Gaja na piÂątym biegu

"Gaja na piÂątym biegu"

Na Âścianie klasy IIc szkoÂły podstawowej w Nowosolnej pod ÂŁodziÂą wiszÂą dÂłonie uczniĂłw.
DziewiĂŞtnaÂście par dÂłoni odrysowanych na kartonach. Na ostatnim kartonie nie ma dÂłoni, tylko dwie stĂłpki. Dwie lewe.
Gaja StaroĂą ma osiem lat, niektĂłrzy jej sÂąsiedzi uwaÂżajÂą, Âże nie powinna ÂżyĂŚ. I bez wahania mĂłwiÂą to jej matce.
- Zobaczysz. Ona bĂŞdzie miaÂła do ciebie Âżal, Âże jÂą urodziÂłaÂś.
Albo:
- CzyÂś ty zgÂłupiaÂła! Takie dziecko wychowywaĂŚ. Oddaj jÂą do zakonnic, a ty moÂżesz mieĂŚ drugie.
Gaja musiaÂła stoczyĂŚ walkĂŞ o Âżycie, jeszcze zanim przyszÂła na Âświat. Lekarze uwaÂżali, Âże ciÂąÂżĂŞ lepiej usunÂąĂŚ. Bo koÂści dziecka sÂą nieprawidÂłowo wyksztaÂłcone. Bo bĂŞdzie niepeÂłnosprawne fizyczne. Bo moÂże nawet urodziĂŚ siĂŞ roÂślina.
Mama pÂłakaÂła, bo nie potrafiÂła podjÂąĂŚ decyzji. Dlaczego to ona ma zdecydowaĂŚ, czy jej dziecko ma ÂżyĂŚ.
DecyzjĂŞ uÂłatwiÂła sama Gaja. Kiedy lekarze wracali do rozmowy o aborcji, kopaÂła tak mocno, Âże kartki podskakiwaÂły mamie na brzuchu. Mama patrzyÂła wtedy na lekarzy i widziaÂła wampiry w biaÂłych fartuchach.
- Nie mogĂŞ tak od razu. MuszĂŞ siĂŞ zastanowiĂŚ - mĂłwiÂła wampirom, wymykajÂąc siĂŞ z pokoju.
I Gaja siĂŞ urodziÂła.
W chwili porodu mama nic nie zauwaÂżyÂła. CaÂły Âświat przysÂłoniÂły jej pulchne poliki dziewczynki.
Tata zauwaÂżyÂł, Âże dziewczynka nie ma jednej nĂłÂżki. Trudno. NajwyÂżej bĂŞdzie jeÂździĂŚ na wĂłzku. Poszerzy siĂŞ drzwi do dziecinnego pokoju i bĂŞdzie dobrze.
Wtedy do mamy Gai przyszedÂł profesor. PogÂłaskaÂł jÂą po gÂłowie i powiedziaÂł: - Wiesz co, ona rÂączek teÂż nie ma.
NajwaÂżniejsze, Âżeby z gÂłowÂą dziewczynki wszystko byÂło w porzÂądku. Po trzech miesiÂącach wyjaÂśniÂła to pani neurolog. WybadaÂła GajĂŞ na wszystkie strony i powiedziaÂła tak: - No, rozwĂłj psychiczny dziecka niestety prawidÂłowy.
Ssak
KaÂżdy maluch rozpoczyna poznawanie Âświata od wÂłasnego palca. Gdy w pobliÂżu nie ma mamy, na pocieszenie najlepiej possaĂŚ kciuk. Wsuwanie kciuka do buzi to pierwsze zadanie kaÂżdej samotnej rÂączki.
Kto nie umie ssaĂŚ, nie pociÂągnie mleka. Dlatego maluchy trenujÂą ssanie na wÂłasnym kciuku jeszcze w Âłonie matki.
Gaja nie ssaÂła kciuka na pocieszenie. W ogĂłle nigdy nie trenowaÂła ssania, ani przed narodzinami, ani po.
- Dlatego nie wiadomo, czy bĂŞdziesz mogÂła karmiĂŚ piersiÂą - powiedziaÂł mamie profesor. Bo moÂże siĂŞ okazaĂŚ, Âże Gaja ssaĂŚ nie umie.

Dopiero to zrobiÂło mamie przykroÂśĂŚ. Jeszcze w ciÂąÂży wyobraÂżaÂła sobie, jak bĂŞdzie przytulaĂŚ niemowlĂŞ do piersi.
Jednak Gaja poradziÂła sobie bez treningu. JuÂż za pierwszym razem pewnie chwyciÂła sutek. Potem zawsze ssaÂła mocno i dÂługo. DokÂładnie trzy lata, trzy miesiÂące i trzy dni.
Kiedy mama trzymaÂła GajĂŞ przy piersi, przychodzili do niej ludzie. OglÂądali i zaÂłamywali rĂŞce.
- Jak ty sobie poradzisz? Co to bĂŞdzie, jak ona pĂłjdzie do ÂżÂłobka-przedszkola-szkoÂły? Gdzie bĂŞdzie pracowaĂŚ? Kto siĂŞ niÂą zaopiekuje na staroÂśĂŚ?
MamĂŞ to denerwowaÂło. Jej dziecko jest maÂłe, leÂży obok niej i mama musi byĂŚ spokojna. Musi byĂŚ caÂła dla tego dziecka, a nie myÂśleĂŚ, co bĂŞdzie za wiele lat.
WiĂŞc przepĂŞdziÂła tych ludzi.
Hefalumpy
Mama od poczÂątku zaÂłoÂżyÂła, Âże bĂŞdzie siĂŞ do Gai caÂły czas uÂśmiechaĂŚ. Za wszystko jÂą chwaliÂła. Gaja machnĂŞÂła swojÂą krĂłtkÂą ÂłapkÂą, mama juÂż jÂą caÂłowaÂła. PrzeszÂła metr na pupie, cudownie! Cokolwiek Gaja by zrobiÂła, byÂła najlepsza na Âświecie.
Dlaczego jest inna?
Z tym jest jak z ptaszkami, jedne fruwajÂą, inne nie. Jak mama znalazÂła w gazecie zdjĂŞcie niepeÂłnosprawnego zwierzÂątka, od razu Gai pokazywaÂła. ÂŻeby Gaja wiedziaÂła, Âże nie spotkaÂło jej nic, co nie dzieje siĂŞ na Âświecie.
PomagaÂły w tym bajki Disneya. Tam zawsze jest bohater, ktĂłry musi pokonaĂŚ swoje sÂłaboÂści, Âżeby wygraĂŚ.
Simba z "KrĂłla lwa" musiaÂł uwierzyĂŚ, Âże drzemie w nim duch jego wielkiego ojca Mufasy, Âżeby wrĂłciĂŚ do Lwiej Ziemi, zwyciĂŞÂżyĂŚ zÂłego SkazĂŞ i caÂłÂą armiĂŞ hien, a potem zajÂąĂŚ miejsce na tronie.
MaleĂąstwo z "Kubusia Puchatka" bardzo baÂło siĂŞ HefalumpĂłw, mimo to samo wybraÂło siĂŞ w nocy na Âłowy i zÂłapaÂło jednego na lasso. Potem okazaÂło siĂŞ, Âże Hefalumpy wcale nie sÂą takie straszne. MoÂżna siĂŞ nawet z nimi zaprzyjaÂźniĂŚ.
ZachwyciÂł jÂą widok Tarzana i Jane, jak patrzyli sobie w oczy i przykÂładali dÂłoĂą do dÂłoni.
- TeÂż chciaÂłabym mieĂŚ takie dÂłonie z palcami...
Mama Gai zamarÂła.
A Gaja wypaliÂła: - Ale nie mam!
I pokicaÂła do swoich zabawek.
Krew
Kiedy Gaja poszÂła do przedszkola, zaczĂŞÂła jej czĂŞsto lecieĂŚ krew z nosa.

- DokuczajÂą ci?
- Nie, mamusiu - odpowiadaÂła Gaja i puszczaÂła nosem kolejnÂą struÂżkĂŞ.
Wreszcie zapytaÂła.
- Mamo, dlaczego tak ze mnÂą jest?
Co matka ma powiedzieĂŚ dziecku? ÂŻe BĂłg tak chciaÂł? PrzecieÂż nie wie, czy chciaÂł. Nie bĂŞdzie gadaĂŚ za Pana Boga. A Gaja ciÂągnie: - ChciaÂłabym byĂŚ taka jak inne dzieci.
- Wiem, cĂłreczko...
Nie powiedziaÂła nic wiĂŞcej, przytuliÂła jÂą tylko z caÂłej siÂły.
WymyÂśliÂła dla Gai bajkĂŞ o czarodzieju. ÂŻe byÂła sobie mama, ktĂłra bardzo chciaÂła mieĂŚ cĂłreczkĂŞ. No i okazaÂło siĂŞ, Âże cĂłreczka mieszka w jej brzuszku. Ale pewnego dnia przyszedÂł zÂły czarodziej i powiedziaÂł:
- Oddaj mi swoje dziecko. Dam ci za nie duÂżo zÂłota, kamieni szlachetnych, same bogactwa, tylko mi daj swoje dziecko
A mama na to:
- Nie mogÂą ci daĂŚ mojego dziecka, ono jest tylko moje. IdÂź sobie.
Czarodziej poszedÂł. UrodziÂła siĂŞ Âśliczna dziewczynka. I czarodziej znowu przyszedÂł i mĂłwi tak:
- Oddaj mi swoje dziecko, dam ci takie z obiema rÂączkami i z rĂłwnymi nĂłÂżkami. I bĂŞdzie wyglÂądaÂło jak wszystkie inne dzieci. Tylko oddaj mi dziecko, ktĂłre masz.
Ale mama powiedziaÂła:
- IdÂź sobie stÂąd, ty wstrĂŞtny czarodzieju, bo ciĂŞ poszczujĂŞ swoimi psami. Nie chcĂŞ innego dziecka, bo to jest moje i kocham je najbardziej na Âświecie.
Czarodziej uciekÂł i juÂż nie wrĂłciÂł.
A krew juÂż nie leci Gai z nosa.
SÂłomka
- Masz, dziecko, lizaczka - powiedziaÂła sklepowa, wyciÂągajÂąc rĂŞkĂŞ do Gai. Dziewczynka popatrzyÂła na niÂą i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ.
- Ona nie ma rÂączek - wyjaÂśniÂła mama. - Ale weÂźmiemy lizaka do domu. Jak zdejmiemy kurteczkĂŞ, na pewno go zje.
Dzielna dziewczynka, pomyÂślaÂła dyrektorka szkoÂły w Nowosolnej, patrzÂąc na uÂśmiechniĂŞtÂą GajĂŞ. ChciaÂłabym, Âżeby siĂŞ u mnie uczyÂła.
Umieszczenie Gai w tej szkole nie byÂło takie proste. Najpierw trzeba byÂło przyzwyczaiĂŚ inne dzieci. Mama woziÂła GajĂŞ na szkolne huÂśtawki jeszcze w przedszkolu. Na poczÂątku nie wszystko szÂło gÂładko.
- Eee! Zobaczcie! Ona nie ma rÂąk! - krzyknÂąÂł jakiÂś Âłobuz.
- Ja nie mam rÂąk, a ty nie masz mĂłzgu - odgryzÂła siĂŞ Gaja.
Mama innego dziecka prĂłbowaÂła siĂŞ wdziĂŞczyĂŚ:
- O, jaka Âładna kaleka. A co ty tutaj robisz w piaskownicy?
- KÂłĂłcĂŞ siĂŞ ze sÂłomkÂą o mojÂą colĂŞ - odpowiedziaÂła Gaja i gÂłoÂśno zasiorbaÂła.
MamĂŞ aÂż korciÂło, Âżeby wytargaĂŚ Âłobuza za ucho albo ofuknÂąĂŚ gÂłupiÂą kobietĂŞ. Nie robiÂła tego, bo chciaÂła, Âżeby Gaja radziÂła sobie sama. Czasem tylko nie wytrzymywaÂła. Wtedy Gaja wysyÂłaÂła jej spojrzenie, ktĂłre oznaczaÂło: "Mamo, daj spokĂłj, dam radĂŞ".
Bo Gaja wie, Âże jak mama wkroczy, z przyjaÂźni bĂŞdÂą nici.
I jak chÂłopiec z piaskownicy zapytaÂł: - Nie jest ci smutno, Âże nie masz rÂączek? - to wstrzymaÂła mamĂŞ wzrokiem i odpowiedziaÂła: - Czasami tak. Ale najwaÂżniejsze, jaka jestem w Âśrodku.
Po kilku miesiÂącach dzieci z podstawĂłwki przestaÂły zwracaĂŚ uwagĂŞ na chorobĂŞ Gai.
We wrzeÂśniu Gaja zaczĂŞÂła chodziĂŚ z nimi do szkoÂły.
Pierwszego dnia mama Gai siĂŞ rozpÂłakaÂła. PowstaÂł problem z akademiÂą - czy po dyplom pasowania na ucznia Gaja ma jechaĂŚ na wĂłzku, czy pĂłjÂśĂŚ na protezce? Bo na wĂłzku bĂŞdzie zaleÂżna od mamy, sama nim nie pokieruje. A protezka moÂże byĂŚ w tÂłumie dzieciakĂłw niebezpieczna. KtoÂś GajĂŞ potrÂąci i Gaja siĂŞ przewrĂłci. A jeÂśli zrobi sobie przy tym krzywdĂŞ? Gaja sama zdecydowaÂła: - PĂłjdĂŞ na pupie, jak zawsze!
Wszystkie dzieci szÂły na nogach, a ona swĂłj dyplom na pupie wyskoczyÂła. Na oczach setki dzieciakĂłw.
Dla mamy Gai to byÂło zwyciĂŞstwo. Tyle razy jej powtarzaÂła: masz, jak masz, inaczej nie bĂŞdzie. Lustra w caÂłym domu wieszaÂła, Âżeby Gaja siĂŞ widziaÂła. ÂŻeby byÂła przyzwyczajona do tego, jak wyglÂąda. ÂŻeby siebie akceptowaÂła. ÂŻeby siĂŞ nie wstydziÂła.
I Gaja siĂŞ nie wstydzi. A potem poszÂła z dzieciakami do klasy. Sama.
Kaligrafia
- BĂłg stworzyÂł czÂłowieka na swĂłj obraz. Na obraz BoÂży go stworzyÂł. StworzyÂł mĂŞÂżczyznĂŞ i niewiastĂŞ - zaczĂŞÂła katechetka na pierwszej lekcji religii i spojrzaÂła na GajĂŞ, ktĂłra akurat przestaÂła siĂŞ uÂśmiechaĂŚ. Trzeba to wyjaÂśniĂŚ. Ale jak siedmiolatce wyÂłoÂżyĂŚ w piĂŞĂŚ minut caÂłÂą teologiĂŞ?
BĂłg stworzyÂł czÂłowieka doskonaÂłym, ale pĂłÂźniej wdarÂło siĂŞ zÂło. I to zÂło tworzy niedoskonaÂłoÂści. Nie moÂżna zakÂładaĂŚ, Âże BĂłg stworzyÂł czÂłowieka niedoskonaÂłego. ÂŻe chciaÂł, Âżeby ktoÂś cierpiaÂł. ChoĂŚ cierpienie i niedoskonaÂłoÂści czÂłowieka uszlachetniajÂą, jak naszego papieÂża, ktĂłry byÂł bardzo chory. Cierpienie i niedoskonaÂłoÂści sÂą po to, Âżeby ciĂŞ wyrĂłÂżniĂŚ z tÂłumu.
Kolejna lekcja religii, dzieci otwierajÂą podrĂŞcznik: "ÂŻeby okazaĂŚ miÂłoÂśĂŚ Jezusowi, chcemy byĂŚ obecni w drugim czÂłowieku. MoÂżesz sprawiĂŚ radoÂśĂŚ choremu. MoÂżesz oddaĂŚ ubrania, ktĂłre sÂą juÂż za maÂłe. Albo zaoszczĂŞdziĂŚ pieniÂądze na sÂłodyczach i oddaĂŚ na potrzeby ubogich".

I znowu zgrzyt. Bo jak moÂżna przyrĂłwnaĂŚ czÂłowieka do ubraĂą?
Kiedy w sali zapada krĂŞpujÂąca cisza, Gaja rozÂładowuje jÂą swoim Âśmiechem. Nikt nie umie zachowaĂŚ powagi, kiedy Gaja siĂŞ Âśmieje.
Zanim Gaja poszÂła do szkoÂły, jej przyszÂła wychowawczyni caÂłe wakacje zastanawiaÂła siĂŞ, jak Gaja bĂŞdzie pisaĂŚ. MoÂże nauczy jÂą pisaĂŚ nĂłÂżkÂą? Albo przyniesie laptop i Gaja bĂŞdzie wciskaĂŚ klawisze swoimi krĂłtkimi Âłapkami?
Na pierwszej lekcji zobaczyÂła, jak Gaja pisze. I pomyÂślaÂła, Âże to fenomen. Gaja przyciska dÂługopis polikiem do ramienia i koĂącem obu Âłapek stawia szybko rĂłwne litery.
Teraz wychowawczyni zaczyna sprawdzanie prac z kaligrafii od odszukania podpisu. Inaczej nie umie odrĂłÂżniĂŚ, ktĂłrÂą pracĂŞ napisaÂła Gaja.
Gaja potrafi pisaĂŚ nĂłÂżkÂą, ale nie chce. Bo jak siĂŞ pisze nĂłÂżkÂą, to nie moÂżna siĂŞ przy tym przytulaĂŚ do koleÂżanek.
PiÂąty bieg
Po miesiÂącach na szkolnych huÂśtawkach dzieci nie zwracaÂły uwagi na chorobĂŞ Gai. PrzecieÂż wiele razy widziaÂły jej krĂłtkie Âłapki. Nie miaÂły okazji zobaczyĂŚ nĂłÂżki, bo pod ubraniem jej nie widaĂŚ. Gaja sama sobie z tym poradziÂła.
- Ej! Kto chce zobaczyĂŚ mojÂą krĂłtkÂą nĂłÂżkĂŞ! - krzyknĂŞÂła na pierwszym wuefie. Nie chciaÂła czekaĂŚ, aÂż sami bĂŞdÂą ukradkiem oglÂądaĂŚ. Dzieciaki siĂŞ napatrzyÂły i byÂł spokĂłj.
W ogĂłle dzieci lubiÂą GajĂŞ. BijÂą siĂŞ, kto ma pomĂłc wsiÂąÂśĂŚ jej na wĂłzek.
Gaja nie jest caÂłkiem samodzielna. Pomaga jej pani Ela, opiekunka, ktĂłrÂą mama poznaÂła na przystanku.
Pani Ela chodzi z GajÂą do szkoÂły. Wyjmuje Gai zeszyt z plecaka, dÂługopis z piĂłrnika, kredkĂŞ z kieszonki. Pomaga wycinaĂŚ, wchodziĂŚ na piĂŞtro, przebieraĂŚ siĂŞ przed wuefem. Ubezpiecza na korytarzu, dyskotece, w stoÂłĂłwce. Wyjmuje zeszyt z plecaka, dÂługopis z piĂłrnika, kredkĂŞ z kieszonki.
Tam gdzie jest Gaja, jest i pani Ela. Czy tak bĂŞdzie zawsze? Mama Gai nie wie i nie chce siĂŞ tym martwiĂŚ, Âżycie i tak jÂą zaskoczy. PrzecieÂż kilka lat temu nie myÂślaÂła nawet, Âże Gaja pĂłjdzie do zwykÂłej szkoÂły.
A w szkole jest teraz problem. Bo Gaja ma nowy wĂłzek, ktĂłrym za szybko jeÂździ. WĂłzek jest elektryczny i ma bÂłyszczÂące reflektory, ktĂłre moÂżna wÂłÂączyĂŚ, jak jest ciemno na ulicy. Ma teÂż piĂŞĂŚ biegĂłw, ktĂłre kuszÂą, Âżeby je wrzuciĂŚ. Ale umowa jest taka, Âże w szkole wolno jeÂździĂŚ tylko na jedynce. Rzadko udaje siĂŞ Gai dotrzymaĂŚ tej umowy. Zanim siĂŞ obejrzy, sunie na piÂątce, zostawiajÂąc w tyle goniÂące jÂą nauczycielki i chmarĂŞ dzieciakĂłw.
Przy tej prĂŞdkoÂści trudno wyrobiĂŚ na zakrĂŞcie. No i raz Gaja nie wyrobiÂła, wpadÂła na ÂścianĂŞ i urwaÂła jeden reflektor. Potem musiaÂła szukaĂŚ pana Stasia i bÂłagaĂŚ go, Âżeby szybko go przymocowaÂł . ÂŻeby mama siĂŞ nie zorientowaÂła, jak przyjdzie po GajĂŞ do szkoÂły. Pan Stasiu spojrzaÂł na GajĂŞ z wyrzutem - jak tak bĂŞdzie jeÂździĂŚ, w koĂącu coÂś sobie zrobi. Nie umiaÂł gniewaĂŚ siĂŞ dÂługo. Bo Gaja zapytaÂła:
- A gdzie jest napisane, Âże niepeÂłnosprawne dzieci powinny byĂŚ grzeczne?
ÂŁzy
Gaja zawsze wie, kogo prosiĂŚ o pomoc. Pani ze Âświetlicy ma na to swojÂą teoriĂŞ: Gaja ma szĂłsty zmysÂł, raz spojrzy na czÂłowieka i wie, czy jest dobry, czy jest zÂły.
Gaja spojrzaÂła raz na pana Stasia i wiedziaÂła, Âże zawsze moÂże go prosiĂŚ o pomoc. Pan Stasiu jest szkolnym konserwatorem. 50 lat na karku, 13 w szkolnictwie. Dla Gai to nie jest wÂłaÂściwie pan Stasiu, tylko Stasiu. Pozwala jej mĂłwiĂŚ sobie po imieniu. W koĂącu to on umyÂśliÂł dla Gai specjalne krzesÂło, bo ze zwykÂłego jej pupa uciekaÂła. To on puszcza windĂŞ, gdy Gaja ma lekcje na gĂłrze. I to on w Dniu Nauczyciela dostaÂł od niej laurkĂŞ z kwiatkiem, ktĂłrÂą do dziÂś w kantorku trzyma.
TuÂż obok klasy IIc z 19 parami dÂłoni i dwukrotnie odrysowanÂą stopÂą Gai jest pokĂłj pani Ali, woÂźnej. Gaja zaglÂąda tu prawie na kaÂżdej przerwie. O czym rozmawiajÂą? MoÂże o tym, Âże chÂłopak z czwartej klasy znowu pacnÂąÂł GajĂŞ w gÂłowĂŞ i jest jej smutno, bo nie moÂże mu oddaĂŚ? Albo o tym, Âże jakiÂś nowy uczeĂą zapytaÂł GajĂŞ, dlaczego nie ma rÂączek i jednej nĂłÂżki, i Gaja znĂłw musiaÂła powiedzieĂŚ, Âże najwaÂżniejsze, jaka jest w Âśrodku?
A moÂże w ogĂłle nie rozmawiajÂą? Nie dowiemy siĂŞ tego od pani Ali. Bo gdy tylko ktoÂś pyta jÂą o GajĂŞ, natychmiast pÂłacze.
ChciaÂłem zapytaĂŚ GajĂŞ, o czym rozmawia z paniÂą AlÂą. Ale najpierw musiaÂłem wymyÂśliĂŚ, jak rozmawiaĂŚ z GajÂą. Wywiad to nie najlepsza metoda na rozmowĂŞ z oÂśmiolatkÂą. WymyÂśliÂłem, Âże nagramy na mĂłj dyktafon pÂłytĂŞ, pÂłytĂŞ dla mamy. Gaja i jej dwie koleÂżanki - w trĂłjkĂŞ zawsze raÂźniej - usiadÂły ze mnÂą w maÂłej sali. I nagraliÂśmy piĂŞknÂą pÂłytĂŞ. PiĂŞknÂą, choĂŚ nie ma na niej wiĂŞkszoÂści pytaĂą, ktĂłre chciaÂłem zadaĂŚ. ZabrakÂło mi odwagi.
ZaczÂąÂłem z rezonem.
- Gaja, kim chcesz byĂŚ?
- Psychologiem. MĂłwiÂłabym ludziom, ktĂłrych spotkaÂło coÂś zÂłego, Âżeby siĂŞ nie smucili. Bo nie ma po co. I tak siĂŞ rozwiÂąÂże.
Potem na pÂłycie sÂą piosenki.
Ulubiona piosenka Gai to "Wszyscy chcÂą kochaĂŚ". Nie trzeba jej prosiĂŚ, sama Âśpiewa:
"Wszyscy chcÂą kochaĂŚ,
choĂŚ nie przyznajÂą siĂŞ.
Tak piĂŞknie jak w kinie,
jak we Âśnie.
Wszyscy chcÂą kochaĂŚ
do utraty tchu,
zmysÂły postradaĂŚ bezpowrotnie...
ChoĂŚby raz,
jeden jedyny raz".

WiĂŞcej juÂż o nic nie pytaÂłem.
*Gaja nienawidzi chodziĂŚ na protezie, ale kiedyÂś bĂŞdzie musiaÂła jÂą polubiĂŚ. Bo tylko z niÂą moÂże byĂŚ choĂŚ trochĂŞ samodzielna. Dziewczynka co dwa lata wyrasta z protezy, ktĂłra jest tak droga, Âże mamy Gai na niÂą nie staĂŚ. Prosi wiĂŞc o pomoc.
Fundacja Gai StaroĂą
94 1050 1461 1000 0022 9055 6816.