Dlaczego jest Âźle?

Kiedy zastanawiam siĂŞ nad tym, przypomina mi siĂŞ opowiadanie Malcolma Lowryego – "Lapis", autora gÂłoÂśnej powieÂści "Pod wulkanem".

Akcja rozgrywa siĂŞ w szpitalu. Jeden z wspĂłÂłpacjentĂłw gÂłĂłwnego bohatera zwierza mu siĂŞ, Âże nad historiÂą jego choroby, nad ustaleniem diagnozy i dalszym leczeniem osobiÂście czuwa jeden z najlepszych tutejszych medykĂłw. MyÂśl, Âże jest pod opiekÂą, Âże ktoÂś zajmuje siĂŞ jego sprawÂą, pozwalaÂła mu przetrwaĂŚ pobyt w tym miejscu, pozwala mu ÂżyĂŚ nadziejÂą na wyzdrowienie. Lecz gdy nareszcie, po paru tygodniach bezskutecznego oczekiwania na lekarza, dostrzegÂł go na korytarzu, podszedÂł do niego i staraÂł siĂŞ dowiedzieĂŚ, jak tam z jego problemem, zdziwiony lekarz zapytaÂł go, kim jest i na co siĂŞ skarÂży, bo go nie pamiĂŞta.

I druga przypowieÂśĂŚ, tym razem z kolekcji moich niepowodzeĂą: w trakcie wĂŞdrĂłwek po urzĂŞdach zdarzaÂło mi siĂŞ spotykaĂŚ z tak zwanymi decydentami. Kiedy po raz pierwszy miaÂłem rozmowĂŞ z oficjelem, z radoÂści, Âże mogĂŞ mu przedstawiĂŚ sprawĂŞ, z ktĂłrÂą do niego przyszedÂłem, nie wiedziaÂłem, gdzie mam siĂŞ podziaĂŚ. ByÂłem otumaniony ze szczĂŞÂścia, Âże przy nim siedzĂŞ, Âże docierajÂą do mnie jego wzniosÂłe sentencje, Âże w koĂącu doczekaÂłem siĂŞ wizyty u czÂłowieka obdarzonego inteligencjÂą.

W trakcie rozmowy kaÂżdy z tych notabli wykazywaÂł zrozumienie dla prezentowanych przeze mnie zagadnieĂą, uznawaÂł trafnoÂśĂŚ i zasadnoÂśĂŚ moich argumentĂłw, wspĂłlnie ze mnÂą zastanawiaÂł siĂŞ, jak naleÂżaÂłoby je rozwiÂązaĂŚ, obiecywaÂł pomoc, jednym sÂłowem wychodziÂłem z ich gabinetĂłw podniesiony na duchu, usatysfakcjonowany tym, Âże w koĂącu znalazÂłem kogoÂś zdolnego do odczuwania cudzego losu. Lecz gdy po tygodniu nie nastĂŞpowaÂły Âżadne tej rozmowy reperkusje, szedÂłem do nich jeszcze raz. Witali mnie jak dobrego znajomego, juÂż od progu zapraszali do wnĂŞtrza swoich pokoi, uÂśmiechali siĂŞ nawet, tyle Âże juÂż na poczÂątku rozmowy kazali mi przypomnieĂŚ, co mnie gnĂŞbi.

WchodziÂłem do ich biur, siadaÂłem w fotelu i zaczynaÂłem od nowa. MĂłwiÂłem, przytaczaÂłem, powoÂływaÂłem siĂŞ na przepisy, paragrafy i ustawy.

W lot chwytali, w czym rzecz. Jak poprzednio, ubolewali nad absurdami dotykajÂącymi niepeÂłnosprawnych, ofiarowywali siĂŞ z pomocÂą, obiecywali, Âże pogadajÂą z innymi dyrektorami wydziaÂłĂłw, a to z Architektem Miasta, a to z Lekarzem WojewĂłdzkim. I znowu wychodziÂłem od nich z optymizmem, z wiarÂą i ufnoÂściÂą. Ale moja otucha, optymizm oraz pozostaÂłe niedorzecznoÂści, legÂły w gruzach, gdy odwiedzaÂłem ich po raz trzeci i gdy po raz trzeci musiaÂłem przypominaĂŚ, z czym przychodzĂŞ.

Tego rodzaju eskapad miaÂłem w swoim Âżyciu od pioruna i trochĂŞ, wszystkie razem wszelako nauczyÂły mnie ostroÂżnoÂści, rezerwy, sceptycyzmu.