[buziolka]

super dorotka pozdrawiam ciĂŞ

[kwiatek_1982]

tego tez nie ale postanowilam sie z wami nim podzielic

modlitwa to jest to co mozemy na pewno zrobic, jednak tez warto se zastanowic nad osobami ktore moga targnac sie na swoje zycie, czesto bywa tak, ze to sa osoby z mojego-twojego srodowiska, moze warto sie przyjzec i pomoc, chocby rozmowa czy... pomoca gdy komus wypadna z reki ksiazki... tak jak w tym opowiadaniu:

Przyjaciel
Pewnego dnia, byÂł to jeden z pierwszych dni w nowym liceum, zobaczyÂłem chÂłopaka z mojej klasy wracajÂącego do domu.
Nazywa³ siê Kyle. Wygl¹da³o na to, ¿e niós³ ze sob¹ wszystkie ksi¹¿ki. Pomyœla³em sobie :
" Dlaczego ktoœ, w pi¹tek, mia³by nieœÌ do domu wszystkie swoje ksi¹¿ki ? To musi byÌ skoùczony osio³. "
MiaÂłem sporo planĂłw na ten weekend ( imprezy, mecz futbolowy jutro popoÂłudniu ), wiĂŞc wzruszyÂłem ramionami i poszedÂłem dalej.
Kiedy szed³em zobaczy³em grupê dzieciaków biegn¹cych w jego stronê. Wpadli na niego, wyrwali mu z r¹k wszystkie ksi¹¿ki i podstawili nogê, tak ¿e wyl¹dowa³ w kurzu. Jego okulary polecia³y w powietrze i zobaczy³em jak wyl¹dowa³y w trawie oko³o piêciu metrów od niego. Spojrza³ w górê i zobaczy³em bezgraniczny smutek w jego oczach.
Moje serce wyrwaÂło siĂŞ ku niemu, wiĂŞc podbiegÂłem do niego, a kiedy czoÂłgaÂł siĂŞ, rozglÂądajÂąc siĂŞ wkoÂło w poszukiwaniu swoich okularĂłw, zobaczyÂłem w jego oczach Âłzy. PodaÂłem mu okulary i powiedziaÂłem :
Ci faceci to dupki. Powinno siĂŞ im dokopaĂŚ !
SpojrzaÂł na mnie i powiedziaÂł :
Hej, dziĂŞki !
Na jego twarzy pojawi³ siê szeroki uœmiech, jeden z tych uœmiechów wyra¿aj¹cych prawdziw¹ wdziêcznoœÌ. Pomog³em mu pozbieraÌ ksi¹¿ki i zapyta³em gdzie mieszka.
Okaza³o siê, ¿e mieszka niedaleko mnie, wiêc zapyta³em dlaczego nigdy wczeœniej go nie widzia³em. Powiedzia³, ¿e wczeœniej chodzi³ do szko³y prywatnej. Nigdy wczeœniej nie kolegowa³em siê z ch³opakiem ze szko³y prywatnej. Ca³¹ drogê do domu rozmawialiœmy, a ja pomog³em mu nieœÌ ksi¹¿ki. Okaza³o siê, ¿e by³ ca³kiem fajnym ch³opakiem. Zapyta³em czy nie chcia³by pograÌ z moimi przyjació³mi w pi³kê. Odpowiedzia³, ¿e tak. Trzymaliœmy siê razem przez ca³y weekend, a im lepiej poznawa³em Kyle'a, tym bardziej go lubi³em. Tak samo myœleli o nim moi przyjaciele.
Nasta³ poniedzia³kowy poranek, a Kyle znów szed³ z narêczem swoich ksi¹¿ek. Zatrzyma³em go i powiedzia³em :
Jeœli codziennie bêdziesz nosi³ te ksi¹¿ki, dorobisz siê niez³ych musku³ów !
Rozeœmia³ siê tylko i poda³ mi po³owê ksi¹¿ek.
W ci¹gu nastêpnych czterech lat, Kyle i ja bardzo siê zaprzyjaŸniliœmy. Kiedy staliœmy siê seniorami, zaczêliœmy myœleÌ o pójœciu na studia. Kyle zdecydowa³ siê na Georgetown, a ja wybiera³em siê do Duke. Wiedzia³em, ¿e na zawsze pozostaniemy przyjació³mi i ¿e ta odleg³oœÌ nigdy nie bêdzie problemem. On zamierza³ zostaÌ lekarzem, a ja chcia³em dostaÌ sportowe stypendium.
Kyle mia³ wyg³osiÌ mowê po¿egnaln¹ na zakoùczeniu roku, wiêc musia³ siê przygotowaÌ. Dra¿ni³em siê z nim, mówi¹c ¿e jest kujonem. By³em bardzo zadowolony, ¿e to nie ja bêdê musia³ stan¹Ì na podium i wyg³osiÌ mowê. Na zakoùczeniu roku, zobaczy³em Kyle'a. Wygl¹da³ wspaniale, by³ jednym z tych facetów, którzy odnaleŸli siê podczas nauki w szkole. Przybra³ na wadze i w³aœciwie, to wygl¹da³ dobrze w okularach. Mia³ wiêcej randek ni¿ ja i kocha³y go wszystkie dziewczyny. Matko, czasami by³em zazdrosny !
Dzisiaj by³ jeden z tych dni. Widzia³em, ¿e denerwowa³ siê mow¹. Wiêc szturchn¹³em go w plecy i powiedzia³em :
Hej, wielkoludzie ! BĂŞdziesz wspaniaÂły !
Spojrza³ na mnie z jednym z tych wyrazów twarzy ( tym wyra¿aj¹cy wdziêcznoœÌ ) i uœmiechn¹³ siê.
DziĂŞkujĂŞ – PowiedziaÂł.
Kiedy rozpocz¹³ swoj¹ mowê, odchrz¹kn¹³ kilka razy i zacz¹³ :
Zakoùczenie roku, jest czasem kiedy dziêkujemy ludziom, którzy nam pomogli przejœÌ przez te trudne lata. Swoim rodzicom, nauczycielom, rodzeùstwu, mo¿e trenerom... ale najbardziej swoim przyjacio³om. Chcê wam powiedzieÌ, ¿e bycie przyjacielem jest najlepszym darem jaki mo¿ecie im daÌ. Zamierzam opowiedzieÌ wam pewn¹ historiê.
Spojrza³em z niedowierzaniem na mojego przyjaciela, kiedy opowiedzia³ o dniu, kiedy spotkaliœmy siê po raz pierwszy. Podczas tamtego weekendu zamierza³ siê zabiÌ. Opowiedzia³ w jaki sposób opró¿ni³ swoj¹ szafkê, ¿eby jego mama nie musia³a póŸniej tego robiÌ, i jak niós³ swoje rzeczy do domu.
Spojrza³ na mnie i uœmiechn¹³ siê s³abo.
DziĂŞki Bogu, zostaÂłem uratowany. MĂłj przyjaciel uratowaÂł mnie przed zrobieniem tej strasznej rzeczy.
Us³ysza³em szept rozchodz¹cy siê po t³umie, kiedy ten przystojny, popularny ch³opak opowiada³ o swojej s³aboœci. Zobaczy³em jego mamê i tatê uœmiechaj¹cych siê do mnie w ten sam, pe³en wdziêcznoœci sposób. Dopiero wtedy zda³em sobie sprawê z jego g³êbi. Nigdy nie oceniaj zbyt nisko swoich czynów. Jednym drobnym gestem, mo¿esz odmieniÌ ¿ycie innej osoby. Na lepsze lub na gorsze.
BĂłg stawia nas na czyjejÂś drodze, abyÂśmy w jakiÂś sposĂłb wpÂłynĂŞli na Âżycie innej osoby. Szukaj Boga w innych.

" Przyjaciele sÂą jak anioÂły, ktĂłre stawiajÂą nas na nogi, kiedy nasze skrzydÂła zapomniaÂły jak siĂŞ lata ".

[buziolka]

wiesz dorotka mi  siĂŞ ono teÂż bardzo podoba

[kwiatek_1982]

niestety nie jestem autorem tego opowiadanie, ale tak bardzo jest mi bliskie, ze postanowilam sie z wami podzielic jego trescia

Kiedy ÂświĂŞty Franciszek bawiÂł w mieÂście Gubbio, zjawiÂł siĂŞ w okolicy ogromny wilk, straszny i dziki, ktĂłry poÂżeraÂł nie tylko zwierzĂŞta, lecz i ludzi, tak Âże wszyscy mieszkaĂący w wielkim Âżyli strachu, jako Âże czĂŞsto podchodziÂł pod miasto.
WychodzÂąc z miasta, wszyscy brali broĂą z sobÂą, jak gdyby szli do bitwy.
Mimo to, kto z nim sam na sam siĂŞ spotkaÂł, nie mĂłgÂł mu siĂŞ obroniĂŚ.
Ze strachu przed tym wilkiem doszÂło do tego, Âże nikt nie waÂżyÂł siĂŞ za miasto wychodziĂŚ.
Przeto œwiêty Franciszek, lituj¹c siê ludziom tego miasta, postanowi³ wyjœÌ do wilka, acz mieszkaùcy zgo³a nie doradzali mu tego. I uczyniwszy znak krzy¿a œwiêtego, wyszed³ za miasto z towarzyszami swymi, pok³adaj¹c ufnoœÌ ca³¹ w Bogu.
Kiedy inni wahali siê iœÌ dalej, ruszy³ œwiêty Franciszek w drogê ku miejscu, gdzie wilk mia³ le¿e.
I oto w obliczu wielu mieszczan, ktĂłrzy przyszli na ten cud patrzeĂŚ, wyszedÂł wilk naprzeciw ÂświĂŞtego Franciszka z otwartÂą paszczÂą.
ÂŚwiĂŞty Franciszek, zbliÂżajÂąc siĂŞ doĂą, uczyniÂł znak krzyÂża ÂświĂŞtego i przywoÂłaÂł go ku sobie, i rzekÂł: "PĂłjdÂź tu, bracie wilku. RozkazujĂŞ ci w imiĂŞ Chrystusa nie czyniĂŚ nic zÂłego ni mnie, ni nikomu".
I dziw! Ledwo œwiêty Franciszek uczyni³ znak krzy¿a, straszliwy wilk zamkn¹³ paszczê i stan¹³.
A kiedy ÂświĂŞty Franciszek wydaÂł rozkaz, podszedÂł Âłagodnie jak baranek i poÂłoÂżyÂł siĂŞ u stĂłp ÂświĂŞtego Franciszka. WĂłwczas ÂświĂŞty Franciszek rzekÂł: "Bracie wilku, wyrzÂądzasz wiele szkĂłd w tej okolicy i popeÂłniÂłeÂś moc zÂłego, niszczÂąc i zabijajÂąc wiele stworzeĂą bez pozwolenia Boga. A zabijaÂłeÂś i poÂżeraÂłeÂś nie tylko zwierzĂŞta, lecz ÂśmiaÂłeÂś zabijaĂŚ i ludzi, stworzonych na podobieĂąstwo Boskie. Przeto zasÂłuÂżyÂłeÂś na stryczek, jako zÂłodziej i zbĂłjca najgorszy, i lud caÂły krzyczy i szemrze przeciw tobie, i caÂła okolica jest tobie wroga. Lecz zawrĂŞ bracie wilku pokĂłj miĂŞdzy tobÂą a nimi, byÂś ich nie krzywdziÂł wiĂŞcej, a oni przebaczÂą ci wszelkÂą urazĂŞ dawnÂą i ani ludzie, ni psy nie bĂŞdÂą ciĂŞ juÂż przeÂśladowaĂŚ".
Po tym sÂłowach okazywaÂł wilk ruchami ciaÂła, ogona i oczu, Âże zgadza siĂŞ na to, co mu rzekÂł ÂświĂŞty Franciszek, i Âże bĂŞdzie tego przestrzegaÂł.
WĂłwczas ÂświĂŞty Franciszek powtĂłrzyÂł: "Bracie wilku, skoro postanawiasz zawrzeĂŚ i dzierÂżyĂŚ pokĂłj, przyrzekam ci, Âże skÂłoniĂŞ ludzi z tej okolicy, by Âżywili ciĂŞ, dopĂłki ÂżyĂŚ bĂŞdziesz, tak Âże nie doznasz juÂż gÂłodu. Wiem bowiem, Âże skutkiem gÂłodu popeÂłniÂłeÂś zÂło wszelkie. Lecz wyÂświadczajÂąc ci tĂŞ ÂłaskĂŞ, pragnĂŞ, bracie wilku, byÂś mi obiecaÂł, Âże nie bĂŞdziesz nigdy szkodziÂł nikomu z ludzi ni zwierzÂąt. Obiecujesz mi to?"
Wilk skinieniem gÂłowy daÂł znak wyraÂźny, Âże obiecuje.
A ÂświĂŞty Franciszek rzekÂł: "Bracie wilku, pragnĂŞ, byÂś daÂł mi porĂŞkĂŞ swej obietnicy, iÂżbym mĂłgÂł jej zaufaĂŚ".
I kiedy œwiêty Franciszek wyci¹gn¹³ d³où, by przyj¹Ì jego porêkê, wilk podniós³ w górê ³apê i poufale po³o¿y³ j¹ na d³oni œwiêtego Franciszka, daj¹c mu znak wiernoœci, jak umia³.
Wówczas œwiêty Franciszek rzek³: "Bracie wilku, rozkazujê ci w imiê Jezusa Chrystusa pójœÌ teraz ze mn¹, bez zw³oki. ChodŸ zawrzeÌ pokój w imiê Bo¿e".
A wilk poszedÂł za nim posÂłusznie, wzorem Âłagodnego jagniĂŞcia, co widzÂąc mieszczanie dziwowali siĂŞ wielce.
I wnet rozesz³a siê wieœÌ o tym po ca³ym mieœcie, wiêc wszyscy ludzie, mê¿czyŸni i kobiety, wielcy i mali, m³odzi i starzy, ci¹gnêli na plac, by widzieÌ wilka ze œwiêtym Franciszkiem.
Kiedy zesz³a siê ludnoœÌ ca³a, powsta³ œwiêty Franciszek, by kazaÌ do nich, i rzek³ miêdzy innymi, ¿e skutkiem grzechów Bóg dopuszcza takie rzeczy i zarazy, i ¿e ogieù piekielny, który ma trwaÌ wiecznie dla potêpionych, jest daleko straszniejszy ni¿ wœciek³oœÌ wilka, który tylko cia³o zabiÌ mo¿e. Jak¿e wiêc baÌ siê nale¿y paszczy piek³a, skoro paszcza ma³ego zwierzêcia przejmuje strachem i dr¿eniem takie mnóstwo!
"PowróÌcie wiêc, najdro¿si, do Boga i czyùcie winn¹ pokutê za grzechy wasze, a Bóg uwolni was od wilka w tym ¿yciu, a w przysz³ym od ognia piekielnego".
SkoĂączywszy kazaĂŚ, ÂświĂŞty Franciszek rzekÂł: "SÂłyszycie, bracia moi. Brat wilk, ktĂłry tu stoi przed wami, obiecaÂł mi i porĂŞczyÂł, Âże zawrze pokĂłj z wami i nie ukrzywdzi was nigdy w niczym, a wy obiecajcie mu dawaĂŚ co dzieĂą, co konieczne; a ja zarĂŞczam za niego, Âże przestrzegaĂŚ bĂŞdzie ÂściÂśle umĂłwionego pokoju".
Wówczas ludnoœÌ ca³a przyrzek³a jednog³oœnie karmiÌ go stale.
A ÂświĂŞty Franciszek rzekÂł wobec wszystkich do wilka: "A ty, bracie wilku, przyrzekasz przestrzegaĂŚ wzglĂŞdem tych oto pokojowego ukÂładu, Âże nie ukrzywdzisz ani ludzi, ani zwierzÂąt, ani Âżadnego stworzenia?"
Wilk uklÂąkÂł, pochyliÂł gÂłowĂŞ i Âłagodnymi ruchy ciaÂła, ogona i uszu okazywaÂł, jak mĂłgÂł, Âże bĂŞdzie przestrzegaĂŚ ukÂładu.
ÂŚwiĂŞty Franciszek rzekÂł: "Bracie wilku, jakeÂś mi daÂł porĂŞkĂŞ tej obietnicy za bramÂą, tak pragnĂŞ, byÂś mi wobec ludu caÂłego daÂł jaki dowĂłd przyrzeczenia, byÂś mnie nie okpiÂł co do obietnicy i porĂŞki, ktĂłrÂą daÂłem za ciebie".
WĂłwczas wilk podniĂłsÂł prawÂą ÂłapĂŞ i poÂłoÂżyÂł jÂą na dÂłoni ÂświĂŞtego Franciszka.
Zdarzenie to i opowiedziane powy¿ej wzbudzi³y tak¹ radoœÌ i podziw wœród ludu, równie dla pobo¿noœci œwiêtego, jak dla nowoœci cudu i pokoju z wilkiem, ¿e wszyscy jêli krzyczeÌ ku niebu, chwal¹c i b³ogos³awi¹c Boga, który im zes³a³ œwiêtego Franciszka, by ich dla zas³ug swoich wyzwoli³ z paszczy okrutnego zwierza.
ÂŻyÂł potem wilk wspomniany dwa lata w Gubbio; chadzaÂł poufale po domach od drzwi do drzwi, nie czyniÂąc zÂła nikomu i nie doznajÂąc go od nikogo. A ludzie Âżywili go uprzejmie.
Kiedy tak chadza³ po okolicy i po domach, nigdy pies ¿aden za nim nie szczekn¹³.
W koĂącu, po dwĂłch latach, brat wilk umarÂł ze staroÂści, nad czym mieszczanie ubolewali wielce, bowiem widzÂąc go chodzÂącego tak Âłagodnie po mieÂście, pamiĂŞtali lepiej o cnocie i ÂświĂŞtoÂści ÂświĂŞtego Franciszka.
_________________

[buziolka]

piszcie swoje opowiadania