poznajmy sie

Jestem Norbi...

CoÂś o mojej osobie. Jestem po zapaleniu opon mĂłzgowych, mam uszkodzony caÂły ukÂład nerwowy a z kolei mam rĂŞce niesprane, zÂłÂą wymowĂŞ, niedosÂłuch i wiele innych dolegliwoÂści z tym zwiÂązanych. Moje poczÂątki z muzykÂą sÂą zwiÂązane z korzeniami rodzinnymi tj: mĂłj ojciec graÂł w zespole i dwĂłch wujkĂłw takÂże. Jako dziecko byÂłem jeszcze mniej sprawny niÂż jestem teraz ale to mi nie przeszkadzaÂło tak bardzo bo byÂłem uparty jak kozioÂł. Co zapoczÂątkowaÂło Âże rodzice a bardziej mĂłj ojciec zauwaÂżyli ze mam coÂś w sobie warte na materiaÂł muzyka?

OtĂłÂż, tato zostaÂł zmuszony do zakupu nowego akordeonu aby graĂŚ w zespole. Gdy tato wyprĂłbowaÂł akordeon, poÂłoÂżywszy go na podÂłodze. Ja wtedy wziÂąÂłem go w obroty tzn. ubraÂłem go na siebie i zaczÂąÂłem graĂŚ powoli od najniÂższego do najwyÂższego klawisza aÂż w koĂącu zauwaÂżyÂłem przy jednym z klawiszy Âże brzmi nie tak jak bym sobie to ÂżyczyÂł innym sÂłowem faÂłszowaÂł i podszedÂłem do Ojca pokazujÂąc mu ten faÂłszujÂący klawisz. A tato na to: z niedowierzaniem posÂłuchaÂł i stwierdziÂł Âże jednak miaÂłem racjĂŞ. OkazaÂło siĂŞ bowiem Âże, ten akordeon staÂł pod choinkÂą w sklepie na wystawie i do stroika wewnÂątrz tego instrumentu dostaÂła siĂŞ igieÂłka Âświerku. Na tej podstawie tato mnie zaczÂąÂł uczyĂŚ graĂŚ najpierw na akordeonie potem na elektrycznym pianinie aÂż w koĂącu na organach elektronicznych. W czasie pĂłÂźniejszym gdy juÂż zdobyÂłem zawĂłd, zespĂłÂł taty zaczÂąÂł powolnÂą drogĂŞ ku koĂącowi dziaÂłalnoÂści z powodu odejÂścia jego czÂłonkĂłw (choroba, ÂśmierĂŚ). Tato zaczÂąÂł sam grywaĂŚ aÂż w koĂącu graÂł w pobliÂżu i ja mogÂłem przyjÂśĂŚ posÂłuchaĂŚ go jak gra. No, i pokusiÂło mnie abym coÂś zagraÂł, pomimo tremy zagraÂłem i tu siĂŞ wszystko raptem zmieniÂło. OdtÂąd graliÂśmy wszystkie imprezy razem. W miedzy czasie grywaÂłem z kolegÂą , ale tak aby sie pograĂŚ w Âświetlicy remizy OSP w ramach ĂŚwiczeĂą. A z Ojcem graliÂśmy dalej aÂż do ciĂŞÂżkiej choroby taty a w nastĂŞpstwie jego Âśmierci. Ale los siĂŞ do mnie uÂśmiechnÂąÂł po kilku miesiÂącach totalnej zapaÂści z powodu utraty ojca, ktĂłry zrobiÂł wszystko aby wprowadziĂŚ mnie na wÂłaÂściwÂą drogĂŞ a sam przyznajĂŞ Âże to byÂło bardzo trudne z powodu moich fizycznych nie dosiĂŞgniĂŞĂŚ. Gram dalej z tÂą rĂłÂżnicÂą ze z tym moim kolegÂą z remizy. Z tego wszystkiego jest jeden moraÂł. Nie waÂżne jakie sÂą przeszkody dla upartego nie ma nic trudnego.