[sebastian]

kaÂżdy cierpi tak jak Jezus Chrystus cierpial za nasze grzechy.ÂŻycie toczy sie z gorki i pod gĂłrke aczkolwiek tez nie bo z gorki trza sie sturlac a pod gorke trza sie wtoczyĂŚ i to jest nasze Âżycie.ÂŻyjemy w cierpiemniu ale nie trzeba sie poddawaĂŚ i iÂśc dalej swojÂą ÂścieÂżka i nie zwaÂżaĂŚ na innych

[Margolcia]

Tyle ¿e czasem trudno siê z t± swoj± niepe³nosprawno¶ci±(NAWET OD URODZENIA) pogodziæ A MY NIJAKO OD POCZ¡TKU MAMY "POD GÓRKÊ" I MUSIMY WALCZYÆ NAWET Z TAK BANALNYMI CZYNNO¦CIAMI JAK NP: ODKURZANIE A ¦WIADOMO¦Æ ¯E KTO¦ ZDROWY ROBI TO MIGIEM A TY MÊCZYSZ SIE Z TYM CA£E WIEKI BYWA FRUSTRUJ¡CA...NIESTETY
MY¦LÊ SOBIE JEDNAK ¯E JEST JAKI¦ CEL TEGO ¯E JESTEM JAKA JESTEM BO INACZEJ JAKI BY£BY SENS MOJEGO ISTNIENIA??? CZÊSTO ZADAJE SOBIE TO PYTANIE ALE ZA CHINY NIE UMIEM ZNALE¬Æ ODPOWIEDZI

[Maya85]

Itak zdrowe maja lepiej laski
Ja moge byc niewiadomo jak ladna i ogolnie madra i choc mam jakies tam powodzenie to nie zawsze u tych co chce i nie takie duze jak pozostale...no ciezej mi kogos miec i latwiej mnie zostawic z mojej winy a ja sie potem winie
Wogole w zyciu chyba zdrowy ma sie lepiej
Ja strasznie ostatnio cierpie przez to jaka jestem i przez kogos jescze ...
Wiem co to cierpienie i nikomu tego nie zycze
Ale wmawiam se ze kiedys bedzie lepiej ze tto mi pomoze zrozumie ci docenic pewne rzeczy i tylko to mnie 3ma przy zyciu
3majcie sie kochani papa :*
A tak naprawd eto kazdy z Nas czasem cierpi i cierpiec musi...

[gruszka]

kto  tu cierpi?

[anecja]

nie rozumiem was:)

[buziolka]

posÂłuchajcie kobietki czy jest czlowiek zdrowy czy chory i tak mam takie zycie jakie sobie wybraÂł jaki chce mieĂŚ, jakie sobie sam wymarzyl. pamietaj o tym basiu. i troche pomysl nad soba po obrazanie ludzi nie bedziesz miec przyjacioÂł

[gruszka]

Basiu  niepelnosprawnosc  to nie koniec swiata rozumiem ludziom po wypadkach jest  gorzej,  ale jak od  urodzenia  to normalne tak
samo  ja  np. nie chodze jak ty nie fruwasz
 pa pa

[basia]

StaroœÌ wieùczy ¿ycie. Jest czasem ¿niw. ¯niw tego, czego siê nauczyliœmy; ¿niw tego, co zdzia³aliœmy i osi¹gnêliœmy, a tak¿e tego, co wycierpieliœmy i wytrzymaliœmy. Jak w koùcowej partii wielkiej symfonii, te wielkie tematy wspó³brzmi¹ potê¿nie.

„KsiÂądz nie wie, jak bardzo jestem szczĂŞÂśliwy”...
MiaÂłem przed sobÂą czÂłowieka, ktĂłry straciÂł wszystko w powstaniu warszawskim, sam zaÂś pozostawaÂł przykuty do ³ó¿ka jako ciĂŞÂżki inwalida. I ten czÂłowiek, zamiast skarÂżyĂŚ siĂŞ na swĂłj los, mĂłwi mi „jestem szczĂŞÂśliwy”. Nawet nie pytaÂłem, dlaczego. ZrozumiaÂłem bez s³ów, co siĂŞ musiaÂło dokonaĂŚ w duszy mojego rozmĂłwcy, jak mĂłgÂł przebiegaĂŚ ten proces – a przede wszystkim: Kto mĂłgÂł go w nim dokonaĂŚ. OdtÂąd spotykaÂłem siĂŞ z cierpiÂącym, bardzo czĂŞsto odwiedziÂłam ich po domach, w szpitalach i czĂŞsto, trafiaÂłem na Âślady tego samego procesu, rozpoznajÂąc ró¿ne jego stadia, poniekÂąd teÂż ró¿ne jego modyfikacje. PrĂłcz tego poznaÂłem ludzi, ktĂłrzy nale¿¹c do sÂłuÂżby zdrowia: pielĂŞgniarki, lekarzy, a takÂże innych... umieli torowaĂŚ drogi do tego wewnĂŞtrznego procesu