[Margolcia]

Masz racje Ada Âżycie jest jedno i do tego krĂłtkie...
Nauka postĂŞpuje ale czy My doczekamy siĂŞ znaczÂącego przeÂłomu   ktĂłry umoÂżliwi nas normalne funkcjonowanie w spoÂłeczeĂąstwie?
Ale waÂżna jest  nadzieja dla nas ale przedewszystkim dla nastĂŞpnych pokoleĂą niepeÂłnosprawnych bo to Oni najpewniej bĂŞdÂą mogli w peÂłni wykorzystaĂŚ dobrodziejstwa nauki ktĂłre na obecnym etapie sÂą mniej lub bardziej zawansowane  Pozdrawiam

[gl1974]

 
Fantastyczna sprawa, ale do tego Âżeby chodziĂŚ trzeba jeszcze usprawniĂŚ tu³ów, a nie tylko koĂączyny, poniewaÂż miĂŞÂśnie tuÂłowia teÂż biorÂą udziaÂł w procesie poruszania siĂŞ. Kiedy chodzisz balansujesz caÂłym ciaÂłem. Ale wiadomoœÌ ta i tak daje nadziejĂŞ niepeÂłnosprawnym. Szkoda Âże nie udaÂło siĂŞ wyleczyĂŚ uszkodzonego rdzenia komĂłrkami macierzystymi czy coÂś w tym rodzaju.  ByÂłoby to najlepsze rozwiÂązanie
Trzymam kciuki.

[bejkerek87]

AmerykaĂąscy naukowcy skonstruowali pierwszÂą protezĂŞ rdzenia krĂŞgowego. PrzywrĂłciÂła wÂładzĂŞ w rĂŞce caÂłkowicie sparaliÂżowanej maÂłpki.

"Drogi doktorze Birbaumer, jak wszyscy staram siĂŞ czerpaĂŚ z Âżycia jak najwiĂŞcej, co nie zawsze jest proste. Od czasu do czasu czujĂŞ siĂŞ sfrustrowany. Mimo to staram siĂŞ byĂŚ szczĂŞÂśliwy i prawdĂŞ powiedziawszy, najczĂŞÂściej mi siĂŞ to udaje. PaĂąski Hans Peter Salzmann" - pisaÂł w 1999 r. do swego lekarza pacjent, ktĂłrego nieuleczalna choroba ukÂładu nerwowego pozbawiÂła kontroli nad miĂŞÂśniami. ZostaÂł uwiĂŞziony w swoim ciele, bez moÂżliwoÂści jakiegokolwiek Âświadomego ruchu.

Niels Birbaumer, psycholog z Uniwersytetu w Tybindze, nauczy³ go komunikowaÌ siê ze œwiatem za pomoc¹ myœli. Od tego czasu nast¹pi³ lawinowy postêp w badaniach maj¹cych na celu pomoc sparali¿owanym. A dzisiejsze "Nature" przynosi wiadomoœÌ prze³omow¹ - naukowcy odkryli, jak przechwyciÌ sygna³ nerwowy mózgu i przekazaÌ go bezw³adnej koùczynie z pominiêciem uszkodzonego lub przerwanego rdzenia krêgowego. (...)


UwaÂżam, Âże dawno powinni wymyÂśliĂŚ ten sposĂłb wczeÂśniej poniewaÂż nie byÂło by tyle nie winnych dzieci z tÂą chorobÂą... Ale dobrze, Âże juÂż siĂŞ pojawiÂła iskra nadziei, Âże wstanÂą takie osoby jak Administratorka Gruszka czy moi znajomi b. bym chciala aby tak byÂło... Bo jedno jest Âżycie....