[sebastian]

 

DopĂłkiÂż jeszcze przeszÂłoÂści chwile,

KtĂłre zapomnieĂŚ siĂŞ silĂŞ,

BĂŞdziecie ÂłudziĂŚ i nĂŞkaĂŚ razem,

W nieszczĂŞÂściu, szczĂŞÂścia obrazem. —

 

Wspomnienia teraz rĂłwne katuszy,

Ach, zostawcie mi czêœÌ duszy,

Niech snu przynajmniej sÂłodkie powienie

Niesie ciche zapomnienie. —

 

Niestety! — kocham — jestem kochany,

DzielÂą los mĂłj opÂłakany,

I chcĂŞ... o pÂłoche, szalone chĂŞci,

ZgasiĂŚ czucie w niepamiĂŞci. —

 

ÂŻycie wstrzymujĂŞ jednym wspomnieniem,

Wspomnienie dla mnie cierpieniem;

Gdy spojrzĂŞ w przeszÂłoœÌ, draÂżniĂŞ mÂą ranĂŞ —

Gdy zapomnĂŞ, ÂżyĂŚ przestanĂŞ. —

 

Ach, czemuÂż losy kiedy raziÂły,

PodziaÂł mych cierpieĂą zrobiÂły!

Mym jĂŞkiem drugi wznieciĂŚ siĂŞ bojĂŞ,

CierpiĂŞ, a Âżycie nie moje. —

[sebastian]

Chcesz uzbieraĂŚ mnie w garnuszki

pragniesz mnie przenieœÌ cierpliwie

w niezmoÂżonych rÂączkach

w basen z drobnych kafelkĂłw

ktĂłre uÂłoÂżyÂłaÂś sama

 

Abym opÂływaÂł twoje ciaÂło

ogarniaÂł ciĂŞ i zagarniaÂł

abyÂś byÂła caÂła we mnie

co dzieĂą siĂŞ kÂąpaÂła

co dzieĂą

 

Abym byÂł czysty i spokojny

abym Âłagodnie dotykaÂł twej skĂłry

abym cicho pluskaÂł

i kropelkami lÂśniÂł na twych wÂłosach

i kolanach

 

I abyÂś siĂŞ mogÂła

zawsze we mnie przejrzeĂŚ

i zobaczyĂŚ uÂśmiech

 

Abym caÂłowaÂł twe gÂłaszczÂące mnie palce

i zawsze

zawsze

byÂł peÂłen tylko

ciebie

 

WiĂŞc czerpiesz mnie w garnuszki

i nosisz

nosisz cierpliwie

w niezmoÂżonych rÂączkach

[sebastian]

przedÂświt siĂŞ czule czoÂłgaÂł

przez mroczne puszcze i chaszcze

noc przed nim pÂłynĂŞÂła woÂłgÂą

gór¹ kr¹¿y³a jak jastrz¹b

u drĂłg ciemnych z niebem twarzÂą w twarz

chaty tÂłoczyÂły siĂŞ w ciÂżbie

mi³oœÌ bez gwiazd

mi³oœÌ tla³a po izbach

usta spadajÂą na usta mÂłotem

mocno ciemnoœÌ sprzêga

pierwsze uÂściski mÂłode

nieskoĂączonÂą wstĂŞgÂą

ciaÂło siĂŞ ciaÂłem nakrywa

pachn¹cym œwie¿¹ œliw¹

ramiona w gorÂącej przestrzeni

zamykajÂą siĂŞ ciemnym pierÂścieniem

tapczan twardy zgrzany jak rola

orzÂą chyÂże lemiesze kolan

aÂż zamiast pszenic wschodzÂących i Âżyt

zaszemrze srebrem Âświt

zastuka do okien biaÂło

 

podnieœÌ oczy spojrzeÌ z uœmiechem

to kwitn¹cej czereœni ga³¹Ÿ

zgiĂŞÂła siĂŞ pod strzechĂŞ

[sebastian]

Mi³oœÌ jest srebrn¹ chust¹, któr¹ ksiê¿yc

ociera czoÂła, skÂąpane w Âśmiertelnym pocie.

AleÂś ty byÂła Âłucznikiem, co z wysokiej wieÂży

nocnej tĂŞsknocie napina ciĂŞciwĂŞ.

 

Mi³oœÌ jest dzbanem wody, pochylonym ku wargom

wĂŞdrowca, pozbytego nadziei i mocy.

AleÂś ty byÂła wiatrem, spiekotÂą i skargÂą,

podrywaj¹c¹ o pó³nocy ze snu.

 

Mi³oœÌ jest haftowanem siod³em i strzemieniem,

do ktĂłrego wygodnie przylega jeÂźdÂźca stopa.

AleÂś ty niosÂła tylko bunt i cierpienie

i byÂłaÂś jak na okopach czarny sztandar.

 

Mi³oœÌ jest hebanow¹ porêcz¹ i miêkk¹ zas³on¹,

ÂłoÂżem, na ktĂłrym o zmierzchu spoczywasz.

AleÂś ty byÂła bÂłyskawicÂą czerwonÂą

i burzÂą, co na Âżniwa gradem opada.

 

Przeto odrzucam srebrnÂą chustĂŞ,

haftowane siodÂło, porĂŞcz hebanowÂą

wylewam napĂłj z bukÂłaka, by w piasek pustyni wsiÂąkÂł,

i przypadam pokornÂą gÂłowÂą

do twoich kolan i rÂąk.

[sebastian]

Gdy sam na sam z tobÂą siedzĂŞ,

Nie mam czasu o nic pytaĂŚ:

PatrzĂŞ w oczy, ustek ÂśledzĂŞ,

ChciaÂłbym wszystkie myÂśli czytaĂŚ

WprzĂłd, nim w oczĂŞtach zaÂświecÂą;

Chcia³bym wszystkie s³ówka chwytaÌ

WprzĂłd, nim od ustek odlecÂą; —

I nie potrzeba tÂłumaczyĂŚ,

Co chcĂŞ sÂłyszeĂŚ, co zobaczyĂŚ.

Rzecz nietrudna i nienowa,

Moja luba! te dwa sÂłowa:

K o c h a m c i e b i e, k o c h a m c i e b i e.

 

Innego nie chcĂŞ widoku,

Kiedy z tobÂą bĂŞdĂŞ w niebie;

Tylko niech te dwa wyrazy,

Napisane w twoim oku,

Odbite po tysiÂąc razy

WidzĂŞ wszĂŞdzie wkoÂło siebie.

I innej muzyki w niebie

Nie chcĂŞ od wschodu jutrzenki

SÂłyszeĂŚ do zachodu sÂłoĂąca;

K o c h a m c i e b i e, k o c h a m c i e b i e. Anetko bardzo

[sebastian]

WÂątlutkie to nasze kochanie

byle zgrzyt

wrogoœÌ staje miêdzy nami

— ja ciebie...

— ach ja ciebie teÂż...

a jak Âłatwo o kÂąsanie

nieprzebranymi sÂłowami

 

MilczeĂŚ?

ale wtedy

tak jakby miĂŞdzy nami

juÂż tylko nic —

ciÂągniemy za dwa koĂące

to nasze trudne milczenie —

Po tylu latach

o czym myÂślisz — nie wiem

[sebastian]

jeszcze nikomu tak nie mĂłwiÂłem

nie szeptaÂłem

nikogo nie caÂłowaÂłem tak jak ciebie

nie pozwalaÂłem bez Âżadnego wstydu

obnaÂżaĂŚ siĂŞ

braĂŚ w posiadanie

 

i chociaÂż jesteÂśmy dla siebie tylko

przypadÂłoÂściami

to kocham ciĂŞ

bo na tym Âświecie

liczÂą siĂŞ tylko przypadÂłoÂści

[sebastian]

Ja ciebie kocham! Ach te sÂłowa
Tak dziwnie w moim sercu brzmiÂą.
MiaÂłaÂżby wrĂłciĂŚ wiosna nowa?
I zbudziĂŚ kwiaty co w nim ÂśpiÂą?
MiaÂłbym w miÂłoÂści cud uwierzyĂŚ,
Jak ÂŁazarz z grobu mego wstaĂŚ?
MÂłodzieĂączy, dawny ksztaÂłt odÂświeÂżyĂŚ,
Z rÂąk twoich nowe Âżycie braĂŚ?
Ja ciebie kocham? CzyÂż byĂŚ moÂże?
CzyÂż mnie nie zwodzi zÂłudzeĂą moc?
Ach nie! bo jasnÂą widzĂŞ zorzĂŞ
I pierzchajÂącÂą widzĂŞ noc!
I wszystko we mnie inne, ÂświeÂże,
ZwÂątpienia w sercu stopniaÂł lĂłd,
I znowu pragnĂŞ � kocham � wierzĂŞ �
WierzĂŞ w miÂłoÂści wieczny cud
Ja ciebie kocham! ÂŚwiat siĂŞ zmienia,
Zakwita szczêœciem od tych s³ów,
I tak jak w pierwszych dniach stworzenia
Przybiera ÂślubnÂą szatĂŞ znĂłw!
A dusza skrzydÂła znĂłw dostaje,
JuÂż jej nie Âściga ziemski Âżal �
I w elizejskie leci gaje �
I tonie poÂśrĂłd ÂświatÂła fal!


Dla Anetki

[sebastian]

przedÂświt siĂŞ czule czoÂłgaÂł

przez mroczne puszcze i chaszcze

noc przed nim pÂłynĂŞÂła woÂłgÂą

gór¹ kr¹¿y³a jak jastrz¹b

u drĂłg ciemnych z niebem twarzÂą w twarz

chaty tÂłoczyÂły siĂŞ w ciÂżbie

mi³oœÌ bez gwiazd

mi³oœÌ tla³a po izbach

usta spadajÂą na usta mÂłotem

mocno ciemnoœÌ sprzêga

pierwsze uÂściski mÂłode

nieskoĂączonÂą wstĂŞgÂą

ciaÂło siĂŞ ciaÂłem nakrywa

pachn¹cym œwie¿¹ œliw¹

ramiona w gorÂącej przestrzeni

zamykajÂą siĂŞ ciemnym pierÂścieniem

tapczan twardy zgrzany jak rola

orzÂą chyÂże lemiesze kolan

aÂż zamiast pszenic wschodzÂących i Âżyt

zaszemrze srebrem Âświt

zastuka do okien biaÂło

 

podnieœÌ oczy spojrzeÌ z uœmiechem

to kwitn¹cej czereœni ga³¹Ÿ

zgiĂŞÂła siĂŞ pod strzechĂŞ

[buziolka]

super wiersze nie myslaÂłes nad wydaniem ich

[sebastian]

Czekam... aÂż siĂŞ odezwiesz...
ObiecaÂłaÂś...
Nie ma juÂż CiĂŞ dwanaÂście dni
To tak dÂługo
Jakby cala wiecznoœÌ...
A przecieÂż nie bĂŞdzie CiĂŞ ponad rok
Jak to wytrzymam...
Sam nie wiem...
JuÂż teraz nie mogĂŞ normalnie funkcjonowaĂŚ
Wokó³ mnie jakiœ szum, jakiœ gwar
Wszyscy czegoÂś ode mnie chcÂą
Ale ja nie sÂłucham
Moje myÂśli sÂą z TobÂą
Jednak muszĂŞ siĂŞ pozbieraĂŚ
Bo jak wrĂłcisz to nie chcĂŞ
AbyÂś zastaÂła mnie rozsypanym.........

[sebastian]

JesteÂś tym Âżarem, co zamkniĂŞty paliÂł w sercu,
wyczekujÂąc na odpowiedni czas…zbudziÂł mnie na nowo.
ZmysÂły zjednoczyÂł w jednoœÌ …
mówi¹c sercu, by pod¹¿y³o za Tob¹.

W pÂłomieniach ognia, bez tchu…rozpaliÂłeÂś serce.
Delikatnie dotykajÂąc palcami,
wybiegaÂłeÂś naprzeciw moim pragnieniom.

CaÂłujÂąc twoje usta, wtopiÂłam siĂŞ w szaleĂąstwa ogrodu,
gdzie zapach bzu, gÂładziÂł powierzchniĂŞ wypowiadanych
s³ów.
SycÂąc wilgotnÂą sÂłodycz…

PatrzÂąc w Twoje niebieskie oczy,
PragnĂŞ…by nie spÂłynĂŞÂła z nich Âżadna Âłza.
Bo kiedy Serce tak Kocha,
pojawia siĂŞ tĂŞcza…barwami nadziei malujÂąca sny.

[sebastian]

przygarbieni latami
obciazeni smutkami
nie dostrzegamy
piekna codziennosci

zatroskani przyszloscia
rzadko odwracamy glowe
aby przypomniec sobie
ze ktos trzymal nas za reke

najtrudniejsza jest cisza
lzy splywajacej po policzku
kiedy zmartwienia przykrywaja
radosny blysk oczu

swiat wtedy jest pustynia
bez szans na zielen nadziei
z traktem kaleczacym stopy
i obojetnymi spojrzeniami przechodniow

wystarczy jednak wymowic
magiczne slowo kocham
aby krazyc z gwiazdami
po orbitach marzen

a codziennosc zamienic
w kwitnace ogrody
rozswietlane blaskiem
naszych promiennych uczuc

[sebastian]

Kocham tego sÂłowa nie rzuca siĂŞ na wiatr
Kocham ciĂŞ to znaczy ty i ja
Te s³owa ³¹cz¹ wiele osób
Wiec niech po³¹cz¹ i nas
BĂłg zeÂśle na nas dar
Dar miÂłoÂści
Te dwa sÂłowa kocham ciĂŞ
ChcĂŞ zabieraĂŚ moimi ustami z
Twoich ust
Wiec chcĂŞ ci powiedzieĂŚ pokochaj mnie
Tak jak ja pokochaÂłem Ciebie



TEN WIERSZ JEST DEDYKOWANY KOCHANEJ MOJEJ ANETCE

[sebastian]

Za smutkami za rozterkami
jest lÂąd rozumem zwany
mieszkajÂą tam:
realizm dnia codziennego
odpowiedzialnoœÌ za czyny
brak uczuĂŚ
ÂżyjÂą zgodnie i przykÂładnie
Czasem tylko do brzegu przybija
³ódŸ czerwona
po burty peÂłna
przypÂływajÂą:
serca zawirowania
oczu Âłzawienie
tĂŞsknota bliskoÂści
na dnie przywo¿¹ ³adunek
braku staÂłoÂści.
LÂąd ogarnia zawieja
wszystko nagle siĂŞ zmienia
pochmurnieje niebo
morze siĂŞ wzdyma
nigdzie spokoju
nie ma juÂż.
Sama dziÂś nie wiem
czego chcĂŞ
czy tej burzy
co uczuciem serce drze
czy spokoju
co nudÂą mnie utula
codziennoÂściÂą.

[sebastian]

JuÂż nigdy nie usÂłyszĂŞ
Jak grasz

JuÂż nigdy nie podrapiesz
Mnie za uchem

JuÂż nigdy nie obetrzesz
Mojej Âłzy

JuÂż nigdy nie zobaczĂŞ
Jak siĂŞ uÂśmiechasz

JuÂż nigdy nie bĂŞdziesz
BawiÂł siĂŞ moimi wÂłosami

JuÂż nigdy nie spotkam
Ciebie mojego

JuÂż nigdy nie nauczysz
Mnie ÂłapaĂŚ F

Ja tego nadal kochanie
Nie umiem

JuÂż nigdy nie usiÂądziemy
Razem na Âławce

JuÂż nigdy nie wrzucisz
Mnie w zaspĂŞ

PamiĂŞtasz kochanie?
ObiecaÂłeÂś

JuÂż nigdy nawet TwĂłj
Skrawek nie bĂŞdzie mĂłj

JuÂż nigdy CiĂŞ nie pocaÂłujĂŞ
PrzysiĂŞgam sama przed sobÂą

Ale przysiĂŞgnij jedno
Powiesz do mnie „dobranoc”
Nim odejdziesz

[sebastian]

Ich oczy wpatrzone w kamiennÂą twarz,
W tych oczach pustka niezgÂłebiona.
PatrzÂą wzrokiem w minione lata,
moÂże myÂślÂą co byÂło kim byÂła,
kim jestem dziÂś tak zmieniona.
Po policzkach Âłzy pÂłynÂą
w milczeniu myœli bij¹,rozbijaj¹ umys³ów ciszê,
z pytaniem - co dalej?

Jak w sercach smutek i Âżal ukoÂłysza,
a ja choÌ nie mogê ich dotkn¹Ì,pocieszyÌ
moja dusza wci¹¿ ¿yje,
uÂśpiona snem kamiennym,
bêdê wci¹¿ z nimi mym sercem niezmiennym.
Do snu ukoÂłysze,szumem drzew,
kroplÂą deszczu wsrĂłd traw,
bêdê stró¿em ich serc i ¿ycia.

Niech czas ukoi rany,cierpienie to tylko chwila,
moÂże czasem wspomnÂą mnie sÂłowem,
byÂłam,odeszÂłam, kochaÂłam,
oddaÂłam im wszystko to co miaÂłam,
Âżycze im szczĂŞÂścia,miÂłoÂści i sÂłoĂąca,
by przysz³oœÌ ich by³a spokojna ,koj¹ca........

[sebastian]

Jestem tu tylko, by wam powiedzieĂŚ, Âże kiedyÂś mnie nie bĂŞdzie
Jestem tu tylko po to, Âżeby wam pokazaĂŚ jaka jestem sÂłaba
Jestem tu tylko po to,by inni mieli przyjemnoœÌ patrzenia na czyjeœ nieszczêœcie
Jestem tu tylko po to, by byĂŚ sama
Jestem tu tylko po to, by udowodniÌ ludziom, ¿e czasami mo¿na nisko upaœÌ
Jestem tutaj byÂście zauwaÂżyli, Âże kiedyÂś zasnĂŞ i siĂŞ nie obudzĂŞ
Jestem tu tylko po to, ÂżebyÂście zdali sobie sprawĂŞ jak bardzo siĂŞ mylicie...

[sebastian]

Zwiewne wspomnienie
Tak delikatne
Jednak smutne
Jak pocaÂłunek
Dawnej
Nie speÂłnionej miÂłoÂści
I wszystkie byÂły
Jak ona uraÂżone
IlĂŞ wspomnieĂą
Jej poÂświĂŞciÂłem
PamiĂŞtajÂąc ten bÂłysk
W jej oku oddany ?

[sebastian]

smutne gwiazdy ksiĂŞÂżyc blady
ziemiê skry³a ¿a³oœÌ wielka
nagle Âświat ten opustoszaÂł
gdy w nieznane pod¹¿y³aœ

sÂłoĂące nigdy nie zaÂświeci
jak za Âżycia jasno tobie
gwiazdy wziĂŞÂłaÂś nam ze sobÂą
mnie w ciemnoÂści zostawiÂłaÂś

pisaÂłyÂśmy ksiĂŞgĂŞ Âżycia
pokrewieĂąstwem poÂślubione
kartki radoœÌ zapisa³y
a okÂładki zÂłe niedole

 myszko droga ukochana
byÂłaÂś sÂłoĂącem mi w potrzebie
dzisiaj ciĂŞÂżko tak mi smutno

znajdĂŞ ciebie obiecujĂŞ
dojdĂŞ nawet w mroczne Âświaty
niebo piekÂło ruszĂŞ z posad
znajdĂŞ Boga i szatana

To jest wiersz dedykowany tobie Anetko