[bejkerek87]

 
Kiedy 14 sierpnia 1980 roku wybuch³ strajk w Stoczni Gdaùskiej nikt nie przypuszcza³, ¿e ca³a Polska, a wraz z ni¹ ju¿ nied³ugo, ca³a zniewolona przez dyktaturê komunistyczn¹ Europa, wkraczaj¹ na drogê wolnoœci. W³adza w krajach "obozu socjalistycznego" by³a przecie¿ ci¹gle bardzo silna, a Zwi¹zek Radziecki by³ jedn¹ z najwiêkszych potêg na œwiecie. I w³aœnie naprzeciw tego niepokonanego dot¹d Goliata stan¹³ w Gdaùsku robotniczy Dawid. Gdaùscy robotnicy powiedzieli: "DoœÌ !". Bezpoœredni¹ przyczyn¹ wybuchu strajku w Gdaùsku by³o ¿¹danie przywrócenia do pracy Anny Walentynowicz i Lecha Wa³êsy, zwolnionych za dzia³alnoœÌ w niezale¿nych od w³adzy wolnych zwi¹zkach zawodowych. Wa³êsa, który w dniu wybuchu strajku by³ poza stoczni¹, musia³ dostaÌ siê do niej przeskakuj¹c mur oddzielaj¹cy zak³ad od miasta. 15 sierpnia strajk rozszerzy³ siê na inne zak³ady Trójmiasta. W nocy z 16 na 17 sierpnia powsta³ Miêdzyzak³adowy Komitet Strajkowy, któremu przewodniczy³ Lech Wa³êsa. MKS przedstawi³ listê 21 postulatów. Najwa¿niejszym z nich by³ postulat pierwszy: "Akceptacja niezale¿nych od partii i pracodawców wolnych zwi¹zków zawodowych". O ten postulat toczy³y siê za¿arte dyskusje z przedstawicielami rz¹du. Ale robotnicy strajkuj¹cy w Stoczni Gdaùskiej nie myœleli wy³¹cznie o w³asnych pracowniczych sprawach. Kolejne postulaty strajkuj¹cych za³óg ¿¹da³y gwarancji wolnoœci s³owa, druku i publikacji, ¿¹da³y uwolnienia wiêŸniów politycznych, gwarancji prawa do strajków i udostêpnienia œrodków masowego przekazu dla przedstawicieli wszystkich wyznaù. Postulaty wychodzi³y daleko poza zwyk³e ¿¹dania pracownicze, domaga³y siê wolnoœci, sprawiedliwoœci i równoœci dla wszystkich obywateli. By³ to wiêc pierwszy tak szeroki ruch w kraju pod w³adz¹ komunistów, który wystêpowa³ w obronie podstawowych praw cz³owieka. Protest robotników w Gdaùsku bardzo szybko uzyska³ poparcie wybitnych polskich intelektualistów oraz przedstawicieli opozycji demokratycznej. W Warszawie 64 intelektualistów wystosowa³o list otwarty, w którym napisano m.in.: "Robotnicy polscy z dojrza³oœci¹ i determinacj¹ walcz¹ dziœ o prawa swoje i nas wszystkich do lepszego i godniejszego ¿ycia. W tej walce miejsce ca³ej postêpowej inteligencji jest po ich stronie. [...] Wymogiem nadrzêdnym narodowej racji stanu jest dziœ natychmiastowe rozpoczêcie przez powo³an¹ komisjê rz¹dow¹ rozmów z Miêdzyzak³adowymi Komitetami Strajkowymi [...], niezbêdne jest uznanie prawa za³óg do wy³aniania autentycznych reprezentacji zwi¹zkowych w drodze wyborów". Wielu cz³onków organizacji opozycyjnych (m.in. KOR i Ruchu M³odej Polski) czynnie wsparto strajki organizuj¹c np. strajkow¹ poligrafiê czy zaopatrzenie. Ukazuj¹cy siê w stoczni w sierpniu Strajkowy Biuletyn Informacyjny by³ najbardziej poszukiwan¹ wówczas gazet¹ w Gdaùsku. By³a to pierwsza od wielu lat, jawnie ukazuj¹ca siê gazeta poza zasiêgiem paùstwowej cenzury. Mimo aresztowania wieczorem 20 sierpnia wielu dzia³aczy opozycji, m.in. Jacka Kuronia, Lecha Moczulskiego, Adama Michnika i Miros³awa Chojeckiego, do Gdaùska zdo³a³a dotrzeÌ du¿a grupa innych dzia³aczy opozycyjnych, którzy wsparli MKS, jako doradcy, m.in. Tadeusz Mazowiecki i Bronis³aw Geremek. Strajk w Gdaùsku sta³ siê w bardzo krótkim czasie wielkim wydarzeniem dla wszystkich mieszkaùców miasta. Pod bram¹ stoczni codziennie gromadzi³y siê olbrzymie t³umy ludzi, którzy swoj¹ obecnoœci¹ dodawali si³y i otuchy strajkuj¹cym. Przynoszono ¿ywnoœÌ, ciep³¹ odzie¿, koce. Lekarze i s³u¿ba zdrowia zapewniali opiekê lekarsk¹, ksiê¿a nieœli opiekê duszpastersk¹; w mszach œwiêtych odprawianych na terenie stoczni uczestniczy³y te¿ tysi¹ce ludzi po drugiej stronie bramy. Aktorzy, którzy odwiedzili strajkuj¹cych wyst¹pili z programem pieœni i poematów dodaj¹c zmêczonym robotnikom otuchy. To wtedy, przy bramie nr 2 Stoczni Gdaùskiej, narodzi³a siê prawdziwa solidarnoœÌ ludzi walcz¹cych o wolnoœÌ.
RĂłwnoczeÂśnie z caÂłego Âświata pÂłynĂŞÂła pomoc i wyrazy poparcia.