Odwagi, nie bĂłj siĂŞ, Ja jestem” (Mt 14,27). Podaj mi rĂŞkĂŞ i pomĂłÂż wstaĂŚ.
Stacja VIII PÂłacz.
Czasami pÂłaczĂŞ, bo jest mi ciĂŞÂżko i Âźle, bo ÂświadomoÂśĂŚ moich fizycznych ograniczeĂą wprost wciska mi Âłzy do oczu i gardÂła, odbiera radoÂśĂŚ. Chwilami ma siĂŞ wraÂżenie, Âże czÂłowiek nic nie potrafi, nie ma Âżadnych talentĂłw. Panie dziĂŞkujĂŞ za to, Âże w trudnych chwilach szepczesz mi do ucha: „Nie pÂłacz, to tylko krzyÂż, przecieÂż tak trzeba. Nie drÂżyj, to tylko miÂłoÂśĂŚ”. Czy kiedyÂś zrozumiem do koĂąca tĂŞ miÂłoÂśĂŚ?

Stacja IX Trzeci upadek.
Panie znowu ogarnia mnie niemoc i bezradnoÂśĂŚ wobec sytuacji Âżyciowych, znowu brak siÂł do walki z wÂłasnymi sÂłaboÂściami. Znowu zwÂątpienie, bo krzyÂż kalectwa za ciĂŞÂżki, a Âżycie z nim za trudne. Nagle, gdy jestem tak bezsilna, dÂźwiĂŞczÂą mi w uszach sÂłowa: „Z krzyÂżem jest siĂŞ na zawsze, by sprzeczaĂŚ siĂŞ co dzieĂą. JeÂśli go nie utrzymasz, to sam ciĂŞ poniesie”. Panie, to jeÂśli tak, jeÂśli „nie ma sytuacji na ziemi bez wyjÂścia”, to znaczy, Âże i tym razem z TwojÂą pomocÂą zdoÂłam stanÂąĂŚ na nogi.

Stacja X Szaty godnoÂści czÂłowieka.
Jezu, zdarto z Ciebie szaty Twojej ludzkiej godnoÂści, plujÂąc na Ciebie, bijÂąc CiĂŞ i wyszydzajÂąc. PamiĂŞtam z dzieciĂąstwa sytuacjĂŞ, w ktĂłrej staÂłam na Twoim miejscu. KtoÂś teÂż mnie opluÂł, a innym razem kamieĂą posÂłany w mojÂą stronĂŞ zraniÂł mnie w rĂŞkĂŞ. Wtedy ludzie Âśmiali siĂŞ ze mnie i miaÂłam wraÂżenie, Âże niektĂłrzy uwaÂżajÂą, Âże czÂłowiek niesprawny fizycznie jest gorszy od innych. No cĂłÂż. Teraz juÂż nie mam im tego za zÂłe, ale poczucie niÂższej wartoÂści pozostaÂło we mnie do dziÂś.

Stacja XI Cierpienie.
PamiĂŞtam dzieĂą 4 VI 1986 r. To cierpienie, ten okropny bĂłl ran na nogach rozciĂŞtych noÂżem chirurgicznym. DziÂś bojĂŞ siĂŞ cierpienia, nie chcĂŞ go. Ale poeta znowu odpowie: „to czego nie chcesz, najbardziej siĂŞ przyda”. Czasami nie wiem do czego, ale moÂże po to, by „w moim ciele dopeÂłniaĂŚ braki udrĂŞk Chrystusa” (Kol 1, 24), by zrozumieĂŚ, Âże cierpienie jest powoÂłaniem, bo idzie siĂŞ wtedy Âśladami Boga (por. 1P 2, 21).

Stacja XII ÂŚmierĂŚ.
ÂŚmierĂŚ jest straszna, bo gdy nagle umiera ktoÂś bliski, to tak bardzo serce boli
i wszystko we mnie drÂży. A co siĂŞ dzieje gdy umierasz Ty Panie? Twoja ÂśmierĂŚ miaÂła jakiÂś sens, bo umarÂłeÂś po to, abym ja mogÂła ÂżyĂŚ. A moja ÂśmierĂŚ? BojĂŞ siĂŞ jej Panie, nie jestem gotowa i nie umiem tak kochaĂŚ jak Ty, by oddaĂŚ za kogoÂś Âżycie.

Stacja XIII ZdjĂŞcie z krzyÂża.
ZdjĂŞcie mnie z krzyÂża kalectwa? To chyba nie jest moÂżliwe. WÂłaÂściwie nie wiem. Mam wraÂżenie, Âże pozostanĂŞ na nim do koĂąca Âżycia. JeÂśli muszĂŞ, to proszĂŞ CiĂŞ Panie o cierpliwoÂśĂŚ i wytrwaÂłoÂśĂŚ, o umiejĂŞtnoÂśĂŚ przyjĂŞcia siebie takÂą, jakÂą jestem. A Ciebie Matko BoÂża proszĂŞ, byÂś mnie potem przyjĂŞÂła w otwarte ramiona tak, jak przyjĂŞÂłaÂś syna.

Stacja XIV PrzyszÂłoÂśĂŚ.
MĂłwiÂłeÂś Panie: „kaÂżdy, kto Âżyje i wierzy we mnie nie umrze na wieki” (J 11, 26) PomĂłÂż mi Panie ÂżyĂŚ tak, abym mogÂła byĂŚ pĂłÂźniej razem z TobÂą. Zabierz ode mnie Panie silny lĂŞk przed przyszÂłoÂściÂą i przypominaj sÂłowa poety, Âże „przyszÂłoÂśĂŚ caÂła w rĂŞkach Boga”.
P.S. Cytaty spoza Biblii zaczerpniĂŞto z wierszy ks. Jana Twardowskiego.

Z STRONY http://www.chorzy.kuria.lublin.pl/index.php?inc=czytelnia&ak=szczegoly&id=11