[Marek JastrzÂąb (Owsianko)]

dlaczego ten tekst jest przeniesiony do opowiadaĂą i co on ma z nimi wspĂłlnego? Albo z poezjÂą?

[Marek JastrzÂąb (Owsianko)]

MyÂślimy stereotypowo; poglÂądy nasze oparte sÂą przecieÂż na wÂłasnych doÂświadczeniach. Zdrowy nie byÂł niepeÂłnosprawnym, wiĂŞc i o ludziach „zmniejszonych szans" pojĂŞcie ma nikÂłe. I odwrotnie, chory od urodzenia nie byÂł nigdy czÂłowiekiem zdrowym i nie ma Âżadnych odniesieĂą do sytuacji czÂłowieka zdrowego. Egoistyczny brak wyobraÂźni, przewidywania i zastanowienia, pomaga ludziom zdrowym w chodzeniu po ziemi. Nie widzÂą przez to czyhajÂących na nich barier. MogÂą siĂŞ od nich oderwaĂŚ, wejœÌ na chodnik i byĂŚ tam, gdzie chcÂą. A o chorych moÂżna powiedzieĂŚ, Âże zwyczajny chodnik i brak wszelkich barier, istniejÂą tylko w ich marzeniach.

b

Doszed³em do wniosku, ¿e z chorob¹ ¿yÌ siê da, lecz jak, sprawa to indywidualna. Mo¿na siê turlaÌ po zawiœciach, pieniactwach i wymaganiach ale to nie mój styl. Mój polega na rozumnym przyzwyczajeniu i pogodzeniu siê z postêpuj¹cymi nieuchronnoœciami. Z biologi¹ narastaj¹cych ograniczeù. Z tym, czego nie potrafiê zmieniÌ. Jestem przecie¿ d³u¿ej chory, ni¿ by³em zdrowy, a wiêc w pewnym sensie znajdujê siê w stanie naturalnym. Kto wie, czy umia³bym byÌ zdrowym po tylu latach? Od nowa przystosowywaÌ siê do ¿ycia bez przeszkód? Do œwiadomoœci, ¿e mogê wykonaÌ to, czego nie potrafi³em przez lata? IœÌ ulic¹ nie boj¹c siê upadku? Stan¹Ì w szczerym polu nie szukaj¹c oparcia? Powtórnie wykszta³ciÌ w sobie zapomniane zachowania i prawid³owe nawyki? PrzewalczyÌ rutynê, obawy i przyzwyczajenia?

c

Przez okres nieprzerwanej choroby oduczy³em siê ¿ycia poœród szarej codziennoœci. Teraz ka¿da czynnoœÌ wymaga ode mnie precyzji, koncentracji, zharmonizowania faktycznego ruchu cia³a z ruchem opartym na jego wyobra¿eniu. Przedtem by³em zadbanym pedantem. Rzeczy, których u¿ywa³em, mia³y swoje miejsce. Teraz nie mam si³y na to, by je tam od³o¿yÌ. Dano mi rentê, nie chodzi³em wiêc do pracy, nie styka³em siê z ludŸmi zajêtymi u¿eraniem siê ze zwyk³ymi problemami, z tym, za co przetrwaÌ do wyp³aty, co w³o¿yÌ do gara, z czego zap³aciÌ czynsz. W zamian mog³em cieszyÌ siê nieustannie pod³ym zdrowiem, lataÌ po przychodniach, czepiaÌ siê nadziei na cud. A w przerwach pomiêdzy pobytami w szpitalach, sanatoriach i u znachorów, œwitem lub nocami mog³em uczyÌ siê, czytaÌ, jeŸdziÌ palcem po mapie, podró¿owaÌ po tych miejscach, do których nie pojadê nigdy.

I w takich chwilach uÂświadamiaÂłem sobie, Âże mam szczĂŞÂście. Moi znajomi ze szpitala, chorzy na to samo, juÂż od dawna nie wstawali z barÂłogu, podczas gdy ja hopsaÂłem po caÂłej sali i wszĂŞdzie byÂło mnie peÂłno, wszĂŞdzie byÂł nadmiar mojej obecnoÂści, na korytarzu, w dyÂżurce, w innych salach. Patrzyli na mnie z zazdroÂściÂą, a wieczorami zwierzali siĂŞ, Âże nie czytajÂą, bo nie potrafiÂą skupiĂŚ siĂŞ na jednym rzÂądku liter. Podobnie z oglÂądaniem telewizji. SkarÂżyli siĂŞ, Âże litery i obrazy sÂą pÂłynne, oleiste, zamazane.WiĂŞc gdzie mi do nich, jak mogÂłem przypuszczaĂŚ, Âże jestem do nich podobny? PrzecieÂż moje cierpienia byÂły niczym, byÂły bÂłahostkami w porĂłwnaniu z ich. I jak ludzi idÂących do pracy, zdrowych i zagonionych walkÂą o byt, zrozumieĂŚ nie byÂłem w stanie, tak i ludzi chorych bardziej ode mnie, teÂż. Bo trzeba byĂŚ w skĂłrze drugiego czÂłowieka, trzeba ÂżyĂŚ w jego trudnoÂściach, kompleksach i „nierealnoÂści", by wydawaĂŚ o nich sÂąd.

d

WÂłaÂściwie wszystko przemawiaÂło za moim milczeniem. Ale Âże nie chciaÂłem poniechaĂŚ walki z wiatrakami, czyli z absurdami swojego Âżycia, postanowiÂłem wrĂłciĂŚ do publicznego mĂłwienia. Wiem jednak, iÂż mĂłwienie o czymÂś, co trwa bez przerwy i towarzyszy mi tak dotkliwie, Âże staje siĂŞ mojÂą czĂŞÂściÂą egzystencji, jest bardzo ryzykownym przedsiĂŞwziĂŞciem. Ryzykownym, poniewaÂż poczucie otaczajÂących mnie i osaczajÂących bzdur, przepisĂłw i prawnych zawirowaĂą - wyzwala ze mnie stylistycznÂą agresjĂŞ, budzi tak silny emocjonalny sprzeciw, Âże przestajĂŞ nad sobÂą panowaĂŚ.

Czy¿bym przesadza³ z reakcjami? W¹tpiê, gdy¿ mam usprawiedliwienie: niecierpliwoœÌ. NiecierpliwoœÌ jest moim argumentem istnienia, katalizatorem mojego postêpowania i czêœci¹ mnie. NiecierpliwoœÌ zwi¹zan¹ jest z moj¹ przesz³oœci¹ i przysz³oœci¹. Ze mn¹. Z moj¹ pamiêci¹. Z moimi odczuciami i wci¹¿ odwlekanymi zmianami na lepsze.