Historia nigdy nie byÂła Âłaskawa dla NiepeÂłnosprawnych...

Historia nigdy nie byÂła Âłaskawa dla NiepeÂłnosprawnych...

Nazistowska eugenika i eutanazja
Opis: W nazistowskich Niemczech program sterylizacji byÂł rĂłwnie powszechny jak w socjaldemokratycznej Skandynawii. Sterylizowano jednostki nie wartoÂściowe dla narodowych socjalistĂłw ze wzglĂŞdu rasowych, fizycznych, psychicznych i spoÂłecznych.

Nazistowska eugenika

W nazistowskich Niemczech program sterylizacji byÂł rĂłwnie powszechny jak w socjaldemokratycznej Skandynawii. Sterylizowano jednostki nie wartoÂściowe dla narodowych socjalistĂłw ze wzglĂŞdu rasowych, fizycznych, psychicznych i spoÂłecznych.

Sterylizacji podano 375 tys. do 400 tys. osĂłb do II wojny Âświatowej, w tym 200 tys. upoÂśledzonych umysÂłowo, 73 tys. schizofrenikĂłw, 57 tys. epileptykĂłw, 30 tys. alkoholikĂłw, prostytutki i inwalidĂłw np. robotnika, ktĂłry podczas wypadku przy pracy straciÂł nogĂŞ.

Wprowadzenie ustaw norymberskich uporzÂądkowaÂło chaotyczne przeÂśladowania trwajÂące od 1933 roku, ktĂłre pochÂłonĂŞÂły 30 tys. ofiar. Ujednolicona przez narodowych socjalistĂłw sÂłuÂżba zdrowia w celu zachowania czystoÂści rasowej przeprowadzaÂła sterylizacje wzywajÂąc, aresztujÂąc na dwa miesiÂące, a potem przymusowo okaleczajÂąc rocznie 45 tys. ofiar. Osoby, ktĂłre unikaÂły sterylizacji byÂły Âścigane i umieszczane na specjalnych listach. O przeprowadzenie sterylizacji wnioskowaÂły urzĂŞdy zdrowia i opieki spoÂłecznej, schroniska, zakÂłady opiekuĂącze, urzĂŞdy pracy, wiĂŞzienia i towarzystwa zwalczania alkoholizmu. Decyzje podejmowaÂły sÂądy zdrowia dziedzicznego pierwszej i drugiej instancji, Erbgesundheitsgericht i Erbgesundheitsobergericht EGG. Na podstawie wniosku przeprowadzano wywiad Âśrodowiskowy w domu, pracy, szkole i partii, ktĂłrego zatwierdzenie byÂło kilkuminutowÂą formalnoÂściÂą. Od 1936 roku nie byÂło moÂżliwoÂści odwoÂłania.

Zabiegi przeprowadzano w szpitalach, miaÂżdÂżÂąc i podwiÂązujÂąc kobietom jajowody, mĂŞÂżczyznom przerywajÂąc nasieniowody. 90% sterylizowanych kobiet miaÂło po zabiegowe komplikacje zdrowotne. Sterylizowano teÂż dzieci, co byÂło wielokrotnie niebezpieczniejsze dla ich zdrowia, niÂż w wypadku dorosÂłych. Zabiegi przeprowadzano pod narkozÂą, ofiary umieraÂły z powodu powikÂłaĂą. Ofiary byÂły zobowiÂązane do milczenia o swojej tragedii.

NaziÂści sterylizowali: schizofrenikĂłw, cierpiÂących na depresjĂŞ maniakalnÂą, epileptykĂłw, kaleki, niewidomych i gÂłuchych oraz ich dzieci, alkoholikĂłw, gruÂźlikĂłw, ubezwÂłasnowolnionych, chorych na syfilis i tryper, „upoÂśledzonych moralnie”, czyli tych, ktĂłrzy zachowywali siĂŞ niezgodnie z oczekiwaniami narodowych socjalistĂłw, samotne matki posiadajÂące wiĂŞcej niÂż jedno dziecko jako elementy aspoÂłeczne, „debili”, dzieci wolniej rozwijajÂące siĂŞ w dzieciĂąstwie lub majÂące kÂłopoty w szkole albo moczÂące siĂŞ w nocy, z marginalizowane i ubogie osoby otrzymujÂące niskie pensje, osoby bĂŞdÂące ciĂŞÂżarem dla paĂąstwa, kaleki i osoby niezaradne Âżyciowo, mniejszoÂści narodowe, prostytutki, przestĂŞpcĂłw seksualnych. Wysterylizowanym kobietom zabraniano poÂślubiaĂŚ nie okaleczonych mĂŞÂżczyzn, i byÂły one gorzej opÂłacane od innych kobiet.

NSDAB – National Sozialitischer Deutscher Arztebund - Narodowo Socjalistyczny ZwiÂązek Lekarzy przeprowadziÂł prĂłcz sterylizacji teÂż zabiegi zabicia truciznÂą 5000 dzieci, zamordowano do 1941 roku 70 tys. inwalidĂłw wojennych, upoÂśledzonych umysÂłowo i fizycznie, cierpiÂących na uwiÂąd starczy, poddajÂąc ich eutanazji w ramach akcji eutanazji o kryptonimie T4.

ZwiÂązki miĂŞdzy mĂŞÂżczyznÂą a kobietÂą, sprzeczne z politykÂą rasowÂą paĂąstwa, byÂły od 1941 roku karane obozem koncentracyjnym.

Nazistowska eutanazja

NaziÂści po dojÂściu do wÂładzy rozpoczĂŞli program mordowania ludzi uznanych przez ideologie narodowo socjalistyczna za zbĂŞdnych. DziaÂłania te z powodu braku spoÂłecznej akceptacji (katolicy w Niemczech i Austrii nie mieli uprzedzeĂą wobec upoÂśledzonych i kalekich, ktĂłrych otaczali opiekÂą zgodnie z katolickÂą nauka spoÂłecznÂą) i niezgodnoÂści z prawem prowadzone byÂły przez wÂładze w sekrecie.

Mordowano inwalidĂłw, kaleki, ludzi w depresji, zaÂłamanych nerwowo, alkoholikĂłw, wÂłĂłczĂŞgĂłw, prostytutki, uczniĂłw szkĂłÂł specjalnych, uznanych za niepeÂłnowartoÂściowych rasowo, dzieci wyselekcjonowane w szpitalach, wiĂŞÂźniĂłw politycznych, krytycznych wobec reÂżimu duchownych, czÂłonkĂłw ruchu oporu, ÂżoÂłnierzy rannych w walce, niezdolnych do pracy weteranĂłw, niezdolnych do pracy, dÂługotrwale hospitalizowanych, nie AryjczykĂłw. Od 1933 mordowano chorych psychicznie gÂłodzÂąc ich na ÂśmierĂŚ w oÂśrodkach opiekuĂączych, od 1 wrzeÂśnia 1939 roku chorych psychicznie koncentrowano, w miejscu koncentracji odurzano lekami psychotropowymi i rozstrzeliwano.

Narodowi socjaliÂści metodycznie przygotowali infrastrukturĂŞ niezbĂŞdnÂą do eksterminacji. Wybudowano komory gazowe, wyprodukowano samochody przystosowane do gazowania, otwarto krematoria. PrzejĂŞto obiekty organizacji pozarzÂądowych na potrzeby masowych mordĂłw. AkcjĂŞ, ktĂłrÂą zajmowaÂło siĂŞ bardzo wiele organizacji i firm (czĂŞsto zmieniajÂących nazwy) i wielu mÂłodych lekarzy czÂłonkĂłw NSDAP, utajniono pod groÂźba Âśmierci. Ofiary zwoÂżono w tajemnicy i z zaskoczenia, a opiekujÂących siĂŞ nimi lekarzy zastraszano.

PaĂąstwowi mordercy nagradzani byli akordowo, im wiĂŞcej osĂłb zabili tym wiĂŞcej zarabiali. Zabijano wiĂŞc kaÂżdego kogo tylko moÂżna byÂło zabiĂŚ, systematycznie wyszukiwano kolejne ofiary. W dokumentacji morderstwa byÂły okreÂślane eufemizmem dezynfekcja. Ofiary fotografowano. Procedury biurokratyczne byÂły niezwykle rozwiniĂŞte. PoÂłowa personelu zajmowaÂła siĂŞ biurokracjÂą. FaÂłszowaniem aktĂłw zgonĂłw by nie powtarzaÂły siĂŞ daty ani miejsca zgonĂłw. Listy z aktami zgonu wysyÂłano z rĂłÂżnych miejscowoÂści Niemiec i terytoriĂłw okupowanych. Rodziny otrzymywaÂły listy z faÂłszywymi przyczynami zgonĂłw. Oprawcy nie uÂżywali swoich wÂłasnych nazwisk. Systematycznie zacierano wszelkie Âślady ÂświadczÂące o zbrodni, bo eutanazja w myÂśl prawa Trzeciej Rzeszy byÂła przestĂŞpstwem. Z powodu zbyt maÂłych mocy przerobowych krematoriĂłw, przeprowadzano w obozach przejÂściowych selekcje osĂłb przeznaczonych do zabicia. Po zabiciu ofiarom wyrywano zÂłote zĂŞby.

DziaÂłania te wyrastaÂły z ideologii darwinizmu spoÂłecznego, zakÂładajÂącej oczyszczenie spoÂłeczeĂąstwa z elementĂłw uznawanych za zbĂŞdne, szkodliwe i kosztowne, w celu polepszenia wartoÂści rasowej i stanu zdrowia spoÂłeczeĂąstwa. Argumentem za eutanazjÂą miaÂło byĂŚ teÂż to Âże likwidacja niepotrzebnych sÂłabych to przejaw naturalnej walki o byt, naturalnego dbania o czystoÂśĂŚ rasowÂą.

W ramach realizacji darwinizmu spoÂłecznego narodowi socjaliÂści 14 lipca 1933 przyjĂŞli ustawĂŞ przeciwdziaÂłajÂącÂą genetycznemu dziedziczeniu obciÂąÂżeĂą. W tym teÂż roku powoÂłano UrzÂąd ds. Polityki Rasowej. W 1939 roku Adolf Hitler podpisaÂł na prywatnej papeterii polecenie systematycznej i masowej eksterminacji chorych, starcĂłw i inwalidĂłw. Wszystkich nie odpowiadajÂących normom rasowym. Dokument mĂłwiÂł o „Gnadentod” Âśmierci z litoÂści. To polecenie Hitlera nie speÂłniaÂło rygorĂłw prawodawczych i byÂło kolejnym przejawem nazistowskiej pogardy dla prawa. Akcja mordowania kierowana byÂła z kancelarii Hitlera.

Eutanazja jako forma mordu byÂła wiĂŞc, w przeciwieĂąstwie do prawodawstwa krajĂłw Unii Europejskiej gdzie zalegalizowano zabijanie, czynem caÂłkowicie bezprawnym wmyÂśl prawodawstwa Ăłwczesnych Niemiec, co dobitnie Âświadczy o niezwykle patologicznym charakterze krajĂłw UE. BezprawnoÂśĂŚ eutanazji powodowaÂła Âże wÂładze narodowo socjalistyczne zabijaÂły nie odzwierciedlajÂących wzorca rasowego w ukryciu. Totalitaryzm paĂąstwa polegaÂł na tym Âże nikt nie byÂł pewny swego losu. ToczÂąca siĂŞ wojna pozwalaÂła wÂładzom na likwidacjĂŞ pensjonariuszu oÂśrodkĂłw opieki i szpitali. WÂładze usprawiedliwiaÂły znikania ludzi przemieszczeniami wywoÂłanymi wojnÂą.

Pomimo ukrywania procederu, przeciw eutanazji wystĂŞpowaÂł minister sprawiedliwoÂści i koÂściĂłÂł katolicki (zakonnice odmawiaÂły pomocy w transportowaniu ofiar do miejsc mordowania). Przeciwnicy eutanazji, protestujÂący przeciw znacjonalizowanemu mordowaniu, karani byli zgodnie z „Heimtuckegesetz” ustawÂą przeciw zÂłoÂśliwemu oczernianiu. Zgodnie z tÂą ustawÂą kto oczerniaÂł, zdradzaÂł tajemnice niewygodne dla wÂładz, krytykowaÂł, byÂł karany. Powodem wydania ustawy byÂł fakt rozprzestrzeniania siĂŞ wÂśrĂłd NiemcĂłw, pomimo tajemnicy, plotek o aktach eutanazji. CzĂŞÂśĂŚ rodzin ofiar prĂłbowaÂła nieskutecznie interweniowaĂŚ w Ministerstwie SprawiedliwoÂści. Niemcy szybciej akceptowali ludobĂłjstwo PolakĂłw czy CyganĂłw niÂż kalekich NiemcĂłw. Gdy w 1941 roku KoÂściĂłÂł katolicki jednoznacznie wystÂąpiÂł z krytykÂą eutanazji, jako czynu niemoralnego i sprzecznego z prawem, morderstwo nazywajÂąc morderstwem, piĂŞtnujÂąc zbijanie tych ktĂłrzy oddali swe zdrowie i Âżycie w pracy i na wojnie dla ojczyÂźnie, wÂładze wydaÂły faÂłszywy komunikat o zakoĂączeniu przeprowadzania eutanazji. WÂładze chciaÂły tym uspokoiĂŚ sytuacje. Wbrew oÂświadczeniu, wÂładze rozszerzyÂły akcje mordowania, zlikwidowano niepotrzebna biurokracje, wzmocniono dyskrecje, prĂłcz gazu zaczĂŞto stosowaĂŚ zastrzyki z truciznÂą.

DziaÂłania polityczne uzupeÂłniono produkcjÂą w 1935 filmu „Dziedzictwo” ukazujÂącego koszty utrzymywania odpychajÂących kalek. PrĂłcz propagandy pseudo naukowej eutanazje propagowano filmami rozrywkowymi, melodramatami, w ktĂłrych ta forma mordu przedstawiana byÂła jako akt godnoÂści i litoÂści poÂżÂądany przez chorych, jako czyn humanitarny. Narodowi socjaliÂści przedstawiali eutanazje jako akt litoÂści koĂączÂący niewyobraÂżalne cierpienia, jako wzniosÂłÂą sÂłuÂżbĂŞ narodowi.

DziaÂłania polityczne majÂące na celu likwidacje ludnoÂści nieprodukcyjnej spowodowane byÂły wzrostem kosztĂłw opieki zdrowotnej wynikajÂącym z masowego zatrudnienia w przemyÂśle zbrojeniowym i robotach publicznych osĂłb dotychczas zajmujÂących siĂŞ chorymi (dziÂś wystĂŞpuje ten sam mechanizm). Wzrost kosztĂłw polityki spoÂłecznej wiÂązaÂł siĂŞ teÂż od 1933 z masowym wysyÂłaniem przez NSDAP ludzi do szpitali psychiatrycznych i domĂłw opieki.

NaziÂści prowadzili politykĂŞ profilaktyki zdrowotnej nie leczenia. PieniÂądze przeznaczane byÂły na utrzymywanie zdrowia narodu a nie na leczenie chorych. Modne byÂły bolesne terapie prowadzÂące do chorĂłb i kalectw. Zgodne byÂło to z politykÂą dzielenia ludzi na wartoÂściowych i nie wartoÂściowych NiemcĂłw. AlternatywÂą dla starych i chorych majÂą byĂŚ piĂŞkni i mÂłodzi. By promowaĂŚ piĂŞkno i zdrowie paĂąstwo postanowiÂło dbaĂŚ o zdrowie narodu poprzez nie dopuszczenie do rozprzestrzeniania siĂŞ chorĂłb i sterylizacje ich nosicieli. W ramach akcji T4 wysterylizowano 400000 osĂłb.

Wszyscy obywatele zostali poddani systematycznym badaniom. Instytut Higieny Rasowej wydawaÂł indywidualne orzeczenia o posiadaniu lub nie drzewa genealogicznego ÂświadczÂącego o aryjskim pochodzeniu. UrzĂŞdy zdrowia badaÂły zdrowie i kwestie spoÂłeczne. Badano wystĂŞpowanie u badanych i ich krewnych: chorĂłb nerwowych, melancholii, chorĂłb psychicznych, drgawek, padaczki, plÂąsawicy, Âślepoty, gÂłuchoty, kalectwa, alkoholizmu, raka, gruÂźlicy, chorĂłb wewnĂŞtrznych, samobĂłjstw, leczenia w zakÂładach dla nerwowo lub psychicznie chorych, nauki w szkoÂłach specjalnych, wychowania w zakÂładach opieki spoÂłecznej, pobytĂłw w domach pracy przymusowej, wiĂŞzieniach, ubezwÂłasnowolnienia. Poprzez wywiad Âśrodowiskowy badano opinie o badanym i jego rodzinie. UrzĂŞdnikĂłw interesowaÂła pracowitoÂśĂŚ, lenistwo, czystoÂśĂŚ, niedbaÂłoÂśĂŚ, zaradnoÂśĂŚ, kÂłĂłtliwoÂśĂŚ, nieuczciwoÂśĂŚ, gospodarnoÂśĂŚ, rozrzutnoÂśĂŚ, skÂąpstwo, czy alkoholizm w badanej rodzinie. Badano stosunki w rodzinie, z sÂąsiadami, upodobania seksualne, uzdolnienia czÂłonkĂłw rodziny. DuÂża waga przypisywana opinii respondentĂłw dawaÂła moÂżliwoÂśĂŚ niszczenia nie lubianych osĂłb. Badano mierzÂąc usta, czoÂło, gÂłowy, kolor oczu, wielkoÂśĂŚ cebulek wÂłosowych. Ci ktĂłrzy nie pasowali do wzorca ustalonego przez wÂładze uznawani byli za nie peÂłno wartoÂściowych rasowo i kierowano do zagazowania. Kto nie przynosiÂł korzyÂści ekonomicznych paĂąstwu ten byÂł uznawany za wroga rasy i mordowany. Kaleki dzieci do eutanazji zgÂłaszali lekarze w Komisji Rzeszy ds. naukowego rejestrowania ciĂŞÂżkich schorzeĂą o podÂłoÂżu dziedzicznym i wrodzonym, komisja podejmowaÂła decyzje o zamordowaniu dziecka.

Od 1933 do KL Dachau kierowano: jednostki uznane za aspoÂłeczne, pasoÂżytnicze i zdegenerowane, chorych psychicznie, wÂłĂłczĂŞgĂłw, drobnych zÂłodziei, sutenerĂłw, nie pÂłacÂących alimenty, spĂłÂźniajÂących siĂŞ do pracy, zmieniajÂących miejsce pracy bez pozwolenia urzĂŞdu, biorÂących bezprawnie urlop, traktujÂących Âźle sÂłuÂżÂące w domu, fordanserĂłw, wszystkich tych ktĂłrzy podpadli czÂłonkom partii. W KL Mauthausen zabijano wiĂŞÂźniĂłw ciĂŞÂżkÂą pracÂą w kamienioÂłomach. W Hartheim gazowano wiĂŞÂźniĂłw z Dachau, Buchenwaldu i kobiecego KL Ravensbruck. W 1941 roku wiele z oÂśrodkĂłw eutanazji zostaÂło zamkniĂŞtych bo obozy koncentracyjne zostaÂły wyposaÂżone we wÂłasne komory gazowe i krematoria. Na terytoriach okupowanych zabijano w komorach gazowych umieszczonych na samochodach i w masowych rozstrzeliwaniach.