[bejkerek87]

Bo ja siĂŞ uczĂŞ najwiĂŞkszej sztuki Âżycia:
UÂśmiechaĂŚ siĂŞ zawsze i wszĂŞdzie
I bez rozpaczy znosiĂŚ bĂłle,
I nie ÂżaÂłowaĂŚ tego co przeszÂło,
I nie baĂŚ siĂŞ tego co bĂŞdzie!

PoznaÂłam smak gÂłodu
I bezsennych nocy (to byÂło dawno)
I wiem jak kÂłuje zimno
Gdy w k³êbek chcia³byœ skulony,
I wiem co znaczy laĂŚ Âłzy niemocy
W niejeden dzieĂą jasny ,
NiejednÂą noc ciemnÂą

I nauczyÂłam siĂŞ popĂŞdzaĂŚ myÂślami
Czas, co bezlitoÂśnie lubi siĂŞ dÂłuÂżyĂŚ.
I wiem jak ciĂŞÂżko trzeba walczyĂŚ
z sobÂą,
Aby nie upaœÌ i nie daÌ siê znu¿yÌ
Nie koĂączÂącÂą zda siĂŞ drogÂą.

I dalej uczĂŞ siĂŞ najciĂŞÂższej sztuki Âżycia
UÂśmiechaĂŚ siĂŞ zawsze i wszĂŞdzie
Bez rozpaczy znosiĂŚ bĂłle,
Nie ÂżaÂłowaĂŚ tego co przeszÂło
I nie baĂŚ siĂŞ tego co bĂŞdzie.

KtoÂś po klawiszach palcami wodzi
O struny skrzypiec czyjaÂś rĂŞka trÂąca
JakaÂś melodia z dala nadchodzi -
ChcĂŞ jÂą spamiĂŞtaĂŚ, lecz tony siĂŞ mÂącÂą -
ÂŚni mi siĂŞ w nocy nasze pianino -
Czarne i lÂśniÂące stoi pod ÂścianÂą -
I na mnie czeka, gdy dni szare minÂą
WrĂłcĂŞ do niego - gdy wolna zostanĂŞ...
Na razie ÂśniĂŞ tylko i rymy ukÂładam
Czasem - choĂŚ rzadko - Âłzy leje
I bajki sobie opowiadam,
I do snĂłw moich siĂŞ ÂśmiejĂŞ

Budujê przysz³oœÌ promienn¹, jasn¹
PodkÂłady.(?) dajĂŞ z dobroci
I wtedy cela przestaje byĂŚ ciemnÂą
Przez kraty sÂłoĂące jÂą zÂłoci -
A w sÂłonecznej jasnej strudze
W blasku prawdziwych urojeĂą
Dusza siĂŞ kÂąpie jak w strudze
I lÂżej oddycha serce moje

Przez gwiazdy, ksiĂŞÂżyc i sÂłoĂąca promienie
Przez wszystkie blaski istniejÂące
ZasyÂłam w dom mĂłj pozdrowienia
I moje serce tĂŞskniÂące
Przez drzewa, krzewy i przez wiatru tchnienie
Przez wszystko co kwitnie i roÂśnie
ZasyÂłam w dom mĂłj pozdrowienia

I moje sny o wioÂśnie
Przez œwie¿¹ zieleù, przez b³êkit nieba
Poprzez gry kolorĂłw tĂŞczowych lÂśnienie
ZasyÂłam w dom mĂłj pozdrowienia
W tonach ÂżaÂłobnej piosenki.

Irena Bobowska